Het is nog maar een paar maanden geleden dat we over liedjes schreven die je de stuipen op het lijf jagen. Songs over satan, Beëlzebub, de duivel, de Prince of fuckin’ Darkness; dat is toch andere koffie. Al was het maar omdat de meeste liedjes over de duivel eerst achterover moeten worden gedraaid.
(Met een speciale vermelding voor 665 van Soundgarden; als je dit achterstevoren draait, hoor je Santa, I love you baby. My Christmas king. Santa, you’re my king. I love you, Santa baby. Got what I need.)
Maar hé, er is meer op aarde dan Sympathy for the Devil, Highway to Hell en Number of the Beast. Wij scheppen er een duivels genoegen in om je de meest ondergewaardeerde liedjes over de duivel te presenteren.
Keuze René Albers: Johnny Cash – Mean As Hell (1966)
It’s a hell of a place that he has for a hell
Johnny Cash en de duivel; dat is een fantastische combinatie. Het lied is niet meer dan een spoken word voordracht van Cash met een akoestische gitaar op de achtergrond. Voor het eerst op plaat verschenen in 1966 (Johnny Cash Sings The Ballads of the True West), vertelt het lied een humoristische anekdote van God en de duivel.
De duivel was duizend jaar geketend geweest in de hel van God, in die tijd had hij besloten een eigen hel te beginnen. Hij vroeg God of die ergens nog wat land over had voor een hel. God had nog land ten zuiden van de Rio Grande. Dit bleek te droog voor de duivel, maar God wilde dit land graag kwijt, daarom bood hij de duivel er water bij aan. Toen was de deal gesloten en ging de duivel aan de slag met het inrichten van zijn hel.
Het lied is gecomponeerd door Johnny Cash zelf, die ook verantwoordelijk was voor de tekst. Die vol met grappen zit en me doet denken aan Cash-klassiekers als One Piece at a Time en The Chicken in Black. Meer dan eens verschijnt er tijdens dit lied een grote glimlach op mijn gezicht, zeker bij het volgende stuk:
The heat in the summers are hundred and ten too hot for the devil too hot for men
The red pepper grows upon the banks of the brook
The Mexican use it in all that he cook
Just dine it with one of ’em and you’re bound to shout
I’ve hell on the inside as well as it out
Het is geen liedje met traditionele coupletten en refreinen, maar een verhaal op muziek. Gesproken door een van de meest herkenbare stemmen uit de popmuziek. Als Johnny Cash zingt of spreekt dan wil ik luisteren en hij laat zien dat je een thema als de duivel lekker luchtig kan brengen…
Keuze Rard Spätjens: George Harrison – Devil’s Radio (1987)
De duivel, dat is achterklap. Geef Harrison eens ongelijk
De makers van Southpark zien de duivel als een gezellige nicht die houdt van romantische avondjes met zijn partner Saddam H. Helaas voor hem is Saddam toch wat meer fysiek ingesteld en wil hij eigenlijk gewoon harde seks met Beëlzebub.
Ik zie de duivel meer als een presentator van een dagelijks roddelprogramma waarin met een valse sneer het ‘nieuws’ behandeld wordt. Wat leuk dat juist deze Satan deze week zelf item in zijn eigen programma is geworden. Karma is a bitch.
George Harrison wist het al veel eerder:
He’s in your TV set
Won’t give it a rest
That soul betraying so and so
The devil’s radioGossip, Gossip
Achterklap is d’n duvel zelve en ik kan hem alleen maar gelijk geven.
Het nummer is een single van het album Cloud 9, vooral bekend geworden door de single: I Got My Mind Set On You, dus we kunnen hier met recht spreken van een ondergewaardeerd nummer.
George had na een lange pauze weer zin in muziek maken en vroeg wat vrienden om mee te helpen. Dus horen we Clapton’s gitaar door dit nummer galmen. Hé, Clapton, dat was toch ooit God? De aartsvijand van de duivel?
Man, er is hier gewoon sprake van een heuse titanenstrijd!
