Als ergens het etiket pluriform op kan worden geplakt dan is dat muziek. Al die culturen, al die roots, de crossovers, de kleurschakeringen, de contrasten. Maar de pop staat ook letterlijk bol van kleuren. Om eens wat bands te noemen: Yellow Magic Orchestra, Symply Red, Blue Öyster Cult, Black Mountain, P!nk, The White Stripes, Orange Skyline, Deep Purple, Green Lizzard, The Crazy World of Arthur Brown. Helemaal mooi: Green On Red! Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
De lijst van nummers met een kleur in de titel of ergens in de tekst is nog veel en veel langer. We beginnen er niet eens aan. Wat volgt is slechts een kleine kleurrijke selectie uit die o zo grote muzikale kleurendoos. Lees en luister, pik er een mooie uit en kleur je dag.
Keuze Willem Kamps: The Collectors – Lydia Purple (1968)
Blijmaker
Radio 2 is ermee begonnen en Radio 5 heeft het overgenomen: de week van de jaren ’60. Een jaarlijks terugkerend weekje nostalgie. De vrijdag is altijd geheel gewijd aan de Top 60, waar je de dagen ervoor op jouw favoriete sixties nummers kunt stemmen. Vergelijkbaar met de Top 2000. Voor die jaarlijkse eindlijst én die van de sixties, stem ik trouw op Lydia Purple van The Collectors. Vermoedelijk als één van de weinigen, zo niet de enige. Het is dan ook een van mijn vrije keuzes, want hij staat niet in de keuzelijst.
En elk jaar denk ik hoe is het toch mogelijk? Wat mankeert er aan dit nummer dat het never nooit in genoemde lijsten terechtkomt? Ja, kleinigheidje misschien, maar wel van belang: in Nederland is Lydia geen hit geweest. Ook geen klein hitje, zelfs geen ‘bubbling under’ maar dan nog. Er staan zat nummers in de Top 2000 die hier geen hit zijn geweest. Die badgasten in Hilversum vertikken het gewoon om ‘m te draaien, ook niet in die jaren ’60 week.
Ergens midden vorig jaar heb ik na lang aarzelen Tineke maar een keer gebeld. In haar uitzending heeft ze na de klok van enen altijd de ‘blijmakers’. Ouderwets een plaatje aanvragen en dan door de telefoon kort toelichten waarom je ‘m zo graag wilt horen. En verdomd, ik kwam in meteen de uitzending. Zoals ik had gehoopt sloeg Tineke aan op The Collectors, hier vooral bekend van die waanzinnig mooie saxsolo uit What Love (Suite) en gebruikt bij het afscheid van Radio Veronica, haar oude zender.
Veronica, oké, maar Radio 5, omroep Max? Hmm, qua leeftijd behoor ik inmiddels tot de doelgroep. Los daarvan is het op m’n werk gewoon een lekker behangetje, waar niemand last van heeft. Helaas is het wel patroonbehang. Veelal dezelfde overbekende plaatjes. Zo af en toe komt er een verrassinkje voorbij. Doch ook die enkele keer is dat niet Lydia Purple, terwijl het toch zo’n schitterend flowerpowernummer is.
De opening met de blokfluiten (het Engelse recorder klinkt overigens een stuk minder kneuterig), de waanzinnig mooie meerstemmige zang – deze jongens doen echt niet onder voor de Beach Boys –, het ritme van de Spicks and Specks van The Bee Gees en ondersteund door The Hollywood String Quartet: ingrediënten genoeg voor de beoogde hit. Ook de breaks, vergelijkbaar met die in God Only Knows, zaten dat niet in de weg. Helaas. Een kleine notering in The Billboard 100. Alleen in thuisland Canada echt een succes.
Lydia Purple lijkt model te staan voor het hippiedom. In al haar voorgewende vrijheid appelthee drinkend en gedichten schrijvend, maar door de buitenwereld met schuine ogen bekeken, alsof ze in haar eigen toren leeft, ja, zo’n ivoren geval – middenin een filterbubbel dus, al bestond die in die dagen nog niet. Wat nog steeds niet bestaat is volledig verdiende waardering voor dit prachtlied. Machteloos in het jaarlijkse stemhokje rest slechts groen, geel en vooral paarse ergernis. Erkenning via de Snob 2000 dan maar?
