Begin jaren ‘00 gruwelde ik van muziek waarin ook maar íets met gitaren zat. Ik was dan ook niet bepaald een fan van heavy metal. Maar toen ik Slipknot met Wait And Bleed voorbij zag komen, bleef ik tot mijn eigen verrassing hangen. Ik vond het geweldig!
Tot op de dag van vandaag heb ik me rot geanalyseerd wat het dan precies was, dat mij zo aansprak in dít specifieke nummer. Ik weet wel dat de maskers van de bandleden mij enorm intrigeerden. Heerlijk mysterieus, zoals Daft Punk, of later Deadmau5 en Marshmello. Maar dan is het nog wel een flinke stap naar het ook echt leuk vinden van het bijbehorende nummer. Misschien zijn het wel het enorme tempo en de gigantische energie in het nummer, waardoor het voor mij de vergelijking met een house-plaat met gemak doorstaat. Of het bijzondere stemgeluid van zanger Corey Taylor – want ook Bother van Stone Sour vind ik prachtig – en dat dan in combinatie met die rammende gitaren.
Ik heb het antwoord nog niet gevonden. Feit is dat ik het nog steeds een lekker plaatje vind die meer dan terecht een mooie notering in de Snob 2000 heeft veroverd.
