One Love…One People..One World waren steevast de woorden waarmee Michael de Jong zijn mails of berichtjes op facebook afsloot. Een groot mens en zeer gewaardeerd muzikant, die met Jerry Garcia (Grateful Dead), Paul Butterfield, Albert Collins, John Lee Hooker, Charlie Musselwhite, Albert King en zijn grote voorbeeld Jimmy Reed het podium gedeeld heeft. Hij is het best bewaarde geheim van Nederlandse muziekwereld.
Op 10 maart is hij op 72 jarige leeftijd in zijn slaap overleden. Niet eens zo lang geleden had ik even contact met hem. Hoe het met zijn gezondheid ging, want rond 1992 kreeg hij te horen dat hij HIV-positief was; een gevolg van zijn wilde jaren van seks, drugs en drank. Eind 2016 kondigde hij zijn afscheidstournee aan en ondanks dat hij regelmatig in het ziekenhuis moest zijn speelde hij – soms naar adem happend – ‘gewoon’ sets van drie uur lang met een aantal korte pauzes. Eén keer zelfs met een ontsteking in zijn linkerarm. Een man die eigenlijk geen afscheid wilde nemen, maar geen andere keuze meer had.
Vorig jaar maakte hij samen met vrienden als Toby Gray, Willem van Dullemen en Charlie Mussselwhite zijn laatste album: Requiem For The Lonely. Eén van zijn allerbeste samen met (mijn persoonlijke favoriet) Grown Man Moan uit 1998. Ik heb hier eerder een blog over dat album geschreven. Vorig jaar is hij ook opgenomen in de Dutch Blues Hall Of Fame. Een terechte erkenning voor een bluesman pur sang.
Michael was een fervent tegenstander van platenmaatschappijen en particulieren die zijn oeuvre wilden misbruiken door voor veel geld zijn albums (nogmaals) te verkopen. Om dit tegen te gaan zette hij zijn oude albums gratis op zijn website. Ik kan geen groter compliment bedenken dan iedereen dringend te adviseren dit te doen en tot in de lengte van dagen te genieten van zijn muziek.
