The Battle: Racoon

Hoe het ook had kunnen zijn

Slechts twee weken nadat Chick Song in 2000 wordt gebombardeerd als hoogste nieuwe binnenkomer in de Mega Top 100, moet I Would Stay van Krezip (na drie weken op nummer 1) plaats maken voor de inmiddels razend populaire Zeeuwse band Racoon. Sinds de release van hun eerste album Till Monkeys Fly heeft het sympathieke viertal al vier top tien-noteringen op hun naam mogen schrijven. Bovendien is het nummer Particular deze week tot 3FM Megahit verkozen. Ze slepen zowat elke prijs die in de muziekwereld te winnen valt moeiteloos binnen en weten diezelfde zomer menig harten te veroveren op zowat elk groot festival in Nederland en België. Gisteren lieten ze weten dat ze binnenkort opnieuw de studio induiken voor een tweede album. Benieuwd of ze het succes van hun debuutalbum weten te evenaren.

Zo is het dus niet gegaan…

Ook al was Racoon geen onbekende en werd een aantal nummers van hun eerste twee albums op de radio gedraaid, de eigenlijke doorbraak voor deze Nederlands popband kwam pas vijf jaar later bij de release van hun derde album Another Day. In augustus datzelfde jaar werden onder het label Sony (waardoor ze nota bene gedumpt werden) de eerste twee albums heruitgebracht . Goed nieuws voor de fans, want er werden op deze albums maar liefst zeven bonusnummers toegevoegd. Het eerste bonusnummer op hun debuutalbum is Chick Song, een demo die niet op de originele plaat verschenen is en daardoor reeds de titel van meest ondergewaardeerde song van Racoon verdient.

Voor mij is Chick Song een reflectie van wie Racoon is; de akoestische en elektrische gitaar wisselen elkaar af en zorgen voor een harmonisch evenwicht, waardoor niet alleen jeugdige liefhebbers aan hun trekken komen, maar ze ook een ouder publiek weten te bekoren. Het nummer start eerder ingetogen waarbij Dennis (gitarist) zich van zijn beste kant laat zien. Wanneer ook Stefan (bassist) en Paul (drummer) bij het refrein hun intrede doen, barst het nummer los. Bij het tweede strofe assisteert Paul Dennis op een eerder expliciete manier. Vanaf het eerste moment dat ik het nummer hoorde was ik verkocht aan deze krachtige, maar ingetogen tweede strofe. In het nummer komt zowel Bart zijn diepe warme, als zijn krachtige, maar ruwe stem tot zijn recht.

De tekst is mij al die tijd blijven intrigeren, omdat deze moeilijk te vatten is. Bovendien komt naar mijn aanvoelen de tekst, die alleen op het internet te vinden is, niet overheen met de woorden die Bart zingt. Wanneer ik luidkeels meezing in de auto is het dan ook ‘mijn’ tekst die ik blijf zingen – wat ik meen te verstaan. Ook al zal ik nooit echt weten waar het nummer precies over gaat, is er een zin die maar al te goed verstaanbaar is en me nog steeds tot denken aanzet. Everything I held for right is moving straight the other way. Kennen we dat gevoel niet allemaal?

Tot op heden weten de mannen van Racoon mij te raken met hun muziek en teksten. Muzikaal gezien zijn hun nummers wat rustiger geworden en moet ik bekennen dat ik soms verlang naar Racoon van weleer, maar tekstueel gezien worden hun songs alleen maar sterker. Ik zou de tijd dan ook niet willen terugdraaien, want pas nu krijgen ze de waardering en het respect dat ze reeds vijftien jaar verdienen. Als Belg moet ik echter tot mij grote spijt toegeven dat Racoon, met elke song, elk album, elk optreden, in België nog steeds zeer ondergewaardeerd is.

Keuze Erik Molkenboer: Blue Days (2000)

You got to try a little more

Het is mij een eer Blue Days te mogen verdedigen. Ik ben niet eens een echte Racoon-fan en blijkbaar zijn daardoor veel mensen teleurgesteld, maar hee: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Daarbij, Blue Days is natuurlijk veruit het beste nummer van Racoon.