Keuze Ronald Eikelenboom: Rainbow – Catch The Rainbow (1975)
Roggbiv
Als laatste opdracht bij een fotocursus kreeg ik ooit een groepsopdracht. Roggbiv. Het bleek een ezelsbruggetje om de kleuren van de regenboog te onthouden. Rood oranje geel groen blauw indigo violet. Gezamenlijk moest we de regenboog vangen. Ieder kreeg een kleur en zorgde voor vijf prints met zijn kleur als hoofdkleur. Op de laatste dag werden alle foto’s op een bord geplaatst, en ja, daar verscheen de regenboog.
Oranje werd mijn kleur. Na wat experimenten met frisdrankdopjes en kleurpotloden greep ik terug op wat ik het beste doe: mensen fotograferen. De straat op, op zoeken naar werklui in oranje hesjes. Ik schoot een postbode, een stratenmaker, een schoonmaker, eentje van de plantsoenendienst en een verkeersregelaar. Allemaal van achteren geportretteerd, de mannen van oranje.
Keuze Freek Janssen: Stevie Wonder – Ebony Eyes (1976)
Als je een album uitbrengt met zo veel hitpotentieel dat dit niet eens op single wordt uitgebracht, dan ben je een hele grote
Eerlijk is eerlijk; dit liedje schoot me pas te binnen toen ik mijn andere bijdrage (zie helemaal onderaan) al had geschreven. Maar wat een goede kandidaat!
Sommige albums zijn zó goed en bekend, dat het lijkt alsof alle tracks singles zijn geweest. Af en toe is dat ook bijna het geval (Thriller en Bad van Michael Jackson), bij andere albums blijkt kom je er later achter dat sommige liedjes waarvan je dacht dat ze heel erg bekend zijn, helemaal nooit op single zijn verschenen. Dat heb ik bij Harvest van Neil Young, bij Rumours van Fleetwood Mac en ook bij Songs In The Key Of Life van Stevie Wonder.
Want geef toe; als je een album uitbrengt met zo veel goede tracks dat Ebony Eyes het niet eens tot single schopt, dan ben je toch een grote?
Overigens had Wonder ooit wél een hit waar ook het woord Ebony in voorkwam, en wel samen met Paul McCartney (Ebony and Ivory). Doe mij deze maar.
Keuze Marcel Klein: David Sylvian – Red Guitar (1984)
Gewoon doorspelen
Over de achtergrond van dit nummer is niet veel te vinden. Wel de context van het album waar dit nummer op staat. In 1984 is Brilliant Trees het eerste soloalbum van David Sylvian. Na een succesvolle periode als zanger van de band Japan werd dit album gelijk zijn grootste commerciële succes.
Sylvian zegt zelf dat hij tijdens het schrijven en opnemen van Brilliant Trees even al zijn houvast kwijt was. Zijn christelijke opvoeding werd haast weggeslagen. En dat hield in dat het voelde alsof hij zijn fundament kwijt was. De melancholie, aangevuld met de toch al bijzondere stem legt dat in dit album dan ook helemaal bloot. Aan de ene kant lijkt de stijl wat afstandelijk, maar de warmte die hij creëert in het samenspel van de muziek, stem en woorden, geeft het hele album een warme gloed. Een album wat je opzet als het wat kouder wordt, de open haard aan is, en er een fles wijn opengetrokken is. Een jazzy onderstroom met vreemde ritmes.
Het houvast raakt hij kwijt door zijn (toenmalige) partner Yuka Fujii. In de periode na Japan daagde zij hem uit na te denken over zijn fundamenten en samen deden ze veel aan meditatie en oosterse religie. Yuka was overigens wel een oorzaak van het stoppen van Japan. Eerst was zij de vriendin van bandgenoot Mick Karn, en die overstap van Mick naar David zorgde uiteraard voor veel spanningen in de band. Waar hebben we dat meer gezien dat een Aziatische vriendin leidde tot spanningen in een band….
