Anno 2016 hebben we een kortere aandachtspanne dan een goudvis. Je zou dus wel gek zijn om als artiest een stilte in je nummer te laten vallen bij wijze van instinker. Weg luisteraars!
Toch deed onze Douwe Bob tijdens het Eurovisie Songfestival nog een dappere poging. Tien seconden stilte maar liefst. Het succes was matig.
Is het toeval dat de instinkers in deze battle allemaal minstens 15 jaar oud zijn?
Keuze Tricky Dicky: Frank Zappa & Mothers Of Invention – Echidna’s Arf (Of You)/Don’t You Ever Wash That Thing (1974)
Hier zit een luchtje aan!
Een instinker: het gebeurt me niet gauw met Frank Zappa, omdat ik altijd op vreemde tempowisselingen of humorvolle of cynische opmerkingen bedacht ben. Ik heb hem twee keer live mogen zien en beide keren bleek hij en zijn band beter dan op de plaat.
Ik besef dat Zappa geen algemeen-goed is en al helemaal niet voor de Sky Radio of NPO3 luisteraars. Er dient dus nog enig missiewerk verricht te worden. Roxy & Elsewhere is een (dubbel) livealbum zonder overdubs, en toont de fantastische creativiteit van Zappa en de band in optima forma met giganten als George Duke, Napoleon Murphy Brock, Chester Thompson en Ruth Underwood. Jazeker, overgeproduceerde band of gemiddelde klote boy en girl-band van vandaag de dag, die live tevens vals blijken te zingen: géén overdubs. Echte musici.
Phil Collins werd bijvoorbeeld dermate geïnspireerd door de dubbele drumsolo in Don’t You Ever Wash That Thing, dat hij Chester Thompson uitnodigde voor de Genesis-concerten. Tevens verwerkten ze de drumsolo uit More Trouble Everyday in de live-versie vann Afterglow.
In mijn keuze zijn er regelmatig veranderingen in speelstijl en her en der worden stiltes in acht genomen, om daarna in volle vaart te continueren. Echidna’s Arf (Of You)/Don’t You Ever Wash That Thing wordt door velen gezien als één van de meest moeilijke stukken in rockmuziek. En natuurlijk komt de soms onverklaarbare humor in de titels terug, want wat is een Echidna? Het is een soort egel, uitsluitend te vinden in Australië en New-Guinea. Maar waarom blaft hij? Niemand weet het antwoord. Kijk, Don’t You Ever Wash That Thing heeft geen nadere uitleg nodig. Toch? Eindigen we met een (in)stinker.
Keuze Martijn Vet: The Tubes – White Punks On Dope (1975)
Eén grote instinker
Instinker nummer 1: hoe weerzinwekkend kitscherig White Punks On Dope ook is, als ik hem hoor worden lucht-drumstel, luchtkeyboard en luchtgitaar onmiddellijk uit het vet gehaald en vormt zich hier een brede glimlach van oor tot oor. Wat dat betreft had het nummer prima in een van de Guilty Pleasures-battles gekund, of in de schandalig genoeg nog nooit georganiseerde humor-battle.
Instinker nummer 2: die lucht-keyboardsolo vanaf 3:25, dat is gewoon een heel ander nummer. Huh?
Instinker nummer 3: bij 4:07 gaan we toch weer terug naar het oude stramien. Met een koor nog wel!
Instinker nummer 4: één van de mooiste aller instinkers. Na 5:27 is het klaar. Toch? Nee hoor. Het koor zwelt weer aan, we gaan nog lekker een dikke minuut lomp doen.
White Punks On Dope van The Tubes is, kortom, één grote instinker. Van een band die, laverend tussen provocerende liveshows en wanstaltige ballads, de luisteraar continu op het verkeerde been zette.
Keuze Martijn Janssen: Aerosmith – Livin’ On The Edge (1993)
Toegift na een perfect einde
Tja, Aerosmith behoeft eigenlijk geen introductie. Iedereen die zich MTV in de jaren negentig kan herinneren is waarschijnlijk bijna doodgegooid met de clips van deze band. En toen ze zich gingen bezighouden met songs voor Ben Affleck-films was het zeker ook gedaan met het laatste beetje waardering (mocht dat er nog zijn voor deze band). En toch… tot begin jaren negentig waren ze echt zo slecht nog niet.
Ik kon me in ieder geval prima vinden in hun bluesy hardrock. Als ze geen ruzie maakten of teveel verdovende middelen hadden genomen, dan konden The Toxic Twins goede nummers schrijven. Als tiener was ik, zoals zo’n beetje elke tiener, zoekende naar het hoe en wat van het leven en de maatschappij. En liedjes met een maatschappijkritische inslag maakten dan ook zeker een grote indruk. Ja, je bent op zoek naar seks, drugs en rock ‘n roll, maar je vraagt je ook af wat er gaande is in het leven.
Dit nummer kwam dus op precies het juiste moment uit voor mij. Want hoewel Steven Tyler’s commentaar op de maatschappij in dit nummer nu niet erg diepzinnig is, hoef je het ook niet meteen van tafel te schuiven. Het was in ieder geval een leuke afwisseling naar alle seks, drugs en rock ‘n roll van de rest van hun repertoire.
Verder zette het nummer me de eerste paar keer ook op het verkeerde been. Want halverwege lijkt een beetje abrupt het nummer te eindigen. En eigenlijk zou het ook een perfect einde zijn geweest. Na zo’n drieënhalve minuut een laatste uitbarsting en alles is wel zo’n beetje gezegd. Mooie lengte ook voor een nummer, zeker op de radio. Maar nee, na een adempauze heeft Steven Tyler weer voldoende zuurstof gevonden om het nummer af te maken met een paar extra refreintjes. Ik beschouw het maar als een toegift, misschien niet nodig maar stiekem ook wel leuk.
Keuze Henk Tijdink: Weezer – Susanne (1994)
Nuance
Typisch Weezer. Een ogenschijnlijk eenvoudig liedje met een hoog sing-a-long gehalte. En dan halverwege worden er allerlei kunstgrepen uitgehaald in de zanglijn, waarbij de instrumentale begeleiding alle zeilen bij moet zetten om het nog enig sinds als een coherent geheel te laten klinken. Dat lukt wonderwel.
En na een dikke 2 minuten gezongen te hebben over het feit Susanne echt alles wat er te wensen is valt in de wereld, valt er een subtiele stilte van pak hem beet een seconde. Precies genoeg voor Rivers Cuomo om de zaak enigszins te nuanceren.
Susanne, You’re All I Ever Wanted
(Stilte)
Of A Girl
Keuze Ronald Eikelenboom: The Strokes – Hard To Explain (2001)
Een korte pauze met grote gevolgen
Er is misschien wel geen betere bandnaam denkbaar voor een battle over liedjes waarin de muziek even wegvalt, dan The Strokes. Cerebrovasculair accident noemt men een stroke in goed Nederlands. Meestal afgekort tot CVA, en in de volksmond beter bekend als beroerte, attaque of TIA. Een korte verstoring van de doorbloeding van de hersenen.
Het gevolg? Een scheve mond, verwarde spraak en een lamme arm. Een instinkertje van moeder natuur, moeilijk uit te leggen.
[polldaddy poll=9540155]
Afbeelding: Bright.nl
