Of je bent een diehard fan of je kunt je alleen die enige hit herinneren, Silver Machine uit ’72, maar anders zegt de naam Hawkwind je waarschijnlijk niets. Misschien nog vanwege Lemmy, die er een aantal jaren deel van uitmaakte, maar dat is het dan ook wel. Toch bestaat de band januari 2019 vijftig jaar. En dat ondanks talloze personeelswisselingen, van 48 bandleden in 43 verschillende bezettingen, al dan niet vanwege een hoop gelazer. Een bewonderenswaardig doorzettingsvermogen. Dat jubileum zal dan ook wel gaan lukken, tenzij oprichter Dave Brock, inmiddels 76 en nog enig origineel bandlid, het loodje legt.
Hawkwind (lees = Brock) is zo’n beetje de uitvinder van de spacerock, waartoe in de beginjaren het nog jonge Pink Floyd werd gerekend naast bijvoorbeeld Gong, Amon Duül en, meer recent, Ozric Tentacles en Spiritualized. Kenmerkend voor spacerock is de mix van rock, elektronica, echo en andere effecten. De voortdurend suizende, snerpende en tsjilpende arpeggio’s uit de synthesizer zijn Hawkwind’s handelsmerk geworden en eigenlijk is Silver Machine daar het ultieme voorbeeld van.
Het nummer zwelt aan met gitaar, loodzware bas en synths, de drum valt in, rock ’n rollt zonder het typische rock ‘n rollschema, en dan volgen de eerste zangregels door (de later erin gemixte) Lemmy
I, I just took a ride,
In a silver machine,
And I’m still feeling mean.
En zo dendert het 4.39 minuten zweverig gonzend door met ook een gitaarsolo – het wah wah-pedaal lichtjes getoucheerd – en vooral de repeterende uitgekrijste regel I’ve got a silver machine, tot het wordt weggedraaid.
Silver Machine is opgenomen tijdens een benefietconcert in het Londense Roundhouse. Vermoedelijk om het op een 45-toerenplaatje overzichtelijk te houden is de tijd beperkt tot die vierenhalve minuut. Hawkwind dreunt live veelal gewoon door zoals de USS Enterprise eeuwig door de ruimte reist, waarbij de gitaar van Brock, Hawkwinds Captain Kirk, en de sax van Nik Turner in een amorfe sound elkaar afwisselen, na wat in- en uitleidende zanglijnen over kosmische vergezichten en post-apocalyptische vooruitzichten. Geen vrolijke kost althans.
In de jaren ’70 werden de heren ondersteund door de gebodypainte, voluptueuze danseres Stacia – meer tiet dan lichtvoetigheid – een lichtshow en LSD en ander geestverruimend snoepgoed. Eén maffe chaotische psychedelische bende en doorgangshuis voor vele muzikanten, waaronder ook ooit Ginger Baker. Maar chaotisch of niet, wel met de klassieker Silver Machine achter de naam, een nummer met een compleet eigen, uit duizenden herkenbaar geluid en opnieuw met een mooie notering in de Snob 2000.