Keuze Martijn Janssen: Urban Dance Squad – The Devil (1989)
Het is des duivels dat er samples verdwenen zijn
Eerder deze maand was er toch wel een belangrijke verjaardag te vieren. Het debuutalbum Mental Floss For The Globe van Urban Dance Squad werd 25 jaar. Uitgebracht op 10 oktober 1989 is het zeker een van de beste albums van vaderlandse bodem. En na 25 jaar vind ik het nog steeds totaal niet gedateerd klinken.
De liedjes piepen, duwen, schuren, schuiven want soms lijkt het alsof iedereen in de band een andere kant op wil. En dan ineens valt alles op zijn plaats en zit je weer in een heerlijke groove. Bij mij staat gitarist Tres Manos (Rene van Barneveld) al tijden hoog in het lijstje van beste gitaristen en zeker ook als een van de meest ondergewaardeerde gitaristen. Hij kan alle stijlen spelen en lijkt dat met een gemak te doen alsof het allemaal kinderspel is. En DJ DNA (Arjen de Vreede) haalt de meest uitzonderlijke samples tevoorschijn en weet ze dan naadloos in te passen in de nummers.
Zo ook bij The Devil. Het begint met iemand die uitroept dat hij satan in eigen persoon is. Na zo’n introductie blijft de sfeer in het hele nummer beklemmend. Het geluid heeft meer weg van een Tom Waits nummer dan van genre-genoten van de Squad zoals Living Colour of Red Hot Chili Peppers. Je mag dan wel eens spotten met de duivel, als je ‘m tegenkomt is het toch minder vrolijk. Wie de duivel in dit nummer nu precies is wordt niet helemaal duidelijk. Is het een dealer? Of een pooier? In ieder geval is het iemand die ervoor zorgt dat Rudeboy niet thuiskomt zonder een hoge prijs te laten betalen.
Het album Mental Floss For The Globe kent trouwens verschillende uitvoeringen die subtiel maar toch opvallend van elkaar verschillen. De oorspronkelijke mix bevatten namelijk samples die in latere uitvoeringen niet meer terug komen. The Devil heeft zo’n sample die is verdwenen op latere edities. Op zo’n driekwart van het nummer komt daar ineens een krakende stem door de speakers die zegt Come little one with yer little dimpled fingers. Het is voldoende om je van je stuk te brengen na de claustrofobische rap van Rudeboy een paar seconden daarvoor. Helaas is op latere versies deze sample van het nummer Orange Claw Hammer van Captain Beefheart niet meer te horen.
Zou de duivel dan toch iets hebben afgepakt om ons vervolgens zo in verwarring achter te laten?
Keuze Dimitri Lambermont: Deicide – Deicide (1990)
Glen Benton zegt geen effecten te gebruiken voor zijn duivelse grunt, maar dat hij zich vrijwillig laat bezitten door demonen
Liedjes over de duivel zonder metal? Dat kan natuurlijk niet. En eigenlijk hoef ik er niet eens lang over na te denken. Want hoewel velen in de metalscène flirten met de duivel is er voor mij maar één band die consequent volhoudt in hun liefde voor Satan. Of eigenlijk hun regelrechte haat voor JC en consorten.
Met een bandnaam als Deicide – moord op God – laat je natuurlijk al weinig te raden over. En een zanger die een omgekeerde crucifix in zijn voorhoofd heeft gebrand, draagt ook niet direct bij aan een vriendelijk imago. Daarom draag ik aan: Deicide met het nummer Deicide van hun eerste CD Deicide.
Maar eerst even iets anders… Binnen de metal heerst namelijk al jaren een constante strijd. Wie is het meest ‘Evil’? Wie heeft het meest angstaanjagende imago? Wie zorgt voor nachtmerries bij brave ouders?
Dus wordt er gestrooid met geitenkoppen, de dood, moord, zombies, kannibalisme en al het onaangename. Gezongen over de duivel, de hel, Satan, Lucifer, 666. En strooien bands met liters bloed en vele lagen corpse paint.
In 1990 begint het echter nerveus te zoemen rond een specifiek debuutalbum in de death metalscene. Er is een cd uitgekomen van een band die toch wel zooo Evil is… Die toch wel zo ver gaat in hun haat van het geloof en het uitdragen van de satanische boodschap…
Het is mijn eerste kennismaking met Deicide. En de belichaming van evil – zanger en bassist Glen Benton.
