De ondergewaardeerde 2013

Best raar eigenlijk, het meest ondergewaardeerde liedje van 2013 te kiezen. Als het jaar van 16 oktober tot 15 oktober zou lopen, dan hadden we een hele andere lijst gehad. Of als onze planeet minder snel om de zon heen zou draaien, dan hadden we wat meer keuze gehad.

Niet om moeilijk te gaan doen, hoor, maar een jaar is natuurlijk rete-subjectief. Muziekstromingen komen en gaan en houden zich niet aan kalenders. Je kunt er hooguit van uitgaan dat er in de eerste maanden van het jaar veel goede albums worden uitgebracht door artiesten die op festivals willen spelen. En in het voorjaar bestormen de lekker in het gehoor liggende clubhits de hitparades.

Verder: fuck de seizoenen, fuck het jaar.

Maar omdat we het jaar netjes willen afsluiten zoals we dat vorig jaar ook deden, krijg je van ons de meest ondergewaardeerde liedjes van 2013.

Keuze Edgar Kruize: Gary Numan – Love Hurt Bleed

Zo hoort dat bij Numan: dat je even niet weet of je moet dansen of bang in een hoekje wegkruipen

Er zijn van die albums die je echt heel goed wilt vinden. Puur omdat het helden betreft. Maar Delta Machine van Depeche Mode was het in 2013 toch niet helemaal. Ook Hesitation Marks van Nine Inch Nails heeft – hoe technisch fantastisch ook – zich nog niet in het hart weten te nestelen. Geen haar op mijn hoofd echter die er aan denkt om ze als ‘tegenvallers’ te bestempelen. Ze moeten nog groeien, maak ik mezelf wijs.

Muzikaal ergens halverwege die twee opererend, kwam Gary Numan dit jaar met een nieuw album. Splinter (Songs From A Broken Mind) heet het werkje. Numan is zo’n artiest waar niemand meer iets van verwacht. ‘Een fossiel uit vervlogen tijden die de vroege jaren ’80 nooit ontgroeid is.’ Nu deel ik die mening niet, maar het is wel die algemene consensus die er voor zorgt dat zijn nieuwe album al bij voorbaat weinig kans krijgt. En dat ís me een partij zonde! Want deze hoeft niet te groeien en is meteen raak. Hoewel inhoudelijk weinig origineel, bruist, beukt en kolkt het album met meer passie en bewijsdrift dan menig ander album in het electropoprock-hoekje.

Love Hurt Bleed is een goed voorbeeld. Duister, met de jankende kraakstem van Numan over een onweerstaanbare beat. Zodat je – zoals het hoort bij Numan – even niet weet of je moet dansen of bang in een hoekje moet wegkruipen.

Keuze Eric van den Kieboom: Airbag – Silence Grows

Laat dit dan maar mijn guilty pleasure zijn

De keuze voor song van het jaar was dit jaar niet zo moeilijk. Althans, dat dacht ik. Als je twee jaar moet wachten op een nieuw Airbag-album en dat heel lang vindt omdat hun vorige album zo veel indruk op je heeft gemaakt zal de keuze niet zo moeilijk zijn.

In juli werden we al blij verrast met een voorloper van het album via hun Facebook-pagina. En inderdaad, Redemption klonk fantastisch (en dan ook nog van de door mij zo geliefde lengte: tussen 7-8 minuten). In de planning van Ondergewaardeerde Liejdes kon ik hem dus al gelijk invullen.

Maar… Sinds ik dus het nieuwe album in de auto heb zitten, zap ik dus steeds naar liedje 3 in plaats van 2, en dus moet ik mijn keuze bijstellen.

Silence Grows wordt het dus. Waar de tekst over gaat zou ik niet weten en boeit me ook voor geen meter. Progrock en symfonische rock is toch een beetje not done binnen de Ondergewaardeerde bloggers heb ik begrepen, maar het zij zo. Maar niet voor mij. Waar zeer veel bands in dit genre het vocaal nogal eens laten afweten heeft Asle Tostrup een heerlijke stem, daar zouden ze bij Dream Theater blij mee zijn denk ik zo. Want die James Labrie….