Midden in het zoeken naar zijn nieuwe fundament, zijn pijlers, zijn eigen ik, kwam David met deze plaat. Melancholie, donker, op het eerste gezicht afstandelijk, maar tegelijk heel warm. Een album waar je zijn worsteling voelt.
Red Guitar staat midden op de plaat. Als een soort reddingsboei. Ik weet niet of hij een rode gitaar had of dat het symboliek is, maar voor mij staat dit nummer voor hoop, voor houvast. Hoe moeilijk het ook is, ik hou vast aan wellicht het enige wat ik nog heb en dat is muziek, mijn gitaar.
I recognize no method of living
That I know
I see only the basic materials
I may useIf you ask me, I may tell you
It’s been this way for yearsI play my red guitar
It’s the devil in the flesh
It’s the iron in my soul
De wanhoop die er in het leven is, hoe moeilijk het ook is, hoever het fundament ook is afgebrokkeld. Ik heb mijn gitaar, mijn rode gitaar. En ik speel door.
Keuze Henk Tijdink: Green On Red – Time Ain’t Nothing (1985)
Tussendoortje
Het mooie van schrijven voor Ondergewaardeerde Liedjes is dat je vaak ‘research’ moet doen en zo allerhande niet ter zake doende feiten tot je neemt, die je blijft onthouden. Of niet. Maar vaak wel. Research is overigens een groot woord, want dat pretendeert dat er een diep doordachte en weloverwogen strategie bij betrokken is. En dat is, bij mij althans, niet het geval. Parate kennis en ad random doorklikken op Google: that’s it.
Van de band Green on Red wist ik tot deze week niets. Ergens op zolder ligt nog wel een cassettebandje met daarop het nummer Time Ain’t Nothing. Ergens midden jaren ’90 opgenomen van de radio. Op het tempo van de laatste 3 gitaarakkoorden riep de DJ: Green On Red (bron: parate kennis). Al 20 jaar weet ik dat en tot vandaag heb ik nooit wat met deze kennis en ervaring gekund.
Google leerde mij dat de band al een tijdje bestaat en dat midden jaren ’80 ze een goed album hebben uitgebracht: Gas Food Lodging. Nummer 131 op de lijst van Best Albums of 1985 (bron: rateyourmusic.com). En inderdaad, een prima album. Liefhebbers van een combinatie van Dinosaur Jr. en Hallo Venray! kunnen dit album vast wel waarderen. (bron: geen, zelf bedacht)
Maar, Time ain’t Nothing staat er niet op en het komt wel uit 1985?! Om, voor mij, onbegrijpelijke redenen is het destijds alleen op een EP verschenen (bron: Wikipedia). Terwijl het toch een heerlijk nummer is, waarbij de mannen met weemoed denken aan the good old days en met de nodige onzekerheid, ontkenning, angst (en beven) naar de toekomst kijken. Iets wat we allemaal wel eens doen. Toch?
Gonna get a house one day. Find a house, raise a family
But hat don’t mean you have to die
Keuze Remco Smith: Prince – Raspberry Beret (1985)
Is Raspberry een kleur?
Is Prince ondergewaardeerd? De eerste reactie is misschien dat dat wel meevalt. En toch wil ik hier een lans breken voor Prince. Voordat hij echt ondergewaardeerd wordt en in de vergetelheid raakt.
Het lijkt er op, dat het verscheiden van David Bowie als een grotere schok is ervaren, wat gezien het leeftijdsverschil opvallend genoemd mag worden. Verder zal iedereen met schoolgaande kinderen beamen dat Prince op het punt staat vergeten te worden. Michael Jackson, die wordt hier nog wel eens uit de CD-kast getrokken. Waarna bewegingen volgen die moeten lijken op de danspasjes van toen. Meermalen heb ik als verstandige vader geprobeerd om Prince te slijten, maar vooralsnog zonder succes.
