Battle over wraak

Vorige week hadden we overspel als onderwerp en dat schreeuwt om een vervolg. Recht is de welopgevoede dochter der wraak, maar wij willen bloed zien en een vorm van retributie. Wraak is voor de mond het heerlijk hapje, dat ooit in de hel werd gekookt.

We hebben een proeferij voor het oor en oog samengesteld.

Keuze Freek Janssen: The Beatles – Run For Your Life (1965)

Vooral hoe Lennon ‘the ennnd’ uitspreekt; brrr

Je hebt eigenlijk twee Beatles: de oude beat-band die achterna gezeten werd door hordes gillende meisjes, en de latere experimentele Beatles die het optreden achter zich hadden gelaten en gewoon goede muziek wilden maken.

Rubber Soul uit 1965 zit een beetje op de scheidslijn van die twee. You Won’t See Me en I’m Looking Through You klinken nog als de oude band, Nowhere Man is al heel erg typerend voor de latere Beatles. Run For Your Life hinkt op twee gedachten: muzikaal gezien is het allemaal nog weinig vernieuwend, maar die tékst… Die was een schot voor de boeg voor de heftigere lyrics die Lennon en McCartney later zouden schrijven.

De hoofdpersoon van Run For Your Life is stik jaloers voordat er ook maar iets gebeurd is. En niet zo’n beetje ook niet: If I catch you with another man, it’s the ennnnd. Little girl.

Let vooral op hoe Lennon ‘that’s the ennnd’ uitspreekt. Brrr.

Keuze Tricky Dicky: Pretenders – Thin Line Between Love And Hate (1984)

Over de grens

Iedereen heeft wel eens een momentje van wraakgevoelens. Iedereen (ja, jij ook), maar verreweg de meeste mensen vloeken een paar keer hardgrondig en doen verder niets met deze gevoelens. Gelukkig maar. Desalniettemin moet ik bekennen dat er één iemand in mijn leven was, waar ik tot de dag van vandaag een gigantische pesthekel aan en afkeer van heb. Zo’n gevalletje waarvan ik niet weet of ik wel afrem wanneer hij voor de auto stapt. Zo’n type waar ik met liefde mijn vuist op zijn platte bek zou willen planten. Afijn, op het moment suprème vermoed ik dat het bij woorden zullen blijven.

Maar ik kan mij goed voorstellen dat bij affaires van het hart de stoppen door kunnen slaan en dat de liefde in één figuurlijke klap omslaat naar pure haat of zelfs moord. Tot 1975 werden er (onder andere in Frankrijk) bij een crime passionel verzachtende omstandigheden aangevoerd wanneer een man die zijn vrouw op heterdaad betrapte met een andere man en haar daarom tijdens het plegen van het delict vermoordde, met als gevolg vrijspraak. Waarom niet andersom is een raadsel.

In 1971 hadden The Persuaders een hit met Thin Line Between Love And Hate, maar de beste uitvoering is die van de Pretenders op hun album Learning To Crawl; in mijn ogen hun enige echt goede album. Chrissie Hynde zingt vanuit de rol van de vrouw, die eerst alles met de mantel der liefde bedekt maar na het zoveelste gebroken hart de man het ziekenhuis in werkt.

Here I am laying in the hospital
Bandaged from feet to head
In the state of shock
Just that much from being dead
I didn’t think my woman would do something like this to me
Didn’t think my girl had the nerve
Here I am
I guess action speaks louder than words

Keuze Alex van der Meer: Richard Thompson – I Feel So Good (1991)

Wraak! Jippie!

In de afgelopen week heb ik veel hele mooie wraak-liedjes beluisterd. Dat was echt genieten. Maar het was ook een beetje raar. Ik heb namelijk aan de éné kant veel bewondering voor de songwriter die met dit thema aan de haal gaat en er iets moois van weet te maken. Maar aan de andere kant geeft het me wat een bevreemdend gevoel dat ik dankzij het vakmanschap van de artiest zoveel plezier heb van de vaak wat donkere kanten van de menselijke emotie.