En oké, dat ze door Pink Floyd en Porcupine Tree  zijn geïnspireerd is overduidelijk, maar hoeveel bands zijn niet door de Beatles beïnvloed? En dat mag natuurlijk ook. Nee, lekker koptelefoontje op en genieten van lekkere bombast en geweldig gitaarspel. Bjorn Riis mag zich meten met Steve Rothery. Laat dit dan maar mijn guilty pleasure zijn, maar dit is voor mij de song van het jaar!

Keuze Tim Veerwater: The Wonder Years – Passing Through A Screen Door

Hoe kan het dat wanneer een poppunkband een geweldige plaat maakt, niemand buiten de scene daar naar lijkt te kraaien?

Vorig jaar vroeg ik me op deze plek af wat een liedje of band nou ondergewaardeerd maakt. En eigenlijk komt die vraag ook nu weer bovendrijven. Ik kies namelijk voor een nummer van The Wonder Years, een poppunkband uit Lansdale, Pennsylvania. De zes brachten dit jaar hun vierde album uit: The Greatest Generation. Niet alleen hun beste plaat tot nu toe, nee, simpelweg de beste plaat die dit jaar gemaakt werd. Ik sta niet alleen in die mening. Ook alternatieve media zoals Alternative Press en Rocksound kwamen superlatieven tekort. Zelfs in Nederland doet de band het aardig. Ze stonden op de Warped Tour in Eindhoven en komen in mei terug voor twee shows.

Maar, beste lezer, had u eerder van The Wonder Years gehoord? Grote kans dat u bij het horen van die naam aan de tv-serie van eind jaren tachtig dacht. Hoe kan het dat wanneer een poppunkband een geweldige plaat maakt, niemand buiten de scene daar naar lijkt te kraaien? Heeft u The Wonder Years dit jaar op de cover een tijdschrift gezien? Stonden ze op een hip festival? Tuimelden de blogs over elkaar heen om te schrijven over deze prachtplaat? Niet bepaald. Logisch ook, poppunk is, zeker in Nederland, een genre dat door de muziekpolitie niet erg serieus wordt genomen. En als er dan al eens een poppunkband op een groot festival staat, is het of een tienerbandje (All Time Low) of een uitgebluste veertigers-band (Jimmy Eat World). En zelfs als er wel echt toffe dingen staan, zoals afgelopen jaar op Lowlands bijvoorbeeld The Bronx en The Menzingers, dan worden die bands door de officiële mediapartners van het festival strak genegeerd. Zo wordt het natuurlijk nooit wat.

U denkt nu misschien: blijkbaar leeft het genre niet in Nederland. Mis. Zalen staan vol, de Vans Warped Tour was met 5.500 bezoekers strak uitverkocht en in mei gaan we weer met duizenden tegelijk naar België voor het Groezrock-festival, waar The Wonder Years overigens ook staan. En zo zijn we weer bij de band waar dit stukje over gaat. Gelukkig maar, want laten we het eens over de muziek hebben. En dan specifieker over het nummer dat ik heb gekozen: Passing Through A Screen Door. Een nummer over volwassen worden. Of eigenlijk: tot je eigen schrik beseffen dat je volwassen bent, maar eigenlijk nog nergens staat in het leven. Of zoals zanger Dan Campbell zingt: While my cousins go to bed with their wives. / I’m feeling like I’ve fallen behind.

Passing Through A Screen Door is ook een nummer over het vinden en vooral het behouden van stabiliteit in het leven. Vrienden, familie, een thuis, een baan, het zijn zekerheden die allemaal zo weg kunnen vallen. Ook al ben je op dit moment even gelukkig, je stelt je al in op wat er komen gaat. The first thing that I do when I walk in, is plan a way out for when shit gets bad.