Deicide wordt in 1987 opgericht in de Amerikaanse staat Florida. De band heette eerst Carnage en later Amon. Onder druk van Roadrunner Records wordt de bandnaam in 1989 veranderd in Deicide, omdat er blijkbaar al een nummer bestaat waarin Amon wordt gebruikt.
In 1990 komt hun debuut uit. Een explosief album – net over de dertig minuten – vol vuige satanische teksten. Een album om bang voor te zijn. Het wordt terecht nog steeds gezien als een van de belangrijkere platen binnen de death metal. De intensiteit van dit debuut. Ga er maar aan staan.
Deicide staat vanaf het begin gelijk aan controverse door hun zeer duidelijke antichristelijke boodschap. Nu weet je dat je met titels als Death to Jesus, Fuck Your God, Kill the Christian, Behead The Prophet en Scars of the Crucifix geen vrienden maakt in de bible belt, maar Deicide maakt het volgens velen toch echt te gortig.
Leuke side-note: In maart 2008 onthult een magazine een gelekte playlist van nummers die worden gebruikt om gevangenen te martelen. Op nummer 1 staat het Deicide-nummer Fuck Your God. Drummer Steve Asheim reageert that he was glad they could do their part for the troops and was glad Deicide were able to contribute.
Glen Benton, zanger van Deicide is een lopende controverse. Okay, hij heeft een omgekeerde crucifix in zijn hoofd gebrand. Een keertje of 12! “Geen kruis, maar een crucifix”, heeft hij bij herhaling benadrukt. Als reden hiervoor geeft hij aan dat hij de vrijheid heeft om dat te doen en dat niemand hem tegen kan houden dat te doen.
Benton heeft in interviews meermaals beweerd een overtuigd satanist te zijn. Bronnen rondom hem menen echter dat hij dit slechts zegt ter provocatie en dat hij geen weet heeft van de leer van Anton LaVey – oprichter van de Church of Satan. De teksten van Deicide zijn desondanks vrijwel zonder uitzondering satanisch, antichristelijk of antireligieus van aard.
Hij gooit zakken vol organen van dieren over zijn publiek. Hij zegt op zijn 33ste zelfmoord te plegen om een levensloop in exact spiegelbeeld van Jesus Christus te leven. Later komt hij hierop terug – ja hij leeft nog – door te zeggen only cowards and losers choose to kill themselves. Oh en hij gaf in 1991 zijn eerst geboren zoon de naam Daemon Benton mee. Fijne kerel, zeg maar.
De controverse is niet zonder effect. De band wordt geweerd van festivals. De Chileense kerk komt in actie tegen concertposters met Jezus met een kogelgat in zijn hoofd. Cd’s mogen niet worden verkocht in sommige winkels.
In 1992 ontsnapt Deicide tijdens hun Europese tour in Stockholm zelfs aan een bomaanslag. Ze zien hun merchandising gecensureerd. Niet iedereen kan blijkbaar tegen een T-shirt met daarop Jezus op een ontleedtafel met zijn ingewanden naar buiten. De gecensureerde versie laat er een mooi wit, maar toch nogal bebloed, doekje over liggen.
Maar goed. Terug naar het debuut. Hoewel de inhoud van de teksten vooral satanisch en blasfemisch van aard is, gaat Benton ook nog in op zulke fijne massamoordenaars als Charles Manson in Lunatic of God’s Creation en Jim Jones in Carnage in the Temple of the Damned. En beschrijft hij zeer duidelijk alle gebeurtenissen in de horror film Evil Dead in het nummer Dead by Dawn.
Glen Benton heeft gezegd dat hij geen effecten heeft gebruikt om zijn duivelse, gelaagde grunt te krijgen, maar dat hij zich vrijwillig heeft laten bezitten door enkele demonen tijdens het opnameproces. Volgens anderen is het gewoon een studiotrucje.
Wat de waarheid ook is, het klinkt allemaal uitermate demonisch. En voor een korte tijd in de jaren negentig was dit de meest satanische cd die je kon krijgen. Eentje om serieus je ziel bij vast te houden als je hem voor de eerste keer draait. Of eentje om jubelend mee te zingen, afhankelijk van je overtuiging.
