Er was eens een Hans. Hij had met zijn sportieve groep eind jaren zeventig een aantal Engelstalige hit(je)s en twee LP’s verkochten goed. Na het kortstondige hoogtepunt hoorde je hem nooit klagen over het gebrek aan verkoopresultaten. Hij pakte alles aan om weer aan de bak te komen, waaronder Buddy Odor Stop, The Wishing Well, Ugly Head en het Zappa-project The Rubbers Of Prevention. Met dit live-project toonde Hans zijn ‘roots’ en inspiratie.
Maar de tijd haalde hem in. En dus besloot (de inmiddels Ouwe) Hans in het Nederlands te zingen, want allerlei andere artiesten waren hem voorgegaan met uitstekende resultaten. Hij kreeg zelfs een rechtszaak aan zijn broek, omdat een bepaalde dierentuin niet accepteerde dat hij zijn laatste project Ouwe Hans Dierenpark noemde. Hij zou zo mee willen liften op de bekende naam van het dierenpark. Hij reageerde daar lachend op, want juist het kort geding heeft zijn Nederlandstalige band aan landelijke bekendheid geholpen. Wel was hij verbolgen over het feit dat er geen enkele rekening was gehouden met de artistieke vrijheid.
Maar helaas, ondanks de landelijke publiciteit (en dankzij zeer gebrekkige promotie) is hij ook toen er niet in geslaagd zich weer uit de onbekendheid op te werken. Hij is nu veroordeeld tot de cultstatus. Er kwam zelfs een biografie; van zijn eerste bril tot zijn laatste lied, en van zijn wildste haren tot zijn kaalste streken.
Dierenpark werd in 1998 opgericht en kwam à la Farce Majeure met ‘Uit Het Leven Gegrepen’; hun eerste album, dat in 2002 een opvolger kreeg met Sliptong. De titel van de tweede CD lijkt te maken te hebben met de (op de website geplaatste) zoektocht naar oudere muzikanten, die – net als hij – gefrustreerd zijn over het feit dat talentloze muzikanten met behulp van radio en televisie het wel maken, en zijzelf na jaren lang ploeteren niet. In ieder geval besluit de levende have van Dierenpark in 2006 met de live-registratie Tot Ziens, Bedankt, Het Beste er een einde aan te maken. Maar in de nadagen van zijn muzikaal actieve leven komt Hans met Dig It Yourself en trekt hij langs zalen om solo op te treden met liedjes uit zijn vorige muzikale leven inclusief Dierenpark.
Hans is een Hagenees en mag dus prat gaan op een deel van de rijke Haagse popcultuur. In mijn boekje heb je dan een streepje voor. Ik ben natuurlijk geheel onpartijdig, maar als ex-inwoner van de echte (pop)hoofdstad van Nederland mag het niet zijn dat een lange carrière als een nachtkaars uit gaat. Een beetje aandacht is op zijn plaats. Dus, en uit melancholie naar de tijd dat onze Ouwe Hans nog het popidool Hans Vandenburg was, in de Hollandse Zomer een lied dat Gruppo Sportivo uit al haar poriën zweet en een heerlijke parodie vol zelfreflectie is: Poppiedool!
Lekker weg in eigen land. Ondergewaardeerde Liedjes trekt het in juli en augustus iets breder, want we zoeken naar onbekende pareltjes in de Nederlandse taal. Niet in een battle, maar door zonovergoten individuele verhaaltjes. We willen bewijzen (zien) dat er wel degelijk goede rock, gevoelige ballads en muziek van internationale klasse in onze prachtige taal geschreven kan worden.
Volg de Hollandse Zomer ook op Spotify:
De volgende liedjes staan helaas niet op Spotify:
Splitsing – Wind En Zeilen
R.K. Veulpoepers B.V. – Den Egelantier
Carrera & Shaver Girl – Het Rock & Roll Gevoel
The Clungels – Dat Had Ik Nog Nooit Gedaan
Robert Long – Na Zijn Dood
Toontje Lager – Contactrock
Koot & Bie – Dat Is De Blues
Foto Hans Vandenburg: Moss Garden