Het toffe van The Wonder Years is verder dat ze continu refereren aan hun eigen nummers. Alleen in dit nummer al zitten al twee verwijzingen. Well, the Highway won, schreeuwt Soupy (de bijnaam van zanger Campbell) bijvoorbeeld, een verwijzing naar Me Vs. The Highway, een b-kantje van tweede plaat The Upsides. Deze band vertelt een verhaal. Een verhaal dat niet stopt bij het einde van een nummer of een album. De laatste drie albums – op het debuut is de band zelf niet onverdeeld trots – vertellen samen het verhaal van opgroeien en volwassen worden in suburbia.

Overigens hebben de heren het beste in dit nummer voor het laatste bewaard, als Soupy zich vertwijfeld afvraagt of het te laat is voor een ‘normaal’ volwassen leven:

Jesus Christ. I’m 26
All the people I graduated with
All have kids, all have wives
All have people who care if they come home at night
Jesus Christ, did I fuck up?

Allerhande verkiezingen mogen dan Nick Cave, Kanye West, Daft Punk of die aanstellers van Arcade Fire belonen met de titel beste plaat of beste nummer van 2013 , ze hebben het allemaal compleet mis. Lang leve The Wonder Years! Lang leve fucking poppunk! Of zoals fans The Wonder Years  liefkozend omschrijven: realist poppunk, want zo is het. Poppunk met inhoud. En zonder skinny jeans en moeilijke kapsels.

Keuze Freek Janssen: Ball Park Music – All I Want Is You

Zelfs een eendagsvlieg mocht het niet worden

Hé, Tim, je stelt precies de vraag die ik graag wilde beantwoorden.

Ondergewaardeerdheid is een exacte wetenschap:

Hitpotentie – hitscore = ondergewaardeerdheid

De hitpotentie, die bepaal jij natuurlijk. De hitscore kun je aan van alles meten: de plek in de top 40 of 50, het aantal views op YouTube of afspeelbeurten in Spotify, of desnoods de notering in de Top 2000.

Als er één liedje was dat me dit jaar heeft teleurgesteld, dan is het All I Want Is You. Het is een bombastisch poprock-liedje dat eigenlijk helemaal niet mijn smaak is. Maar goed, als het retestrak geproduceerd wordt, dan ga ik erin mee. Eenzelfde gevoel had ik een paar jaar geleden bij Show Me What I’m Looking For van Carolina Liar. Klopt van begin tot eind; zit teringgoed in elkaar, hij valt meteen. En die clímax, ohhh!

All I Want Is You deed mij precies hetzelfde. Voor de zekerheid heb ik het album ook maar even gecheckt, maar daar werd ik verder niet zo warm van. Dan maar een eendagsvlieg, dacht ik, maar zelfs dat was ze niet gegund. 3FM heeft het geprobeerd, maar tevergeefs.

Verder wilde ik hier nog even melden dat Random Access Memories van Daft Punk het beste album van het jaar is – ook al is het heel cool om het tegendeel te roepen. Ja, natúúrlijk. En dan met name dat rare nummer met Giorgio Moroder met die geheime boodschap.

Keuze Frans Kraaikamp: Mavis Staples – I Like The Things About Me

Hoe mooi is het als je 74-jarige oma een track uitbrengt als deze?

Het selecteren van mijn ondergewaardeerde song van 2013 begon met het selecteren van een aantal te gekke albums die dit jaar is uitgebracht. Twee kanshebbers zijn: Liquid Spirit van Gregory Porter en Trouble Will Find Me van The National. Een andere plaat die bij mij hoge ogen gooide is: One True Vine van Mavis Staples. Al snel wist ik dat een nummer van deze plaat aangeprezen moest worden.

Mavis Staples – geboren in 1939 – kwam uit een muzikaal gezin waaruit de Gospelgroep The Staple Singers ontstond. Sinds 1958 leverde deze groep album naar album af. Naast haar werk met The Staple Singers bracht ze ook soloplaten uit. Ze werkte samen met allerlei muzikale grootheden. Met behulp van Prince nam ze ook twee albums op.