Waarom Prince achterblijft bij Michael Jackson, is mij niet duidelijk geworden. Aan de kwaliteit van de liedjes kan het niet liggen. Little Red Corvette, Computer Blue, Purple Rain, You Got The Look (color you peach and black!) zijn stuk voor stuk topliedjes. Wat mij meteen brengt bij de grootste kwaliteit van de Minneapolis Midget: het argeloos schrijven van mooie tijdloze liedjes. Zijn liedjes klinken zo vanzelfsprekend, dat de grootsheid daarvan misschien wordt onderschat. Prince had daarnaast de gave om in de drie minuten van een liedje een verhaal te vertellen. Niet zelden zonder humor.
Zet voor de aardigheid eens Raspberry Beret op. Rijk georkestreerd, zonder opdringerig te zijn en dienstbaar aan het liedje. De tekst, waarvan
Seems that I was busy doing something close to nothing
But different than the day before
mij iedere keer weer laat gniffelen. En je weet. Het is tijd om weer eens een hele dag alleen maar Prince op te zetten.
Keuze Dimitri Lambermont: Metallica – Blackened (1988)
Zwart randje
Ach wat leuk. Een battle over kleurtjes. Doet u mij maar zwart. Zwart als koffie in de ochtend. Zwart als de diepe nacht. Zwart als metal. Geen idee waar dat eigenlijk vandaan komt, maar zwart en metal gaan samen als pindakaas en hagelslag. Nooit geprobeerd? Smeer het morgen op je boterham. Heerlijk.
Maar waar was ik? Metal en zwart. Gaat dus lekker samen. In mijn klerenkast is een duidelijke tweedeling waar te nemen. De afdeling alledaagse t-shirts voor de ‘normale papa op het schoolplein’-vermomming. En de zwarte stapel met metalshirts. Verzameld door de jaren tijdens verschillende concerten en allemaal van het diepste soort zwart.
De één nog afzichtelijker dan de andere, want op dat zwart moet natuurlijk wel een fijne afschrikwekkende afbeelding staan. Wij zijn metalheads, mevrouw. Wij zijn hier om u angst aan te jagen. Geef mij nu maar een kelk maagdenbloed, terwijl ik de lokale kerk in de fik steek. Dat soort werk.
Dat brengt mij met een mooi bruggetje naar mijn bijdrage. Blackened van Metallica. Zo ’n fijn gitzwart metaldeuntje waarbij niet alleen de lokale afdeling van het geloofshuis in de fik gaat, maar de gehele aardkloot zwart ziet. Blackened laat zich vertalen als een zwartgeblakerde aarde.
Blackened is the end
Winter it will send
Throwing all you see
Into obscurity
Death of Mother Earth
Never a rebirth
Evolution’s end
Never will it mend
Het einde van de wereld omdat enkele gekken met kernwapens zitten te gooien. Vreemd dat het alsnog relevant is geworden… Hoe dan ook, voor we opgeblazen worden nog enkele feitjes. Blackened is de openingstrack van het album …And Justice For All. Metallica’s vierde studioalbum uit 1988. Het was ook het eerste echte album waarop Jason Newsted speelde, als opvolger van de in 1986 verongelukte bassist Cliff Burton. Weet u dat als u straks zit te bibberen in de nuclear winter.
Keuze Tricky Dicky: Green On Red – Two Lovers (Waitin’ To Die) (1991)
Kleurenpallet
Kleuren? Dat betekent een ruime keuze, maar vrijwel direct besloot ik dat meer gradaties van het kleurenpallet verwerkt moesten worden. Gewoon geel, of zo, zou te gemakkelijk zijn. Ik heb nog even in mijn databank zitten scrollen, maar de ‘hits’ op een kleur zijn bovenmatig hoog. Een nachtje slapen bood uitkomst, want uit de diepte van mijn herinnering kwam een schitterend liedje boven drijven.