Richard Thompson heeft me voor een gedeelte ook de vrolijke kant van wraak laten zien. Hij omschrijft in I Feel So Good een jongeman die na zijn gevangenschap weer vrij komt en van plan is heel veel te gaan genieten van die vrijheid. Vet hard feesten! Drank, drugs en lekkere wijven. Dat is zijn missie. Op deze manier wraak nemen op de maatschappij die hem opsloot.

They made me pay for the things I’ve done
Now it’s my turn to have all the fun

Het werkt erg aanstekelijk en je zou er haast erg happy van worden. Maar het knappe van dit nummer is dat op de achtergrond meer ingrijpende gebeurtenissen aanwezig zijn. Weerhaakjes in de tekst. Je weet dat deze ex-bajesklant kan gaan doorslaan.

I feel so good I’m going to make somebody pay tonight

Een extra dimensie bij een op zichzelf al fantastisch nummer. Richard Thompson komt vaker briljant uit de hoek vind ik. Hij heeft veel muziek gemaakt waar ik me namelijk erg goed bij voel.

Keuze Hans Dautzenberg: Richard Thompson – I Feel So Good (1991)

Uitgelaten

Twee jaar, zeven maanden en 16 dagen later, zien we de jongeman (I’m old enough to sin, but I’m too young to vote) uit mijn vorige verhaal terug op de stoep van de gevangenis. The Letter heeft hij verscheurd. Hij heeft geen spijt. Maar hij is wel boos. Voelt zich verstoten  en is uit op wraak.

Hij trof zijn vrouw aan With That Loved On Look. Het voelde als een steek in zijn hart. Zijn woede vond een uitweg in het dorp. Hij belandde in de bak. Nu staat hij daar. Is vrij. En weet precies wat hij gaat doen.

I’m gonna break somebody’s heart tonight.

In I Feel So Good weet Richard Thompson perfect het gevoel neer te zetten van jongeling die zich afzet tegen de maatschappij. Die  op wraak uit is voor wat hij als een onterechte straf ervaart. Hij zal de samenleving eens goed een poepie laten ruiken en gaat flink de bloemetjes buiten zetten. Op zijn manier dan.

Oh wat voelt dat lekker.

Keuze Martijn Vet: Firewater – When I Burn This Place Down (1996)

De voorpret van de wraak

Als het moment om wraak te nemen eenmaal daar is, blijkt het meestal nog niet mee te vallen. Medelijden met degene die je nu eindelijk eens toch terug zou pakken of gewoon toch te weke knieën, het kan je er zomaar van weerhouden die snode plannen uit te voeren waar je je zo op had verheugd.

When I Burn This Place Down verkeert duidelijk nog in het stadium van de voorpret. Het gevoel dat je hebt als je er net achter bent gekomen dat je al die tijd bent besodemieterd.

Well I ain’t gonna come to your party, but baby, I’m sure gonna dance on your grave

Firewater ontstond kort nadat Tod A. zijn redelijk succesvolle band Cop Shoot Cop had opgeheven. Dit nummer staat op het debuutalbum, dat net zo fantastisch is als de titel, Get Off The Cross… We Need The Wood For The Fire.

When I Burn This Place Down is een soort moderne, ietwat wrede Tearoom-tango. Een ultiem wraaknummer.

Keuze Willem Kamps: The Decemberists – The Mariner’s Revenge Song (2005)

Een smartelijk zeemanslied

Vind hem, bind ‘m vast en versplinter z’n vingers. Gooi ‘m in een gat zodat ie kan klauwen naar het plafond van z’n graf. Ik hoop niet dat iemand dit ergens over mij zit te vertellen. Dat klinkt als maffiose toestanden. Je zult niets vermoedend de voordeur open doen… Voordat je er wakker van gaat liggen – het is gelukkig maar een lied. The Mariner’s Revenge Song van The Decemberists, een band afkomstig uit Portland, Oregon.