Mavis Staples maakte – op 74 jarige leeftijd – samen met gitarist en zanger Jeff Tweedy van Wilco het album One True Vine. Dit was mijn eerste kennismaking met Mavis Staples. Bij het zien van de hoes in de platenzaak wist ik dat ik het album moest luisteren. Het bleek de moeite waard: wat een dijk van een stem heeft deze vrouw! Het album staat vol met soul-/gospelnummers die recht uit het hart komen. Daarbij is de plaat geweldig opgenomen en geproduceerd!

Een absolute smaakmaker van de plaat is het nummer: I Like The Things About Me. Het is een heerlijke funky song met ruwe overstuurde gitaren en heerlijke drums zoals Cindy Blackman die in de hoogtijdagen van Lenny Kravitz speelde. En dan te bedenken dat we het hier over een 74 jarige vrouw hebben die rockt met een energie die je überhaupt niet vaak tegenkomt. En de tekst is ook zo raak:

Makes no difference my young, how you may feel
I done reached the ṗoint where I wanna be real
I’m tired of living, living in disguise
I like the things about me
I like the things about me
I like the things about me
I like the things about me that I once despised

Alle ingrediënten zijn aanwezig en daarom is dit mijn ondergewaardeerde nummer één song van 2013!  Luister en overtuig jezelf zou ik zeggen…

Keuze Martijn Koetsier: Dawes – From A Window Seat

Mijn laatste pleidooi voor Dawes, en sorry als ik er mensen mee vermoei

Echt, dit is de laatste keer dit jaar. Ik geloof best dat sommige muziekminnende mensen in mijn omgeving er het afgelopen jaar wel eens moe van werden, maar dit is dan echt mijn laatste pleidooi voor deze band. Geen seconde twijfel in m’n hoofd toen Freek me vroeg naar het meest ondergewaardeerde nummer van dit jaar: From A Window Seat van Dawes.

Mijn uitdragen van het evangelie van de band uit Los Angeles begon zo’n twee jaar geleden toen hun plaat Nothing Is Wrong uitkwam. Begin dit jaar was er eindelijk de opvolger, die eerlijk gezegd niet direct goed viel. De flirts tussen rock, folk en americana met subtiele laag 70’s waren er nog wel, maar dit keer toch behoorlijk dichtgesmeerd in de productie. Bovendien waren de nummers trager en minder makkelijk te doorgronden dan op die vorige plaat. Later viel het kwartje alsnog, en hard ook.

Vandaar dat ik eigenlijk ook bijna nooit de hele plaat in één keer aanraad, maar voorzichtig begin. From A Window Seat weet de meesten wel nieuwsgierig te maken. Up-tempo, catchy maar bovenal bevat het aan alle kanten de vele bijzonderheden waarom ik deze band zo’n warm hart toedraag. Het gitaarspel van frontman Taylor Goldsmith bijvoorbeeld. Bescheiden, maar als je beter luistert is het een weergaloos spel tussen melodie en ritme met nuances die jaloersmakend geniaal zijn.

En dan is er nog de tekst. Die staat in mijn muziekbeleving altijd op de tweede plaats maar bij Goldsmith word ik in de verhalen gezogen en moét ik luisteren. Hoe kan het ook anders als je zelfs van zoiets banaals als de veiligheidsinstructies in een vliegtuig nog iets poëtisch weet te maken:

They are pointing out the exits, but it looks more like a prayer
or an ancient dance their bloodline reaches through

 

Keuze Robin Wollenberg: Editors – Honesty

Hoe eerlijk mag je zijn in een relatie? Is het soms beter zaken onbesproken te laten of juist niet?

2013 was in meerder opzichten een prachtig muzikaal jaar. Nieuwe albums van Daft Punk (met de wereldhit Get Lucky) en de Empire Of The Sun. Prachtige edities van Lowlands, Pinkpop en niet te vergeten Best Kept Secret. Voor mij was het vooral het jaar van de Editors. Niet alleen was er een nieuw album, The Weight Of Your Love, ze spelen maar liefst drie keer in ons kleine kikkerlandje!

