Noir Désir – Le Vent Nous Portera

De afgelopen maanden is wellicht één van de allergrootste beerputten ooit geopend; #MeToo.

Grote namen vallen hard weg in de vergetelheid na een haast onbegrensde hoeveelheid vetpeukerij. Aanranding, verkrachting, ongewenst gedrag, seksuele intimidatie, het houdt maar niet op. Met name half mannelijk Hollywood lijkt massaal vaker de broek hangend rondom de enkels gehad te hebben dan rondom het middel. De stuitende hoeveelheid walgelijkheid stemt tot nadenken. Want wat nu? Kun je, of mag je (moreel gezien) nog wel genieten van het werk van de betreffende acteur/comedian/journalist?

Ik zal bekennen dat ik het niet weet. Al vrijwel m’n hele leven ben ik een groot filmliefhebber. Met name een weergaloze performance kan mij tot in mijn tenen intens doen genieten. Een acteur die ik altijd zéér hoog had staan, was Kevin Spacey. Goed, ik heb er niets meer aan toe te voegen. Maar toch. Kan ik nog steeds genieten van zijn weergaloze spel in House Of Cards? Of het prachtige American Beauty? En wat te denken van Se7en, The Usual Suspect en het (vaak vergeten) meesterwerk L.A. Confidential? Ik weet het oprecht niet. Ergens denk ik van wel. Een mooi schilderij blijft immers een mooi schilderij, hoe fout de maker ook geweest mag zijn. Ik denk dat de tijd het zal leren.

Ik kom op deze al-dan-niet relevante overpeinzing naar aanleiding van het bizarre verhaal omtrent het nummer Le Vent Nous Portera. Want jongens, wat een Shakespeareaanse tragedie hangt er om deze band heen zeg. Zo zeg. Ga er maar even voor zitten, ik zal het zo kort mogelijk houden.

Het nummer is de grootste hit van de Franse band Noir Désir en betekent zoiets als De wind zal ons dragen/meevoeren. Nu is mijn Frans niet heel erg representatief (dank u Google Translate), maar het is een prachtig nummer. Ik heb ook niets met vakantie in Frankrijk (sorry 84% van kamperend Nederland), maar met dit nummer kan ik me er ineens een vrij behoorlijke voorstelling van maken. Als een heerlijke warme met lavendel doordrenkte zomerwind waait het nummer vredelievend je gezicht in. Tot nu toe geen nog weinig schokkends.

Goed. In 2003 sloeg de zanger, Bertrand Cantat zijn toenmalige maîtresse, de actrice Marie Trintignant, de schedel in. Dat alles in een hotelkamer in Litouwen. Mevrouw Marie kwam in een coma terecht waarna ze overleed na 19 slagen op het hoofd, bleek uit de autopsie. Een ongeluk, aldus Cantat. Negentien keer, denk ik dan, maar goed. Wat weet ik er van. Hij werd veroordeeld en belande een paar jaar in de cel, maar werd in 2007 wegens goed gedrag weer vrijgelaten. In 2010 pleegde zijn ex-vrouw zelfmoord, met hem in huis. Ze had kort daarvoor geklaagd over de mentale mishandeling van haar ex. Fijn. Toch keerde hij eind 2010 weer terug op het podium met zijn oude band, die er na alle ophef een maand later besloten mee op te houden. Teveel gedoe.

Echt hè mensen, dit verzin je toch niet? Hitchcock had het wel geweten. Dit alles brengt me weer terug bij mij eerste vraag. Kun je nu, met alles wat je weet, nog genieten van iets dat zo besmeurd is geraakt met zoveel shit?

Ik geef dit nummer bij deze een voorzichtige ‘oui’. Al is het alleen al om het feit dat het zo’n verdomd fijn nummer blijft. En dat staat als een huis. Laten we gewoon denken aan dit fijne liedje, en niet aan alles er omheen. Merci.