Anno 1993. Alle Cd-singles ƒ 1 stond er groot op de pui; omgerekend tegen de eurokoers is dat € 0,45. Tsja, biedt daar maar eens weerstand tegen. Ik besloot mijn werkzaamheden even uit te stellen en dook de platenzaak in. Ik had een bak met aanbiedingen verwacht, maar er stonden rijen en rijen. Niet op alfabet en ik begreep dat de komende twee uur graafwerk verricht ging worden. Met een ‘normale’ CD kan je de titel en uitvoerende artiest op de zijkant lezen en op deze wijze een beetje snel door de bakken gaan, maar voor een CD-single onbegonnen werk. Ouderwets vingerwerk was dus noodzakelijk.
Afijn, twee uur later had ik een stapel van een halve meter; sommigen in een ‘jewel case’, anderen in een simpel kartonnen hoesje. Desalniettemin ruim 100 geluidsdragers. Walter Trout, Praga Khan, The Cult, Nits, Van Morrison & The Chieftains, The Blessing en Green On Red (om er maar een paar te noemen). Ik zag het gelukzalige gezicht van mijn vrouw al voor me: niet nog meer, waar gaan we dat nou weer laten? Inmiddels heb ik al twee decennia een mancave voor mijn muziek en computer, maar dat is een ander verhaal.
Je voelt hem al aankomen… Green On Red; dat zijn alvast twee kleuren. Oorspronkelijk heetten ze The Serfers, maar na hun relocatie naar Los Angeles veranderden ze de naam naar een titel van één van hun liedjes, Green On Red. Vanwege de grote hoeveelheid surf punk bands rond Orange County. In 1982 wordt de band geassocieerd met de zogenaamde Paisley Underground; een muziekstroming met psychedelica en meerstemmige zang met een vette knipoog naar bands uit de zestiger jaren zoals Love en The Byrds.
Two Lovers is een inktzwart lied over de ontkenning van haat en discriminatie én de vermindering van de ozonlaag. Over de nutteloze en nodeloze oorlogen met alle gevolgen van dien voor de soldaten. Over de leugens van de politici. Over armoede in de (Amerikaanse) gemeenschap. Een filmische bloedrode schets van de samenleving met Tony Joe White op de mondharmonica. Het lied is van hun album Scapegoats uit 1991. Hét hoogtepunt van hun tweede leven (1988-1992), toen de band slechts uit Dan Stuart en Chuck Prophet bestond. Uiteindelijk besloot het duo in 1992 de plug er uit te trekken en ging Stuart golfen. Zelf zei hij dat het veel gezonder was dan de drugs die hij gebruikte. Goedkoper ook.
Green On Red kreeg nooit de erkenning die ze verdienden. Alleen al omdat ze de logische brug waren tussen Gram Parsons en Neil Young enerzijds en Uncle Tupelo anderzijds. Americana ver voordat de term bedacht werd. Luister maar eens naar hun albums (sinds 1981). Muzikale hoogtepunten. Tijd voor een herwaardering?
Keuze Erwin Herkelman: Funky Green Dogs – Fired up! (1996)
Nieuwbakken oldschool
Je hebt als danceduo wel héél veel vertrouwen in je eigen kunnen als het je begin jaren ’90 niet lukt om je plaat uitgebracht te krijgen en je dan maar zélf een label begint. Ralph Falcon en Oscar Gaetan deden het. Het tweetal uit Miami richtte hun label Murk Records op en brachten onder de naam Interceptor alsnog hun single Together uit.
Het werd een succes. In de clubs wel te verstaan. Want in de charts waren ze toen nog niet terug te vinden. Dat veranderde pas in 1997 toen ze als Funky Green Dogs de single Fired Up hadden uitgebracht. Een opvallend plaatje, zo in de nadagen van de happy hardcore en aan de vooravond van het trance-tijdperk.
Het klonk alsof we een klein decennium waren teruggegaan in de tijd. Oldschool. En dat zal warme herinneringen hebben opgeroepen bij de generatie die eind jaren ’80, begin jaren ’90 voor het eerst in aanraking kwam met het fenomeen ‘house’, want het werd een hit. Met name in België, waar het maar liefst 24 weken in de landelijke hitparade bivakkeerde en zelfs de nummer één-positie bekleedde.