De echte successen kwamen pas later, met Love You More en alles van daarna, maar hun muzikale hoogtepunt bereikten de Zeeuwen al bij hun debuut. De hele plaat – Till Monkeys Fly – heb ik nooit geluisterd, maar het aanstekelijk hitje Feel Like Flying en Smoothly kwamen regelmatig uit de krakerige speakers van de computer van mijn ouders. En Blue Days – een van de mooiste liedjes ooit van eigen bodem.

Blue Days bleef meteen hangen. Waarschijnlijk eerst omdat ik de hele tijd asshole hoorde (leuke dingen als je 14 bent), later omdat het gewoon een prachtig, nostalgisch liedje is. De tekst bleef me bij – niet meer vanwege asshole, maar door het iconische You got to try (yyyyyyy) a little more, gedragen door die fijne stem van Bart van der Weide. Zoals ik al zei: nostalgie. Echt een liedje om terug te kijken.

Na Blue Days verloor ik Racoon even uit het hoog, om ze met Happy Family weer tegen te komen. Another Day draaide ik grijs, tot de verzadiging intrad. In die tijd  kon je niet om Love You More heen en de band buitte dat terecht uit, door op werkelijk elk festival(letje) in het land te spelen. Another Day zette ik eigenlijk nooit meer op, van de plaat daarna ken ik geen enkel nummer en als No Mercy op de radio is word ik niet bepaald vrolijk. Nu is het zo’n band als Coldplay, waarvan ik zeg: ‘Te vaak gehoord, maar vroeger vond ik ze echt leuk.’ Het debuut van beide bands komt niet voor niets uit hetzelfde jaar (2000). Het zal iets met mijn puberteit van toen te maken.

Maar ik zeg het vaak, en oprecht met veel plezier: ‘Vroeger vond ik ze echt leuk, vooral dat ene liedje, Blue Days. Een van de beste Nederlandse liedjes ooit gemaakt.’

Keuze Emma Wever: World On A Plate (2000)

Life Emergency: press play for Racoon

Over depri-gevoelens die ook best fijn zijn

Keuze Janine Sterenborg: Paper Home (2001)

Een wel erg persoonlijk nummer 

Dit nummer is een van de meest persoonlijke liedjes van Racoon. Bart fantaseert dat hij en degene die hij graag bij zich wil hebben samen zijn, wat wordt afgewisseld door de pijn van de realisatie dat die persoon er niet écht is. In dreams we’re together, it’s you and me I see. De manier waarop instrumenten (viool, toetsen, gitaar) dit ondersteunen is heel sterk.

Paper Home heeft me sinds ik de cd ruim elf jaar geleden voor het eerst draaide enorm aangesproken. Nu ik deze onderbouwing schrijf, realiseer ik me dat ik alle muziek die ik nu luister om dezelfde reden mooi vind: positiviteit gecombineerd met melancholie. Dit heeft Paper Home om twee redenen: de hoopvolle toon van de tekst en instrumenten, afgewisseld met verslagenheid in beide. You sit by the fire. At least I imagine you do.

Door de combinatie van melancholie en positiviteit kan ik heerlijk wegdromen. Zeker bij Paper Home, omdat ik dit nummer vaak luisterde als groentje dat net was begonnen met mijn eerste studie, nog thuis woonde en ging doen wat ik zelf echt wilde. Paper Home herinnert me aan die tijd: nog veilig thuis, maar dromend over de weg die ik in mijn eentje in ging slaan en over wat er allemaal zou komen.

I wish you were here, to run laugh and cry with me.

Keuze Naomi Mertens: Genius (2002)

Een genie ziet vooruit

Het was in het voorjaar van 2002 dat we het voor het eerst hoorden: Genius, een liedje wat niet op de cd Here We Go Stereo terecht gekomen was. Piano, zoals bij Luka’s Song, samenzang van Bart en Stefan. Een ‘klein’ liedje, dat meteen goed bleef hangen.

Het was drie dagen voor Pinkpop en Racoon speelde het bij Claudia op 3FM. De By Your Siders tapeten en schreven mee. Als altijd bespraken we de betekenis van liedjes, over hoe het ging met de band, enzovoorts. Bij Genius was dat niet zo moeilijk te raden:

But mom don’t you worry
I got some plans aside
One day I’ll be famous
One day you’ll be proud of his son and his life
And the things he’s working on
With a house and a wife
I’m a genius

Omdat we wisten dat er gedoe was rond de band en de platenmaatschappij, vertaalden we het liedje als een soort geruststelling: ‘houd vertrouwen in ons, want we komen er wel’. Eigenlijk gingen heel veel teksten over volharding, staan waarvoor je staat en niet opgeven. Dat raakte en het maakte dat ik een nog enthousiastere ‘Racooligan’ werd. Tegelijk wist ik wel dat je als gewone concertbezoeker niet veel meer kunt doen dan cd’s kopen en af en toe entree betalen.