No lord shall stand before myself
I can strike the light and see through the truth
For I’m the Deicide, Dominus, what could you do
Thou has failed you now, one again and always will
On the cross, forgotten son, a sacrifice it had to be doneDied for me, well that’s too bad I don’t believe
Killed by sins of the evil what I am
Your destruction, reasons of a world in pain
Blind disciple, you will never live againWage of death, course of life
Unsystematic birth of the Deicide
Eyes of pain, pleads of death
As you’re put to restThree days to rise
If he lives again he is sure to die
I killed Jesus
Just to see him bleed on his pulpis throne
I am evil
I’m the Deicide and I killed the lord
No more reasons
I will kill the world in another formI rule this world
NAIL HIM
I can strike the light and see through the truth
For I’m the Deicide, Dominus, what could you do
Thou has failed you now, one again and always will
On the cross, forgotten son, a sacrifice it had to be done
Keuze Frank Meeuwsen: The Red Devils – Automatic (1992)
Want de blues kan niet zonder de duivel
De duivel en de blues zijn onherroepelijk aan elkaar verbonden. De blues met de mythe van Robert Johnson’s Crossroads en het bezoekje van de duivel rond middernacht wat hem ongekende bluestalenten gaf in ruil voor zijn ziel. Volgens mij hebben Lester Butler en consorten datzelfde kruispunt bezocht. In 1992 hoorde ik het album King King van de band The Red Devils en ik was direct weggeblazen. De snerpende blues harp en de overal herkenbare bluesbeat, live opgenomen in de gelijknamige club in Hollywood. Ik was verkocht. Alsof de duivel zelf er voor heeft gezorgd met dit enige album van The Red Devils.
Hun eigen levensstijl vol met de gebruikelijke drank en drugs heeft ze niet erg succesvol gemaakt. Maar de opener van het album King King zet ik geregeld op en met satanisch genoegen gaat het volume omhoog….
Keuze Marjolein van Elteren: Nick Cave and the Bad Seeds – Red Right Hand (1994)
Het kwaad is duidelijk aanwezig
Als je het over de duivel hebt… dan denk ik aan Nick Cave. Hij zingt regelmatig alsof hij de duivel zelf is en op het podium kan hij demonische vormen aannemen. Verrassend is het niet dat veel van zijn nummers dus ook gaan over alles wat God verboden heeft. Het is voor Cave niet ongebruikelijk om te verwijzen naar Bijbelse of literaire figuren. Zo is Red Right Hand een verwijzing naar John Milton’s Paradise Lost. In de tekst van het nummer Song of Jo van het album Murder Ballads maakt Nick Cave dit nog even extra duidelijk:
Quotes John Milton on the walls in the victim’s blood.
Police are investigating at tremendous cost.
In my house he wrote ‘His red right hand’
That I am told, is from ‘Paradise Lost’
Milton zelf schrijft in Paradise Lost:
What if the breath that kindled those grim fires,
Awaked, should blow them into sevenfold rage,
And plunge us in the flames; or from above
Should intermitted vengeance arm again
His red right hand to plague us?
Wat nooit helemaal duidelijk wordt uit de songtekst van Red Right Hand is of er daadwerkelijk verwezen wordt naar de duivel, het over een kwaadwillend persoon gaat of er misschien wel gesproken wordt over een wraakzuchtige, jaloerse kant van God.
You’ll see him in your nightmares
You’ll see him in your dreams
He’ll appear out of nowhere but he ain’t what he seems
Het kwaad is in ieder geval duidelijk aanwezig en de spanning duidelijk te horen, en misschien is het daarom wel dat Red Right Hand vaak te horen is geweest in horrorfilms en thrillers zoals Hellboy, Scream… en misschien nog wel de meest gruwelijke film allertijden: Dumb and Dumber.
Keuze Freek Janssen: Evil Superstars – Satan Is In My Ass (1996)
Of het is wél een dronkenmansnummer, en sta ik hier gruwelijk voor paal
Jolijt en muziek, ik schreef het al eens, is een levensgevaarlijke combi. Negen van de tien keer gaat het dan ook gruwelijk mis. Maar áls het dan een keer raak is, dan sta ik ook vooraan te juichen.
