Julian Sas speelt, praat, denkt, ademt en leeft muziek. Altijd met passie, altijd met toewijding, altijd de volle honderd procent. Muziek is zijn leven. Hij en zijn band worden door velen beschouwd als de beste live act van de lage landen.
En niet zonder reden, zoals ik aan den levende lijve heb mogen constateren tijdens een Haagse Koninginnenach. Sas stond op het Buitenhof-podium en speelde de pannen en de duiven van het dak. Op het podium wil de band zich niet limiteren tot één genre, maar houdt ervan een grote variëteit van stijlen te spelen. Volgens Sas is dit hetgene dat de band zo interessant maakt. Het spelen van muziek moet geen saaie routine worden en daarom laten zij flink veel ruimte voor improvisatie; om dezelfde reden veranderen ze ook vaak hun eigen songs tot (soms onherkenbare) cover versies. Magistraal!
Zijn helden zijn gitaarbeulen als Walter Trout, Johnny Winter, Jimi Hendrix, Gregg Allman en met name Rory Gallagher. Het is daarom ook niet ongebruikelijk dat van tijd tot tijd een nummer van hen voorbij komt.
When performing live, the Julian Sas Band sometimes like to blast out a Hendrix song such as Hey Joe or Machine Gun. And I must say, Julian is about the only one who gets away with it!
Vanaf zijn 12de jaar kreeg Sas de blues met de paplepel ingegoten. Een vriend van zijn vader had een enorme elpee-verzameling met onder andere Peter Green, Mick Taylor, Rory Gallagher en Jimi Hendrix. Hij besloot toen dat hij ook gitarist wilde worden. Op zijn 16de zag hij Gallagher live spelen en was er (gelukkig) geen weg meer terug. Hij is altijd een gewone rustige gozer gebleven en alhoewel hij full-time muzikant is, werkt hij – wanneer hij thuis is – bij een vriend, die een muziekwinkel heeft (en net als Sas) gitaren repareert. In 1999 betekende For The Lost And Found de definitieve doorbraak: een album vol uptempo bluesrockers, maar tegelijkertijd gevoelige slowblues en ballads. Een topalbum met juweeltjes als Make My Water, Blues For J, het akoestische Life’s Devil Ride, Driftin’ Boogie en het titelnummer.
Op dit uitstekende album staat dus Blues For The Lost And Found en is gecomponeerd naar aanleiding van een dodelijke schietpartij in Gorinchem, waarbij twee jonge vrouwen omkwamen; de zogenaamde Bacchus-zaak. Terwijl ze op hun jassen wachtten schoot een eerdere bezoeker 12 kogels door de gesloten deur. Hij en twee familieleden hadden eerder op de avond onenigheid gehad met het personeel van Bacchus en waren het café uitgezet. Eén van de slachtoffers was de dochter van Aart Roza, manager van de Eelco Gelling Band en organisator van diverse bluesfestivals. Julian Sas is bij Aart en zijn vrouw langs geweest, hetgeen een bijzonder heftige ervaring was.
Een derde vrouw werd ernstig gewond, maar overleefde de aanslag. De daders kregen een gevangenisstraf van 16 jaar.
They all have memories
They all wanna share
When you ask about them
They say they just don’t careThey all look for mercy
And they are all aware
For them there ain’t no place nowhere
Een schitterende lied met een emotionele noot.
Het grote verschil tussen Julian Sas toen en nu is de muziek. Toen was het blues met een vleugje rock en nu rock met een vleugje blues. Julian Sas heeft inmiddels 14 albums in de (digitale) schappen liggen. Zijn nieuwste is dit jaar uitgekomen: Comin’ Home.
Doe jezelf een plezier en bezoek – zelfs als je geen bluesrakker bent – een concert en laat je overrompelen door een gevarieerde set vol van rauwe energie.
Oost West, thuis best?! Ondergewaardeerde Liedjes is van mening dat we ons gemakkelijk kunnen meten met alle internationale sterren. De zomermaanden zullen we daarom onze aandacht richten op Nederlandse en Belgische bands, zangers en zangeressen, al dan niet instrumentaal en ongeacht de taal waarin ze zingen.