Nu, elf jaar later, ben ik blij te mogen constateren dat Bart als een waar genie vooruit heeft gezien in de tijd. Om deze band kan niemand meer heen. Hun moeders zijn vast trots ;).

Keuze Fenne Harrewijn: Blow Your Tears (2005)

Sadness is for later days

Het is nummer 5 op het van grijsgedraaidheid uit elkaar vallende album Another Day. Na knijters van hits Happy Family, Love You More en Laugh About It komt daarna: Blow Your Tears.

Een liedje om stil naar te luisteren. Naar een vader die zingt voor zijn nog kleine zoon. Iedereen met kinderen moet zich ongetwijfeld kunnen herkennen in het liedje. En wie ze niet heeft, kan door Blow Your Tears al een beetje te weten komen hoe je je als ouder tegenover een hulpeloos, huilend kind moet voelen. ‘What can I do to make you happy, when the words don’t mean a thing?’

Ik ben een beetje jaloers op Tim, voor wie dit nummer gemaakt is. Jammer dat zingen niet tot de talenten van mijn eigen vader behoort. Maar misschien heeft hij 23 jaar geleden wel eens aan mijn wieg gestaan en iets gedacht dat lijkt op:

Blow your tears into my face
sadness is for later days.
Don’t be sad my little one,
life has only just begun.

Someone’s outside and he is waiting.

Een mooie dromerige melodie, een gevoelige tekst: genoeg ingrediënten voor een hit. Maar Blow Your Tears werd dat niet. Werd überhaupt nooit apart op single uitgebracht. Het liedje had de ‘pech’ om op Another Day terecht te komen, waar grote concurrenten als Brother en Love You More er al met de eer vandoor gingen.

Of dat erg is? Mwoa. De mooiste liedjes zijn doorgaans niet de nummers die iedereen meegalmt tijdens concerten, maar juist die waar je in je eentje stil naar kan luisteren en van kan genieten.

Ik raap het uit elkaar vallende album nog maar eens bij elkaar en skip naar nummer 5. Zachtjes zing ik een wijze les mee: Blow your tears into my face. Sadness is for later days.

Keuze Vera Bosch: Walk Away (2005)

Het nummer met zoveel waarheid

Bart van der Weide, Stefan de Kroon, Dennis Huige, Paul Bukkens en Door van Dorp, samen Racoon. De band die toch wel echt bekend werd met hun top-hitsingle Love You More. Hun succes werd wel bewezen toen dit nummer werd uitgeroepen als vaakst gedraaide single op 3FM en werd bekroond met ‘De Schaal van Rigter’. Racoon heeft natuurlijk nog veel meer top-hits gehad, zoals Laugh About It, Brother, No Mercey en op dit moment natuurlijk Oceaan.

Ze hebben nu vijf albums uitgebracht, allemaal stuk voor stuk geweldig natuurlijk. Helaas zijn lang niet al hun nummers bekend geworden en hierdoor zijn heel veel nummers ‘ondergewaardeerd’. Love You More en Laugh About It zijn allebei van de cd Another Day, waardoor alle andere nummers bijna ‘vergeten’ worden.

Walk Away, het twaalfde nummer van de cd Another Day. Zeker het meest ondergewaardeerde nummer voor mij. Ik kan toch wel zeggen dat ik een echte Racoon-fan ben. Ze hebben heel veel goede nummers gemaakt, maar Walk Away vind ik toch wel een van de beste. De hele tekst van dit nummer is simpelweg heel goed bedacht en de muziek past er erg goed bij. Hoewel Walk Away toch erg vaak wordt gezongen in dit nummer, wordt dit zeker niet vervelend. De perfecte combinatie van de tekst en de muziek maakt dit zo’n mooi nummer.

You cover your lies
with stories and smiles
Walk away

en

Why do you yell
You can whisper as well
Walk away

Een van de vele mooie stukjes tekst. Er zit zoveel waarheid in, maar zo goed verborgen in het nummer. Luister maar eens naar de rest van de tekst, en je zult zien dat het hele nummer uit dit soort teksten bestaat. Walk Away is een van de vele ontzettend mooie nummers van Racoon en zeker ondergewaardeerd. Racoon is en blijft voor mij mijn favoriete Nederlandse band (en artiesten).