Maar ook in hun thuisland bleek dit de kickstart tot écht succes. Alles wat ze daar uitbrachten, veranderde op de dansvloeren opeens in goud. In de Billboard’s Hot Dance Music/Club Play Chart zouden ze tot 2005 maar liefst 11 keer bovenaan staan.
Dan steken de prestaties in Nederland daar maar een beetje schril bij af. Hier moesten de Funky Green Dogs het doen met een 23ste plaats in de Top 40. En na vier weken waren ze alweer verdwenen, waarna we nooit meer iets van ze hebben gehoord.
Keuze Frans Kraaikamp: Lewis Taylor – Blue Eyes (2000)
Buiten de lijntjes kleuren
Opzoek naar ‘een songtitel met een kleur erin’ kwamen er nogal wat fijne liedjes voorbij. Toeval of niet draaide ik een plaat van Lewis Taylor waarop ik het nummer Blue Eyes tegenkwam. Een lekkere ondergewaardeerde keuze dacht ik zo!
Ergens in 2004 maakte ik voor het eerst kennis met Lewis Taylor. Er ging – luisterend naar zijn albums – een wereld voor me open. Waarom? Lewis Taylor weet een sfeer neer te zetten die bestaat uit heel veel kleuren die samen een behoorlijke extase voor je oren veroorzaken. Marvin Gaye invloeden zijn duidelijk hoorbaar. Hij is het ultieme bewijs dat blanke soulmannen bestaan! De kleurtinten die hij gebruikt wijken af van wat je al eerder hebt gehoord; hij gaat verder. Een echte vernieuwende muzikant, die tot het uiterste gaat om het beste uit zijn liedjes en zijn stem te halen.
Mijn bijdrage gaat over Blue Eyes dat komt van het album Lewis II. Op dit album staat als bonustrack ook een mooie uitvoering van het geweldige Everybody Here Wants You van Jeff Buckley staat (je moet het maar aandurven). Blue Eyes is een nummer wat iets onheilspellends en ongemakkelijks in zich heeft. Het lijkt wel of hij een dialoog met zichzelf heeft.
Helaas is het al sinds 2006 stil rond Lewis. Benieuwd naar wat Lewis tegenwoordig doet? Neem dan de tijd om dit interview eens rustig door te lezen. Wat een verhaal! Ook is er op YouTube sinds kort een tweetal live opnames opgedoken van een optreden uit 1996 bij Later with Jools Holland. Snel kijken voordat ze weer van het net verdwijnen. Gelukkig hebben we zijn albums nog!
Keuze Danny den Boef: Elbow – Red (2001)
Doorgaan
Elbow. Het viel mij, zelfs als liefhebber van het eerste uur, nu pas op hoeveel kleur men gebruikt heeft in hun nummers. De aanleiding was uiteraard deze battle. Powder Blue, Scattered Black and Whites, This Blue World, Colour Fields (alle kleuren verzamelen), en nog een cover van Black Magic Woman. Uiteraard is er ook nog het in dit stuk beschreven nummer Red.
Elbow is een meester. In vrijwel alles als je het mij vraagt (verre van onafhankelijk), op het gebied van muziek maar met name op tekstueel gebied. Wat een feestje is dat zeg. Hun laatste album, het mooie Little Fictions, kwam dit jaar uit. Ik kocht de zeer uitgebreide boxset. De prachtige paarse box bevatte onder andere het vinyl, een CD, artworks en een boekje met alle songteksten. Als je deze leest, zou dit net zo goed een hoogwaardige dichtbundel kunnen zijn. Dat is mede de reden dat ik zo van deze band hou. De magistrale teksten, bezongen door Guy Garvey. Beter gaat het niet worden.
Het nummer Red is een vroege plaat van Elbow. Het staat op het album Asleep In The Back, hun eerste plaat, maar werd eerder al op The Noisebox EP geplaatst. Het was tevens de eerste single van het album. Een klassieker dus, inmiddels bijna 20 jaar oud.
Oud of niet, de fenomenale teksten waren zelfs toen al aanwezig.
