De afgelopen maanden is wellicht één van de allergrootste beerputten ooit geopend; #MeToo.
Grote namen vallen hard weg in de vergetelheid na een haast onbegrensde hoeveelheid vetpeukerij. Aanranding, verkrachting, ongewenst gedrag, seksuele intimidatie, het houdt maar niet op. Met name half mannelijk Hollywood lijkt massaal vaker de broek hangend rondom de enkels gehad te hebben dan rondom het middel. De stuitende hoeveelheid walgelijkheid stemt tot nadenken. Want wat nu? Kun je, of mag je (moreel gezien) nog wel genieten van het werk van de betreffende acteur/comedian/journalist?
Ik zal bekennen dat ik het niet weet. Al vrijwel m’n hele leven ben ik een groot filmliefhebber. Met name een weergaloze performance kan mij tot in mijn tenen intens doen genieten. Een acteur die ik altijd zéér hoog had staan, was Kevin Spacey. Goed, ik heb er niets meer aan toe te voegen. Maar toch. Kan ik nog steeds genieten van zijn weergaloze spel in House Of Cards? Of het prachtige American Beauty? En wat te denken van Se7en, The Usual Suspect en het (vaak vergeten) meesterwerk L.A. Confidential? Ik weet het oprecht niet. Ergens denk ik van wel. Een mooi schilderij blijft immers een mooi schilderij, hoe fout de maker ook geweest mag zijn. Ik denk dat de tijd het zal leren.
Ik kom op deze al-dan-niet relevante overpeinzing naar aanleiding van het bizarre verhaal omtrent het nummer Le Vent Nous Portera. Want jongens, wat een Shakespeareaanse tragedie hangt er om deze band heen zeg. Zo zeg. Ga er maar even voor zitten, ik zal het zo kort mogelijk houden.
Het nummer is de grootste hit van de Franse band Noir Désir en betekent zoiets als De wind zal ons dragen/meevoeren. Nu is mijn Frans niet heel erg representatief (dank u Google Translate), maar het is een prachtig nummer. Ik heb ook niets met vakantie in Frankrijk (sorry 84% van kamperend Nederland), maar met dit nummer kan ik me er ineens een vrij behoorlijke voorstelling van maken. Als een heerlijke warme met lavendel doordrenkte zomerwind waait het nummer vredelievend je gezicht in. Tot nu toe geen nog weinig schokkends.
Goed. In 2003 sloeg de zanger, Bertrand Cantat zijn toenmalige maîtresse, de actrice Marie Trintignant, de schedel in. Dat alles in een hotelkamer in Litouwen. Mevrouw Marie kwam in een coma terecht waarna ze overleed na 19 slagen op het hoofd, bleek uit de autopsie. Een ongeluk, aldus Cantat. Negentien keer, denk ik dan, maar goed. Wat weet ik er van. Hij werd veroordeeld en belande een paar jaar in de cel, maar werd in 2007 wegens goed gedrag weer vrijgelaten. In 2010 pleegde zijn ex-vrouw zelfmoord, met hem in huis. Ze had kort daarvoor geklaagd over de mentale mishandeling van haar ex. Fijn. Toch keerde hij eind 2010 weer terug op het podium met zijn oude band, die er na alle ophef een maand later besloten mee op te houden. Teveel gedoe.
Echt hè mensen, dit verzin je toch niet? Hitchcock had het wel geweten. Dit alles brengt me weer terug bij mij eerste vraag. Kun je nu, met alles wat je weet, nog genieten van iets dat zo besmeurd is geraakt met zoveel shit?
Ik geef dit nummer bij deze een voorzichtige ‘oui’. Al is het alleen al om het feit dat het zo’n verdomd fijn nummer blijft. En dat staat als een huis. Laten we gewoon denken aan dit fijne liedje, en niet aan alles er omheen. Merci.
Beste Danny,
Zo waar wat je schrijft.
Ik hoorde dit nummer in de uitvoering samen met Mano Chau afgelopen zondag bij Roos op Studio Brussel. En nu hoor ik van jou wat voor n griezel die zanger Is.
Toch wel eens leuk om uit te zoeken, heeft hij dat nummer ook geschreven? (kunnen we hem ook omzeilen?)
Maar, na de afschuwelijke waarheid erkent te hebben, moet ik ook erkennen -gevoel Is wat anders dan verstand. Zo hou ik echt van t nummer Billy Jean van Michael Jackson en heb ik jarenlang een goede (oudere, arubaanse) vriend (gewone huisvriend) gehad waar ik veel om gaf, ook al wist ik zeker dat hij zijn hond sloeg. (hond is uiteindelijk bij mij terecht gekomen) Mensen kunnen gruwelijke en geweldige dingen naast elkaar doen. Albert Einstein heeft zijn vrouw kapot getreiterd, bijvoorbeeld. Ik denk dat je misschien creaties los moet zien van de creator, die je wel aan kunt spreken op gedrag, ook eventueel raar of schadelijk gedrag.
Toevallig had ik gisteravond een gesprek via Zoom met wat Amerikaanse vrienden. Een ervan is een DJ van een radiostation en een groot fan van de Smiths. Na ze een paar jaar niet te hebben gedraaid (vanwege racistische ideeën/uitlatingen van zanger Morrissey), draait hij ze sinds kort weer, echter niet zonder in de afkondiging te vermelden ‘Morrissey is a rascist asshole’. Prima compromis!
Meneer De Beer, u weet niet het verschil tussen islamkritiek en racisme? Morrissey heeft nog nooit iets racistisch gezegd. Nog los van de vrijheid van meningsuiting die ook voor Morrissey geldt. De man heeft hele rake dingen gezegd over de islam en zou daarom juist vaker gedraaid moeten worden in plaats van minder! Hele enge mensen, die met hun cancelculture. Alles wat hen niet aanstaat verwijderen en negeren. Puur fascisme en totalitarisme. Mao en Stalin zouden er blij mee zijn geweest.
Het liedje is niet de man, en het is een prachtig nummer. Voor mij heeft het weinig met een zomergevoel,het boort iets diepers aan. Het idee dat alles vergankelijk is en je als individu niets voorstelt ten opzichte van het wijde universum. Maar dat dat niet uitmaakt want je bent verbonden met dat universum, je bent er onderdeel van. Je kan je er dus in verliezen, je laten meedragen door de wind en dat is juist bevrijdend. Enfin, dat is wat ik uit die vage tekst opmaak. Het kan ook gewoon onzin zijn.
@Marco Kolkman
Je had ook niet kunnen reageren, maar je was getriggered genoeg om het wel te doen. Je bent gewoon onderdeel van de outrage culture. De culture wars van nu hebben iets dat minstens zo fanatiek is als de cancel culture. Een simpele wereld van goed en kwaad. In jouw geval is dat kwaad niet een man die foute dingen doet, maar een hele religie.
En daarom luister ik naar de uitvoering van Sophie Hunger. Over ondergewaardeerde liedjes gesproken…