Oasis battle

Dat 1994 en 1995 de beste periode was van Oasis bleek niet alleen uit de eerste twee albums Definitely Maybe en (What’s The Story) Morning Glory. Maar dat bewees ook het compilatiealbum The Masterplan met daarop b-kantjes van singles uit die periode. Waarop nummers staan waarvan je bijna niet begrijpt waarom ze beiden albums niet haalde.

Talk Tonight is daar ook een mooi voorbeeld van. Noel Gallagher schreef het tijdens de Amerikaanse tournee van Oasis in 1994. Hij was gefrustreerd over de huidige situatie in de band. Zoals zo vaak had hij mot met zijn broertje Liam, en een concert viel voor zijn gevoel tegen. Eigenlijk verliet hij voor een aantal dagen de band en ging op eigen houtje naar San Francisco. Waar hij uiteindelijk werd opgespoord door hun toenmalige manager. Met die manager ging hij naar Las Vegas. Daar vond ik een bar een ontmoeting plaats die zowel de inspiratie voor dit nummer als zijn terugkeer naar Oasis opleverde.

Een vrouw in die bar sprak hem aan, omdat ze hem erg veel vond lijken op George Harrison. En de broers Gallagher waren natuurlijk behoorlijk geïnspireerd door de Fab Four. Met deze vrouw had Noel dus een gedeelde passie voor The Beatles. Samen met deze vrouw, haar echtgenoot en de manager van Oasis bleef hij die avond in die bar hangen en had hij de hele avond gesprekken met deze vrouw over muziek. Schijnbaar had dat zo’n positief effect op hem dat hij inzag dat het wel de moeite waard was dat Oasis ook in de Verenigde Staten tourde. Hij besloot terug te keren naar Oasis. En die avond inspireerde hem tot dit kleine liedje Talk Tonight. Hoewel het niet één van de bekendste nummer is van Oasis is het nummer dus wel op een bepaalde manier belangrijk geweest voor de toekomst van de band.

Keuze Marco Lagerwerf: The Masterplan (1995)

Achteraf had Noel zelf ook spijt van zijn keuze om het als B-single uit te brengen

Een B-kantje, meer was het in eerste instantie niet. Toen Oasis in 1995 Wonderwall als derde single van het succesvolle album What’s The Story Morning Glory? uitbracht, werd The Masterplan als vierde track toegevoegd op de cd-single. Toch werd deze track later van véél meer waarde dan een gemiddeld B-kantje. Noel Gallagher zei er zelf over dat het één van de beste tracks was die hij ooit schreef. Later gaf hij ook te kennen spijt te hebben van de beslissing om de track slechts als B-kant op een single te persen. “Ik was jong en dom toen ik die beslissing nam”, aldus Noel.

De tekst van het nummer werd geschreven in een Japanse hotelkamer, geïnspireerd door de lange hotelgang met vele deuren. Elke deur z’n eigen verhaal. Verwijzing hiernaar in de songtekst is het stukje “There’s four and twenty million doors, on life’s endless corridor”.

Toen aan Noel gevraagd werd naar de betekenis van het nummer voor hem, vertelde hij dat het een opsomming is van de reis door het leven. Alles wat we weten, is dat wat we niet weten.

Religie, spiritualiteit. Toen Radio 2 vorig jaar op Tweede paasdag een hitlijst uitzond met alleen maar religieuze popsongs, stond in die lijst niet My Sweet Lord van George Harrison of God Only Knows van The Beach Boys bovenaan, maar The Masterplan van Oasis. Juist omdat dit nummer het verhaal verteld dat we allemaal al voorbestemd zijn voor iets of iemand alleen weten we zelf niet waar of wanneer dat zal zijn, iets waar religieuze mensen steun uit putten.

Een B-kantje dat door een Nederlands radiostation verkozen wordt tot mooiste religieuze popsong ooit en door Noel Gallagher zelf benoemd als misschien wel zijn beste compositie ooit. Met recht het meest ondergewaardeerde liedje van Oasis, de koningen van de Britpop.