Keuze Wendy ter Bekke: Run Out (2008)

Ik koos voor het liedje waar instinctief mijn ogen van dicht gingen

Daar is het. De tweet van Racoon. Dat ze een leuke blog-battle hebben. Daar ben ik wel voor te porren.

Drie keer raak voor mij. Want fan van 1: Racoon. 2: Twitter. 3: Bloggen. Inzenden bleek meedoen. Want ik hoor bij één van de gelukkigen die erover mogen bloggen: Ondergewaardeerde Liedjes. Liedjes die mooi genoeg zijn om in de schijnwerpers gezet te worden. Te mooi om ondergewaardeerd te zijn. Geen hit geworden, wel raak.

Ik luisterde een aantal van de suggesties voor ‘ondergewaardeerde liedjes’ en selecteerde als volgt. De liedjes waar instinctief mijn ogen dicht gingen. Dicht om te luisteren. In me op te nemen. Terug te voelen naar de keren dat ik ze luisterde en ze me een goed gevoel gaven. Geankerd. Waarvan ik er 2 mocht aangeven. Keuze 1: Good & Ugly, keuze 2: Run Out. Run Out is het geworden.

Ik neem je mee. Ogen dicht 🙂

Het ritme van de gitaar maakt dat mijn hoofd van links naar rechts gaat. Heerlijk herkenbaar. Vrijwel dezelfde deun, keer op keer. Daarna de toon van Bart. Ingetogen.

De titel is Run Out, maar hij zingt ‘I never’ run out.

Running out. Doen of niet? Wanneer wel, wanneer (nog) niet?

Someone should know the way. But they just failed to tell me. Niemand om je achter te verschuilen. Niemand om op terug te vallen. Niets om je excuus achter te verstoppen. It’s YOUR way. Up to you. Jóuw weg te bewandelen. Met die ene afslag. To run out.

Maybe I know the way.

Keuze Dennis van de Ven: Clean Again (2008)

One more filthy memory

Racoon is een band die zowel hele luchtige nummers als nummers met een flinke diepgang heeft gemaakt. Het in 2008 uitgebrachte Clean Again behoort tot die laatste.  Ondanks dat het de tweede single van het platina album Before You Leave werd, is het nooit aangeslagen bij het grote publiek. Het nummer is zelfs in de vergetelheid geraakt, want Racoon brengt het vrijwel nooit meer live ten gehore. Dat vind ik erg jammer, want ik vind het één van de betere nummers die de band de afgelopen vijftien jaar uitgebracht heeft.

De muziek van het nummer zet een bijpassende sfeer, maar Clean Again moet het vooral hebben van haar tekst die de situatie van Jenny beschrijft. Jenny verkoopt iedere dag haar lichaam om haar kinderen te kunnen voeden. Dat mannen, komend uit alle lagen van de bevolking, totaal geen respect voor haar hebben en haar alleen maar als lustobject zien doet pijn. Jenny probeert zich af te sluiten voor haar gevoelens, omdat ze die niet wil en niet nodig heeft. Zolang ze genoeg geld verdient om haar kinderen te kunnen voeden, is Jenny voor alles in. Bij iedere betaling krijgt ze een glimlach, maar ze blijft zitten met one more filthy memory.

Keuze Godelieve Bogers: 2014 (2011)

So tell me where I’ll be….

Het was zo’n moment dat iedereen wel kent; ‘It suddenly hits you’. Ik zat in de auto, Liverpool Rain voor de vierde keer op repeat want ik moest wel een eindje. “2014” shuffelde voorbij en al meezingend bedacht ik me; ‘Wat doe ik in 2014?’.

Het was mei 2011, de cd was net uit, ik woonde net samen in ons helemaal naar wens verbouwde paleisje. Noem het cold feet, bindingsangst, of gewoon niet de juiste man voor mij, maar ineens kreeg ik het enorm benauwd. Het idee dat hij zou mede bepalen waar ik zou zijn in 2014 maakte dat het zweet me uitbrak, en niet op de goede manier.