Om heel eerlijk te zijn; ik moest wennen, heel erg wennen aan hun nieuwe album. Het was heel anders dan An End Has A Start of In This Light and on This Evening. Het is enigszins kleiner, meer rock, minder elektronisch. Ik heb het album ook drie keer moeten luisteren voor het mij greep, maar ook niet meer los liet. In de auto naar Frankrijk was het heerlijk luisteren…  De eerste single, A Ton Of Love, was de hit van het album. Terecht? Ik waag het te betwijfelen. Honesty is eigenlijk veel veel mooier! Gevoelig klein of groots en meeslepend, net hoe de band het verkiest te spelen.

Op 22 mei waren ze te gast bij 3 voor 12 radio en speelden ze het klein, heel klein. Alleen een gitaar en piano. De stem van Tom Smith en het is goed voor een kippenvel moment! In oktober was ik zelf bij het concert in de Ziggo Dome. En WAUW!! Wat een geweldig en energiek concert was het! Het gekke was, dat de mensen uit mijn timeline op twitter het daar wel over eens waren. De recensies waren echter iets minder enthousiast. Misschien was ik niet geheel objectief, of hebben zij een ander concert gezien? Maar daar werd Honesty juist groots en in volle bezetting gespeeld, wat het nummer een heel andere lading geeft (het hele concert vind je hier, Honesty op 1:19:21).

Niet alleen is het een mooie song, het heeft ook de nodige inhoud. Het zet vraagtekens bij de eerlijkheid in relaties. Is het soms beter zaken onbesproken te laten of juist niet? Wat brengt het als je alles bespreekt?

Does the honesty deceive?
Try to find a way to leave this party.
Take it out on me cause
All the honesty shut this place down.

Te veel eerlijkheid kan ook te veel zijn…

Helaas heeft Honesty, ondanks dat het veel gedraaid werd op 3FM, de hitlijsten niet gehaald. Zonde, en daarom misschien wel het meest ondergewaardeerde liedje van 2013! De grootste hit, die geen hit werd…

Keuze Marco Derksen: Asaf Avidan – Different Pulses

Die man van Reckoning Song heeft zóveel meer moois gemaakt

Zo heel af en toe ontdek ik nieuwe muziek die ik vervolgens dagenlang kan blijven draaien, tot vervelends toe van mijn huisgenoten. Zo kennen we waarschijnlijk allemaal het nummer Reckoning Song (One Day) van Asaf Avidan & The Mojos dat ruim een jaar geleden een enorme hit werd dankzij de Duitse house- en techno-dj Wankelmut.

Wat ik tot voor kort niet wist is dat de Israëlische singer-songwriter Avidan sinds eind vorig jaar solo is gegaan en dat zijn solodebuut Different Pulses vol staat met prachtige vlijmscherpe nummers. Naast de titelsong Different Pulses zijn nummers als Love It Or Leave It en Cyclamen juweeltjes. Moet eerlijk bekennen dat ik door zijn androgyne stem lang heb gedacht dat het om een vrouw ging.

Asaf Avidan stond op 19 september op het podium in Paradiso Amsterdam en ik was er bij. De titelsong en officiële muziekvideo van Different Pulses zijn van ultieme schoonheid die afgelopen jaar wat mij betreft veel te weinig aandacht hebben gekregen en daarom een plek verdienen in de lijst van Ondergewaardeerde Liedjes!

 

Keuze Peter van Cappelle: Charles Bradley – Through The Storm

Waarin Bradley zijn dankbaarheid toont voor de kans die hij op latere leeftijd heeft gekregen.

Toen ik het album Victim Of Love voor het eerst draaide viel mij het nummer Through The Storm gelijk op. Waarschijnlijk door het hoopgevende dat het nummer in zich heeft.

Wie de documentaire Soul Of America in het afgelopen jaar heeft gezien kent het verhaal van Charles Bradley. De man uit Brooklyn, New York heeft een bewogen leven gehad. Hij verliet op zijn veertiende zijn ouderlijk huis na het echtscheiding van zijn ouders. En zwierf voornamelijk door New York. Zo nu en dan had hij bijbaantjes om aan de kost te komen. Ondertussen bleef hij zich vast houden aan zijn droom om ooit als zanger aan de kost te komen. Een droom die ontstond toen hij in 1962 James Brown zag optreden. Dat optreden beïnvloedde hem voor de rest van zijn leven.