Keuze Henk Tijdink: The Masterplan (1995)

Waarop Noel zei: ‘I don’t write shit songs’

Een bijzondere band. Met Definitely Maybe en “(What’s the Story) Morning Glory? hebben ze twee albums uitgebracht die inmiddels als klassiekers beschouwd worden.

Maar hun beste twee nummers staan d’r niet op. De single Whatever is als intermezzo tussen deze twee albums uitgebracht. En The Masterplan heeft het zelfs maar tot B-kantje geschopt.

Volgens de moderne variant van de overlevering die Wikipedia genoemd wordt, vond de platenbaas The Masterplan te goed om als B-kantje uit te brengen. Noel Gallagher schijnt daarop gezegd te hebben: “Well, I don’t write shit songs!”

En dat is het zeker niet.

Keuze Victor Romijn: Don’t Look Back In Anger (1995)

Dat het nooit hoger kwam dan plek 30 in de hitlijsten, is onbegrijpelijk

De beste tijd van Oasis was natuurlijk midden jaren negentig. Liam en Noel haalden nog het beste in elkaar naar boven, hoewel ik zelf eigenlijk altijd al #teamnoel was. Hij was toch het brein, degene die de liedjes schreef, en bewees tijdens de unplugged-sessie dat hij een betere zanger was en het prima zonder Liam kon redden. Dat zien we nog steeds, nu hij met zijn High Flying Birds ook weer een aantal hele mooie liedjes heeft gemaakt. Maar daar gaat het nu even niet over.

Als iemand uit #teamnoel moet ik natuurlijk een van de nummers waarin Noel zingt kiezen. Don’t Look Back In Anger blijft voor mij toch het nummer wat Oasis heeft gedefinieerd. Hoewel Wonderwall de allergrootste hit is geweest, vind ik Don’t Look Back In Anger beter. Dat het nummer niet hoger dan plaats 30 in de hitlijsten heeft gehaald is onbegrijpelijk. De intro die refereert aan Lennon, net als het stuk gonna start a revolution from my bed, de simpele akkoorden, het maakt het nummer een klassieker. 

Als ik muziekleraar zou zijn, was dit verplichte kost. Het heeft alle onderdelen die een hedendaags popliedje moet hebben: Een multi-interpretabele tekst, een goeie brug, een uit volle borst mee te zingen refrein, een gitaarsolo, een modulatie, het juiste ritme, een briljant gejat intro en een set strijkers.

Beter dan dit wordt het echt niet. 

Keuze Jaap Bartelds: The Mike Flower Pops – Wonderwall (1996)

Of Tatjana uiteindelijk kwam zingen? Ben je gek.

Het is 1997, een doordeweekse middag. We staan in Planet Hollywood, waar Tatjana haar nieuwe album lanceert. We lopen door naar boven, waar de VIP-ruimte zich bevindt. Daar is helemaal niemand, behalve die enge fotograaf van de Telegraaf.

Eenmaal weer beneden blijkt dat het evenement is begonnen. Op het podium staat een meisje uit de Bijlmer te rappen en zingen. Het is Nasty, die dat jaar een klein hitje scoorde met Een moment zonder jou en op die manier aan een toekomstig bestaan in kelderboxen wist te ontsnappen.

Het publiek bestaat uit muskieten van de pers, die allemaal hopen dat Tatjana met ze komt praten. Die is echter druk met een groepje mensen die we tegenwoordig Tokkies zouden noemen en in Tatjana’s geval zo uit de cast van Flodder afkomstig kunnen zijn. Bij navraag blijkt dat Tatjana al haar buren heeft uitgenodigd. O ja: Anita Dendermonde van Goede Tijden was er ook.

We zijn bij de presentatie van Tatjana’s nieuwe album, getiteld New Look. Voor de gelegenheid heeft de zangeres haar beroemde blonde lokken afgeknipt. Het idee dat erbij hoort is dat Tatjana nu cutting edge is, vandaar ook die Bijlmer-act.