Come as you are, sweetheart
Come as you are
You know you’ve got nothing to prove
I’ll put you bed you can let it all go
You’ve been playing too rough latelyYou burn too bright
You live too fast
This can’t go on too long
You’re a tragedy starting to happen
Die laatste zin alleen al. You’re a Tragedy Starting To Happen, is van zo’n schoonheid dat het blijft boeien. Ik vind het van een buitengewone schoonheid. Het nummer werd geschreven over een vriendin van Guy Garvey, die hevig verslaafd was aan de speed. Machteloos stond hij aan de zijlijn. Een tragedie, die stond te gebeuren.
Just as you are, perfect
Just as you are
I’ll give you the time you deserve
Don’t make those promises
Don’t tell me again
That dust is gonna settle your nerves
Uiteindelijk kwam het weer goed met haar. De nalatenschap in de vorm van dit nummer bleef voortbestaan. Gelukkig zou ik willen zeggen, had haar verslaving toch nog een mooie zijde.
Elbow, in welke kleur dan ook, blijft pure magie. Blijft vooral zo doorgaan.
Keuze Remco Smith: Thomas Azier – Gold (2017)
De nieuwe ster
Het verhaal van Thomas Azier liep ver vooruit op de bekendheid van zijn muziek. Jonge vent die met bijna niets op zak naar Berlijn trekt, alleen omdat hij het gevoel heeft dat daar voor hem de voedingsbodem is voor zijn muziek. Eerste CD uitgebracht die weliswaar opgepikt werd, maar die hem niet de wellicht gewenste doorbraak heeft geboden. Voor zijn tweede CD wijkt hij uit naar Parijs. Rouge komt in 2017 uit, wederom met positieve kritieken. Op Rouge (kleur!) staat Gold (nog een kleur!). Tot veel airplay op de radio leidt het niet.
Best Kept Secret heeft het lef om Azier op een behoorlijk prominente plek van het affiche van 2017 te plaatsen: afsluiter van stage 2 op zaterdag. De tent is behoorlijk gevuld, maar niet tot de nok. Velen zoeken alvast een goed plekje bij stage 1 waar Arcade Fire de zaterdag zal afsluiten. Weten zij veel: zij missen het mooiste optreden van de dag. Want Thomas Azier geeft een ongehoord goed optreden. Met flair. Met fraaie liedjes. Een goede volle stem. Tikkie gay. Refererend aan de jaren ’80 van Depeche Mode en Human League. Niettemin ontzettend eigen en ontzettend van nu.
Toen Best Kept Secret was afgelopen, was de discussie wie het hoogtepunt van het festival was: Radiohead of Arcade Fire. Wat een non-discussie. De strijd was uiteraard tussen Soulwax (afsluitend op stage 2 op zondag, met drie drummers en een tent stampvol Belgen) en Thomas Azier. Nipt gewonnen door Thomas Azier. En nu hopen dat dit zijn verdiende doorbraak is.
Keuze Freek Janssen (2): Tamino – Indigo Night (2017)
Inktzwarte muziek van een Belgisch talent
Hier word ik bij voorbaat al blij van, dat we twee liedjes uit dit jaar in één battle hebben. ????
Tamino wordt in Vlaanderen gezien als één van de grootste talenten van dit moment. Met het hartverscheurende Habibi won hij de talentenjacht De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Niet onterecht, maar er was wel een dingetje op aan te merken. Habibi was wel heel, heel erg Jeff Buckley nieuwe stijl.
De daarop volgende single Cigar klonk anders. Als je het ergens mee zou moeten vergelijken, dan is Hozier wel een aardige kandidaat. Er zit één zinnetje in dat liedje waarover ik veel heb nagedacht: What would you have me prefer?
Maar hé, vandaag gaat het over kleuren. Hoewel de liedjes van deze talentvolle zuiderbuur inktzwart zijn, heet een verrassend nummer op zijn EP uit 2017 Indigo Night.
Vergelijken moet je het misschien wel nergens mee. Tamino heeft zo zijn eigen kleurenpalet.
[polldaddy poll=9857377]