Later keerde hij weer terug bij zijn moeder, maar ellende bleef  hem helaas niet bespaard. Met één groot dieptepunt in zijn leven. Zijn oudere broer, waarvan hij zoveel hield en die hem altijd aanmoedigde, werd op straat vermoord. Het heeft een diepe impact gehad op de rest van zijn leven.

Ondanks alle verdriet en pijn die Charles heeft gekend heeft hij nooit zijn droom opgegeven – een droom die hij uiteindelijk heeft waar kunnen maken toen hij na zijn zestigste werd ontdekt. Op 62-jarige leeftijd brengt Bradley zijn debuutalbum No Time For Dreaming uit, waarop hij al zijn verdriet en pijn van zich afzingt. Het soulalbum maakt indruk; niet alleen omdat het muzikaal zo goed in elkaar zit, maar ook omdat zijn stem zo overtuigend overkomt.

Dit jaar kwam daarop een vervolg met het album Victim Of Love. In tegenstelling tot zijn debuut is dit album optimistischer van toon. En vooral in het nummer Through The Storm lijkt hij zijn dankbaarheid te tonen voor de kans die hij op latere leeftijd heeft gekregen. Hij heeft donkere tijden gekend, maar heeft de storm overleefd. En kan alleen maar dankbaar dat hij daar doorheen is gekomen.

Kort na het verschijnen van het album was ik bij een optreden van Charles Bradley. En vind het ongelofelijk dat een man die zoveel verdriet heeft gekend in zijn leven zo positief in het leven staat. Ook deze avond kwam zijn dankbaarheid aan het publiek gemeend en oprecht over. Het liefst omhelst hij iedereen. Het dwingt enorm veel respect af dat iemand die het zo moeilijk heeft gehad in zijn leven niet verbitterd is geraakt. En zo’n belangrijke boodschap brengt: ‘Geef nooit op’. Een voorbeeld voor vele mensen.

Keuze Martijn Vet: Warm Soda – Lola

Het einde van de popmuziek?

Is het einde van de popmuziek nabij? Stellen hitlijsten nog iets voor? Is het album dood? Ik heb het idee dat deze zaken in 2013 meer dan ooit onderwerp van gesprek waren. Zelf heb ik er met verschillende mensen over gediscussieerd. Sinds pakweg eind jaren ’80 zijn er toch geen echte nieuwe muziekstromingen boven komen drijven? En de liedjes, die raken toch langzamerhand wel op? Zijn sowieso niet alle liedjes waar we ons druk om maken gewoon hetzelfde?

In 2013 blijkt het album, ondanks de beperkte verkoopaantallen, nog springlevend. Ik zeg: Daft Punk, Kanye West, Arcade Fire. Ook maken we ons nog steeds druk om hitlijsten. En de liedjes? Het kostte me ook dit jaar geen enkele moeite om mijn vijftig darlings van 2013 op een rij te zetten. Lola staat er niet tussen. Het is geen heel bijzonder liedje. Dertien in een dozijn, wat u zegt. Maar als je me vraagt naar mijn muziekmoment van 2013, dan komt niets anders in aanmerking dan de laatste anderhalve minuut van dit liedje. Het is ook de afsluitende anderhalve minuut van het heerlijk rechttoe-rechtaan rockende debuutalbum van deze jonge Californische band. Het is miljoenen keren eerder gedaan en duizenden keren beter, maar in muzikaal opzicht werd ik in 2013 nergens zo zielsgelukkig van als van de laatste anderhalve minuut van Lola. Maar weer eens een bewijs dat ik van popmuziek nooit genoeg zal krijgen.

[polldaddy poll=7677089]

De afbeelding bij deze blog is samengesteld uit letters op de covers van 18 beeldbepalende albums van 2013. Hoeveel herken jij er?