Om te onderstrepen hoe cool Tatjana ineens is, heeft de platenmaatschappij ook Mike Flowers uitgenodigd. Die had twee jaar eerder een novelty-album uitgebracht met lullige easy listening-variaties op indie-hits. In een plakkerig polyester pak en met dito pruik op zijn hoofd worstelt Mike zich eerst door een hopsasa-versie van Björks Venus as a Boy. Daarna gaat het dak eraf met een schlager-variant op Don’t Cry For Me, Argentina.

Maar het klapstuk is Wonderwall. Het publiek doet pirouetjes op de maat van de muziek, terwijl Mike z’n stem van nog wat extra valse galm voorziet. Zo komt er een eind aan een nogal lullig promotiemiddagje. Of Tatjana zelf ook heeft opgetreden? Nee, natuurlijk niet. Die kan helemaal niet zingen.

Keuze Edgar Kruize: Gas Panic! (2000)

Paniekaanval op muziek gezet

Ooit een paniekaanval gehad? Ik hoop het niet voor je. Het beklemmende, drukkende gevoel op je hele lichaam, de gedachten die als een squashbal door je hoofd stuiteren, de vlammende angst om niks. Een heel goede muzikale vertaling van hoe dat voelt is Oasis’ Gas Panic! van het album Standing On The Shoulder Of Giants. De track bouwt zich op als een spin die langzaam zijn poten om je heen vouwt en als je eenmaal gevangen bent, ontpopt zich een psychedelisch geluidstapijt.

Vaak wordt het werk van Oasis van na de jaren negentig als niet relevant weggezet, maar alle albums in die laatste jaren bevatten op zijn minst een handvol supertracks waarop de band (deels) nieuwe muzikale paden bewandelt. Deze stoomwals van een track is daar eentje van.

Keuze René Albers: The Shock Of The Lightning (2008)

Dwingend, melodieus, onstuimig en heerlijk

Oasis en ik hebben een gecompliceerde relatie. Hun reuzenego staat mij in de weg om me volledig te geven aan deze band. De allereerste keer dat ik iets van ze hoorde was toen MTV nog muziekclips op de programmering had…

Zeurderige zang en zeurende muziek, typisch voor de Britpop die ik vervelend vond. Bij het tweede album was er in ieder geval al één liedje op het album dat ik fantastisch vond, namelijk Don’t Look Back In Anger. Bij de derde plaat heb ik zelfs de eerste single gekocht, het monumentale D’Ya Know What I Mean met als B-kantje een formidabele uitvoering van Bowie’s Heroes. Daarna kwam er weer klad in de relatie tot in het najaar van 2008.

Toen bracht de band de voorloper van hun nieuwste album uit, de single The Shock Of The Lightning. Deze track blies mij in één keer omver, lekker onstuimig en fel. Het lied werd geschreven door Oasis’ belangrijkste songsmid Noel Gallagher. Hij zei over deze single: ‘als het nummer overdonderend bij je binnenkomt dan is dat omdat wij het nummer razendsnel hebben opgenomen, de versie die je hoort is bijkans nog de demo. De eerste take is vaak de beste.’

Zoals zoveel liedjes van Oasis worden The Beatles ook nog even aangehaald en wel in het refrein: Love is a litany/ a magical mystery. Een andere Beatles-connectie is drummer Zak Starkey, de zoon van Beatlesdrummer Ringo Starr. Hij laat zichzelf in dit nummer van een goede kant zien, die ongelooflijke drumbreak is voor het hoogtepunt van het lied!

Al met al heeft Oasis het beste van zichzelf in dit lied gestopt. Het is een dwingend, melodieus, onstuimig en heerlijk lied. Aangezien het van de laatste plaat afkomt die Oasis ooit gemaakt heeft, dreigt dit geweldige lied ondergesneeuwd te worden in de canon van Oasis door meer voor de hand liggende liederen als Roll With It, Live Forever, etc..

Voor mij is The Shock Of The Lightning het beste lied ooit door Oasis gemaakt.

[polldaddy poll=8829313]