De band bestaat sinds 2000 en heeft een geheel eigen geluid. Dit dankzij het kenmerkende stemgeluid van zanger-gitarist Colin Meloy, het instrumentarium – zoals een accordeon en een staande bas – én de verhalende manier van zingen. Geen I love you’s, maar verhalen, met een kop en staart, vaak met een historische inslag, een beetje vaudeville, cabaretesk. Meloy cs zijn hedendaagse minstrelen, alsof je ergens op een dorpsplein wordt toegezongen over gebeurtenissen in onbekende streken, ergens ver weg, achter een berg, een donker bos of de overkant van de zee.

Exemplarisch is The Mariner’s Revenge Song. Een smartelijk zeemanslied, een prachtige en tegelijk gruwelijke ballade over vergelding. Een jongere zeeman vertelt het verhaal aan een wat oudere. Als enige overlevenden van een scheepsramp bevinden zij zich in de maag van een walvis. De jonge heeft de oudere eindelijk gevonden en laat fijntjes weten dat ze elkaar al veel langer kennen. De moeder van de jongere is belazerd door die ander, bleef achter met diens schulden, werd uit haar huis gegooid en draaide helemaal door. Met haar laatste krachten sprak zij tot haar zoon:

Find him, find him
Tie him to a pole and break
His fingers to splinters
Drag him to a hole until he
Wakes up naked
Clawing at the ceiling
Of his grave

Het zal het laatste zijn wat de oude zeeman zal horen. Luister, huiver en geniet van dit ondergewaardeerde levenslied.

Keuze Alexander Honderd: Be Your Own Pet – Becky (2008)

Fuck you, Becky!

Het idee achter de battle van deze week was natuurlijk een mooi vervolg bij de battle van vorige week over overspel te zoeken. Dat is mij niet gelukt, hoewel in dat thema September Moon van No Sinner uit de battle de maanden hier ook wel had gepast. Maar herhalen doen we niet aan en het nummer wat bij mij bovenaan het lijstje ‘Wraak’ prijkt is Becky van Be Your Own PET.

Niet bedrogen door een geliefde, maar verraden door een vriend. Het is ook een uitstekend motief voor wraak. En nergens zien we dat zo vaak terug als in een stuk tiener-drama. Neem een verhaal over twee vriendinnen waarvan de éné na de zomervakantie ineens een andere beste vriendin heeft, trek de gevolgen van dit verraad door naar het uiterste en giet het in een vrolijk punkliedje en je krijgt Becky. Wat het liedje vervolgens volmaakt af maakt is de stem van zangeres Jemina Pearl. Vooral in het refrein

Doesn’t matter anyway
‘Cause I’ve found a brand new friend, okay
Me and her, we’ll kick your ass
We’ll wait with knives after class

brengt ze overtuigend een extreem pissige tiener ten tonele. Zoek geen ruzie met deze dame. Het koortje We don’t like Becky anymore, wat vervolgens overgaat naar het duistere einde waarin de messen serieus bedoeld blijken te zijn, zorgt ook voor een glimlach.

Het einde van het liedje zorgde gek genoeg in 2008 toch nog voor een stukje controverse. De advocaten van platenmaatschappij Universal vonden de tekst te gewelddadig en blijkbaar wilde Universal geen ‘Parental Advisory’-label op het album van hun frisse, jonge punkbandje. Dus werd het nummer (samen met nog 2 andere liedjes) geschrapt van de Amerikaanse editie van het album Get Awkward. Buiten Universal om mocht uiteindelijk in de herkansing op de EP Get Damaged. Op de Europese release staat het gelukkig wel.

