In mijn prille jeugd begonnen strips als leesvoer ingeburgerd te raken. Ik kan mij nog herinneren dat één keer per jaar na schooltijd iemand langs kwam met tassen vol met gratis stripboeken om de schooljeugd tot lezen (en ongetwijfeld kopen) aan te zetten.
Eén van de stripseries die mateloos populair was is Asterix. Het verhaal van een dorp waar men door een toverdrank vreselijk sterk werd en weerstand tegen de overheersing van de Romeinen bleef bieden. Naast Asterix waren er Obelix, de hond Idéfix, de druïde Panoramix, hoofdman Abraracourcix, de bard Assurancetourix, de vishandelaar Konstunrix en de dorpsoudste Nestorix. Alle namen waren terug te voeren naar woordspelingen. Per land heten de meeste karakters daarom anders. Wat ik niet begrijp is waarom in de hedendaagse Nederlandse herdrukken de namen van de hoofdman (in Heroïx) en de bard (in Kakofonix) veranderd zijn. Ik besef dat men de verbinding van vele Nederlandse woorden met de Franse taal niet meer leert en/of herkent vanwege de nieuwerwetse spelling, maar deze verandering voegt helemaal niets toe. Ook de Latijnse namen van legerplaatsen zijn aangepast, zoals Petibonum naar Grootmocum of Babaorum naar Adfundum. Jammer, want de originele namen zijn al taalgrapjes: petit bonhomme (mannetje) en baba au rhum (gebakje).
Zo heb ik ook nooit begrepen waarom de Engelse namen in de Harry Potter-reeks zo verbasterd zijn. En nog flauw ook; zonder gevoel voor humor. Alle namen werden vernederlandst behalve de naam van de hoofdrolspeler, terwijl juist die zich verschrikkelijk goed hiervoor leent. Wat te denken van pottenbakker? Of een verbastering van het Engelse werkwoord: prutser, keutelaar of knutselaar. Het was in ieder geval onnodig, want de Nederlandse taal richt zich sinds decennia naar het Engels. Economisch, muzikaal, computers, scheldwoorden. Dus waarom?
Strips hadden zeker in de beginperiode een educatieve rol. In de Rode Ridder (feitelijk de ridder van Rode) werd de geschiedenis en mythe uit de tijd van Koning Arthur verwerkt en Lucky Luke deed de boeven uit het Wilde Westen herleven. En zo ook Superman. In de Tweede Wereldoorlog vocht hij tegen Mussolini en Hitler, en vanaf 1946 richtte hij zich op de Ku Klux Klan. Een burgerrechtenactivist was in 1942 undercover gegaan en had alle rituelen en machtsmisbruik in kaart gebracht, maar de kranten en journalisten durfden niets te drukken uit angst voor represailles. Via Superman wilden ze de jeugd informeren om te voorkomen dat de giftige woorden en het racisme op deze doelgroep overgebracht kon worden. En met succes, want de kinderen kozen allemaal de kant van Superman. Tot op de dag van vandaag identificeren kinderen én volwassenen zich met de man van staal: met zijn daden en zijn morele besef dat de zwakkeren in de maatschappij geholpen dienen te worden.
Persoonlijk ben ik meer een liefhebber van Batman en Spiderman. In mijn jeugd kostte een (zwart-wit) strip over hen circa ƒ 50 cent (€ 0,22). Dat klinkt goedkoop (en dat was het eigenlijk ook), maar je kon in die dagen voor een duppie nog een zakje snoep halen. Lekker om bij Batman (de televisieserie met Burt West) op te smikkelen, terwijl er bang, whoomp of paf in het beeld verscheen wanneer hij een dreun uitdeelde. Wat dat betreft zijn de effecten wel iets verbeterd en ik keek dan ook uit naar de film Spider-Man in 2002. De verhaallijn week wel sterk af van de originele stripserie, maar dat deed niets af aan de kwaliteit.
Het album van de soundtrack van de film was stevig met bands als Sum41, Alien Ant Farm, Stone Sour, The Strokes, The Hives en Aerosmith. Maar voor mij was Hero door Chad Kroeger en Josey Scott (van Saliva) het beste lied. Chad Kroeger is de zanger en gitarist van Nickelback, die in 2001 een megahit hadden met How You Remind Me. De band zou de daaropvolgende jaren een kassucces blijven, totdat Kroeger uit zijn mond liet vallen dat How You Remind Me wetenschappelijk gecomponeerd was. Ineens was Nickelback een paria in de rockmuziek. Onzinnig, want dat is hetzelfde als wanneer je in Azië een sateetje eet en die is het lekkerste wat je ooit gegeten hebt. Tot je hoort dat het hondenvlees is. How You Remind Me is nog steeds een fantastisch lied.
Terug naar Spider-Man en Hero. In mijn herinnering was het een enorme hit, maar bij controle bleek de 22ste positie in Nederland het maximale te zijn. In de V.S., Canada steeg het wel naar de top. Desalniettemin blijft dit een klassieker.