Samen door het leven leek toen even heel ver weg. Maar hey, je woont net samen, iedereen is blij en gelukkig, alle schepen van het alleen wonen waren achter me verbrand en ik was klaar om me te settelen. Sterker nog, ik was gesetteld!

Aangekomen op de plaats van bestemming, ging tegelijk met de motor ook de cd uit en verdween de gedachte naar de achtergrond. Op de terugweg viel de eer aan Acda en de Munnik om me te vergezellen, dus 2014 was weer toekomstmuziek. Alles was pais en vree, ik hield van hem, hij van mij en we waren dolgelukkig. Beetje bij beetje werd het echt ‘ons’ huis, vrienden kwamen graag over de vloer en we deden leuke dingen.

September 2011, samen op vakantie. Mijn vaste stekje, mijn vrienden, mijn wereldje. En ik zag het gelijk in de ogen van een vriend van me. Die zag mijn vriend voor het eerst, keek van hem naar mij en terug en sloeg zijn ogen neer. Meteen schoot ‘2014’ weer door mijn hoofd. Wil ik met hem naar 2014, en verder? Wil ik met hem oud worden, wat is onze toekomst, wat is geluk?

Nu is het al 2013, en mijn inmiddels ex heb ik een jaar geleden bedankt for all he did in the blue days, maar ´I don’t need a palace, just a roof’.

Ik kan het ook alleen, wat ik al wist, maar even was vergeten. Ik geniet van het leven, van mooie ondergewaardeerde muziek, vrienden, liefde, feestjes, alles.

So please, don’t tell me where I’ll be in 2014, before I’ll walk away without you….

Dat doe ik, in 2014. En jij, wat doe jij, in 2014?

Keuze Mart Faijdherbe: Don’t Hold Me Down (2011)

Borden gooien, eeuwenlang wachten en toch diep gaan voor elkaar gaan

Muziek moet iets met je doen. Het gevoel geven dat je kan vliegen. Zweven op de klanken, wegdromen op een zwoele zomeravond. Je ogen sluiten en de mooiste dingen voorbij zien komen. Herinneringen aan je familie, of aan je eigen engel. Alsof je je hele leven al geluk hebt, of iedere dag meer en meer van iemand houdt. Het kan je laten verlangen naar andere tijden. De hele dag aan iemand denken, of je laten verdrinken in een oceaan van gedachtes.

Dit alles doet Don’t Hold Me Down met mij. Het kan me laten stuiteren van geluk. Of laten huilen als een schoolmeisje. Tijdens het luisteren van dit nummer lijkt alles in slow motion te gaan. Het heffen van mijn glas en mijn blik naar boven: ‘Proost pap’. De lucht boven me blijft leeg, maar mijn kamer wordt gevuld door de warme klanken van de strijkers en de vlijmscherpe mondharmonicasolo van Bart. De solo blijft bij me, spookt door mijn hoofd als een natte droom met Doutzen Kroes. Jezus, wat voelt dit goed. Het nummer komt tot een climax, de instrumenten zwellen aan, de woorden grijpen me bij me strot. Ik begin iets te vals mee te zingen, en als de hogere noten beginnen produceren mijn stembanden geen geluid meer. Ik besluit de laatste regels te playbacken, en het nummer zijn werk te laten doen. Het ‘on top of the world-gevoel’ is bereikt.

Racoon beschrijft in Don’t Hold Me Down de herkenbare relatieproblemen. Iedereen maakt dit mee in zijn leven. Het borden naar elkaar gooien na een avond stappen, het eeuwenlange wachten op dat ene telefoontje en hoe diep je kan gaan voor en door elkaar. In combinatie met de fantastische muzikale begeleiding is dit nummer van topniveau. Racoon stijgt boven de Nederlandse eredivisie uit en doet nu mee met de champions league.

De Popprijs beloont natuurlijk het werk van de afgelopen jaren, maar geeft hopelijk ook een boost om door te gaan. Mannen van Racoon; blijf zo doorgaan, blijf muzikale orgasmes veroorzaken, bezorg me kippenvel. Laat mij naakt rennen door de regen van geluk. En zorg voor een glimlach die zo breed is, dat ik een week lang pijn in mijn kaken heb. En last but not least, laat het nooit meer gebeuren dat de woorden: ondergewaardeerd en Racoon in de zelfde zin voorkomen!

Alle liedjes (op Genius na) op een Spotify-rijtje:

[polldaddy poll=6863263]