Keuze Ronald Eikelenboom: Justin Townes Earle – Someone Will Pay (2015)

Een rekening vereffenen

Het kan maar beter meteen duidelijk zijn: I don’t get angry, I get even, zingt Justin Townes Earle, de zoon van country legend Steve Earle, in het nummer Someone Will Pay. Pa verliet het gezin toen Justin twee was. Pas tien jaar later, toen vader van zijn verslaving af was, kwam er weer contact. Zelf kreeg Justin ook de nodige verslavingsproblemen; zoiets zit dan in de genen. Justin zingt het één en ander van zich af op het album Absent Fathers uit 2015, dat weer een tweeluik vormt met het een jaar eerder verschenen album Single Mothers.

On my mama’s life
Someone will pay for the way you lied

Iemand moet boeten voor al die leugens, maar of dat nu vader Steve was of zoon Justin blijft ongewis. Het levert hoe dan ook een mooi nummer op.

Keuze Danny den Boef: Ryan Adams – Bad Blood (2015)

Catfight

Gekke ideeën van ietwat gekke muzikanten juich ik altijd van harte toe. Dat iemand denkt ‘Weet je wat een geniaal idee is?’ en het dan vervolgens gewoon doen. Vaak faalt het volledig. Zo’n conceptalbum of gekke EP verdwijnt in de vergetelheid en de artiest/band/wat dan ook komt er, fingers crossed, hopelijk wel weer bovenop. Het kan uiteraard ook de creatief geachte verkeerd afgelopen doodsteek betekenen.

Soms is enkel het idee dat een uitvoerende de onwetende wereld inslingert al reden om in een gierende Joling-lach uit te barsten. Zo ook het idee dat de Amerikaanse singer/songwriter en multitalent Ryan Adams in 2015 had. Let wel, RYAN Adams, zonder B. Dus, niet de man van hits als Run To You, Everything I Do en natuurlijk de evergreen Summer Of ’69. Nee, Ryan. De man van, ehhmm, ja. Andere muziek. Bizar genoeg delen de heren ook nog hun verjaardag, 5 november. Je verzint het niet.

Hij was namelijk voornemens om het album 1989 van Taylor ‘TayTay’ Swift integraal gecoverd uit te brengen. Een bizar idee, gedoemd te mislukken. Dat deed het niet. En dat verbaasd mij eigenlijk nog steeds. Het werd een album dat niet verder af kan staan van het origineel. Klein. Gevoelig. Mooi.

Als we het over moddergooiende wraak hebben, dan kunnen we natuurlijk niet om het nummer Bad Blood heen. Ook dit nummer stond op 1989 van Swift en inderdaad, dus ook op de versie van Adams. En hoe. De oorsprong van het nummer blijft een beetje vaag. Volgens TayTay gaat het over ‘iemand’ die haar een streek geleverd heeft. Die iemand is natuurlijk Katy Perry. Al blijft ze dat ontkennen. Ik geloof het niet. De één schijnt achtergronddansers van de ander te hebben gestolen voor een tour. Sindsdien is de haat aan. Dit nummer was er een paar jaar geleden, maar de grootste steek kwam in 2017 met het uitbrengen van het nummer Swish, Swish  van Perry. Topnummer trouwens, maar een vrij frontale aanval vol op de perfecte neus van Swift.

Het nummer Bad Blood is in de oorspronkelijke uitvoering goed, maar in deze uitvoering van Ryan Adams net iets beter is mijn mening. Het is ook nogal een duidelijke steek in de richting van de ander.

Baby, have to do this? I was thinking that you could be trusted
Baby, have to ruin what was shiny? Now it’s all rusted
Did you have to hit me, where I’m weak? Baby, I couldn’t breathe
And rub it in so deep, salt in the wound like you’re laughing right at me

It’s so sad to think about the good times, you and I

‘Cause, baby, now we got bad blood
You know we used to have mad love

Bad Blood. Het klinkt ook als een eng soort wraak. Iets waar je nooit meer vanaf komt. Gelukkig is er tussen de beide heren Adams geen sprake van Bad Blood. Tussen de beide dames daarentegen….

[polldaddy poll=9941597]