Vrijwel iedereen herkent Spirit In The Sky aan het intro met de overstuurde gitaar. Een foefje van Norman Greenbaum: I knew this guy, and he knew electronics. So, rather than having a pedal and everything, he just put this little transmitter thing right into the guitar with an on-off switch. Het typische geluid is tot op de dag van vandaag uniek. Het lied is gebaseerd op een blues-riff. De tekst schreef de Joodse Greenbaum in 15 minuten. Hij meende dat de toevoeging van Jezus een grotere markt zou aanspreken; het wereldwijde succes zou éénmalig blijven. De uitvoering van Greenbaum – toen een geitenhouder – is natuurlijk niet ondergewaardeerd.
Het lied is vele malen gecovered, zoals onder andere door Elton John (1969), The Cheaters (1982), Nina Hagen (Gott Im Himmel, 1983), Doctor & The Medics (1986) en Gareth Gates (2003). De laatste twee hadden er in Engeland een #1 hit mee. Grappig is wel dat dit het enige lied is dat door twee One Hit Wonders naar de hoogste positie is gezongen. Maar echt spannend zijn geen van deze uitvoeringen, omdat ze het simpel weg proberen na te spelen.
In 2011 besloot Kim Wilde een covers-album op de markt te slingeren. Het zal voor de die-hard fans zijn, want het is een verzameling (van 15) misbaksels. Vroeger, in mijn staptijd kon ik een enkel dansbaar nummer (You Came) van haar nog wel pruimen, maar het is allemaal te geitachtig. Bèh, zo uit de stal van Greenbaum gelopen. Ze had al geen geweldige stem, maar – zoals bij vele zangers wel – hebben de jaren geen diepte of warmte toegevoegd. Haar ijle stemmetje leent zich totaal niet voor liedjes als In Between Days (The Cure), Beautiful Ones (Suede), Ever Fallen In Love (Buzzcocks), Forever Young (Alphaville) of Kooks (David Bowie). Nu is haar broer mede-producer en wellicht wilde hij geen wilde ruzie ontketenen, maar hij had dit haar absoluut moeten ontraden. Maar je hoeft mijn woord niet te geloven; beluister het zelf maar.
Mevrouw Wilde besloot in 2012 op (Europese) toernee te gaan. Ter promotie van deze vergasting wordt er een single uitgebracht: Ever Fallen In Love tezamen met Spirit In The Sky. Deze cover zou pas bij de digitale versie aan het album toegevoegd worden. En laat dit nou werkelijk de enige leuke cover zijn; het gitaarspel is vervangen door stevig synthesizerwerk en het lied is rockeriger geworden. Ik stoor me zelfs niet eens aan haar stem, maar in alle eerlijkheid: met dit arrangement en met een goede zangeres was het waarschijnlijk voor de vierde keer een tophit geworden.
Greenbaums versie is een klassieker. Een slow boogie. Eens met het stemmetje van Kim. Mocht waarschijnlijk vanwege andere kwaliteiten – haar looks en pa, Marty Wilde – plaatjes maken. The Kids in America vind ik overigens wel goed te doen.