Satan Is In My Ass van Evil Superstars is veel meer dan een melig nummer van jonge Belgen die te diep in het glas (of de spiegel) hebben gekeken. Satan Is In My Ass is melig, maar ook furieus, verleidelijk, hautain, en dan weer vermakelijk. De duivel in al zijn facetten dus – met een Belgisch, absurdistisch randje eromheen.
Of het is wel een dronkenmansnummer en ik sta hier gruwelijk voor paal.
Keuze Stefan Koopmanschap: Orbital & Kirk Hammett – Satan (1997)
Na het beluisteren van deze versie is het origineel ineens maar tam
Liedjes over de duivel, ik wist vrij snel wat ik moest kiezen. Het moest en zou Satan worden, van Orbital. Hoewel onder Orbital-fans deze track toch wel tot 1 van de klassiekers behoort, is er buiten deze relatief kleine schare muziekfans niet zo veel aandacht voor deze track. Orbital, dat is vooral ‘die groep van de lampjes op de brilletjes’, ‘dat liedje met die samples van Bon Jovi en Belinda Carlisle‘, en misschien ook wel van die ene kleine hit: The Box. Hoewel, hitje, het nummer haalde de rotatie van MTV maar heeft nooit de Nederlandse hitlijsten gehaald.
En toch hebben de heren in het clubcircuit een erg goede naam. De optredens van Orbital zijn standaard goed bezocht en hun sets zitten prima in elkaar. Hun albums overigens ook. Met name de klassieker In Sides. En heel af en toe doen ze eens iets anders, maken ze een uitstapje.
Toen ik hoorde over deze battle wist ik dat niet ‘gewoon’ voor Satan moest kiezen. Er zijn verschillende versies van Satan. Er is de ‘gewone’ versie, die verscheen op een EP en later op de Amerikaanse versie van The Green Album, er is de live-versie, maar er is ook de versie van de soundtrack van Spawn. Over die soundtrack schreef ik al eerder een bijdrage.
Want hoewel je voor duivelse muziek met Satan al een goede hebt, kan je het nog iets zwarter maken door toevoeging van een vleugde Kirk Hammett. De duistere en toch al aggressieve electronica van Orbital wordt voorzien van een stukje stampwerk met gitaren. En dat zorgt voor extra aggressie. Sterker nog, het vuur spat er vanaf in deze versie. Hoewel je het origineel niet echt kan betichten van het zijn van ‘tam’, na het beluisteren van deze versie ineens wel. Het is best te begrijpen waarom dit nooit een hitlijst heeft gehaald. Maar het is wel verdomde goed.
Keuze Karin de Zwaan: Pater Moeskroen – Whisky Is De Duivel (2001)
Niet alle duivelse liedjes hoeven donker te zijn
Natuurlijk gaat dit liedje niet over de duivel, het gaat over whiskey! Maar ja wat is nu eigenlijk het verschil. Een drankliedje, hadden we eerder ook een battle over. En die teruglezend ontdek ik dat ik ook daar voor een Pater Moeskroen nummer ging. Hmm, is dat een patroon? Of zou de drank het patroon zijn?
Whisky Is De Duivel is een zogenaamde ‘original’. Er zijn verschillende uitleggen en theorieën, maar waarschijnlijk dateert het oorspronkelijk Engelstalige nummer van halverwege de negentiende eeuw. Er zijn verschillende versies van het nummer en zeker ook meerdere voorgangers waar al delen van het nummer in voorkomen. Het lijkt een Keltische original, maar is door de Amerikaan Jerry Barrington geschreven en in New York gepubliceerd in 1873. Het blijft echter de vraag of hij het als eerste gepubliceerd heeft of dat hij daadwerkelijk degene is die het nummer in zijn huidige versie heeft geschreven.
Ad Grooten, inmiddels ex-bandlid van Pater Moeskroen, vertaalde het nummer in 1999, maakte het meteen wat langer en schreef dan ook wat extra muziek. In de versie die Pater Moeskroen in 2001 op cd zette hebben ze in het intro een deel van de Engelstalige originele tekst opgenomen. Goede keuze, want daardoor kruip je meteen in de fles en in het gevoel van de ‘originals’.
Whisky kan gemeen zijn, het kan de duivel zijn. Zo wordt in dit liedje verkondigd. Maar die verleiding, die verleiding… Een meezinger waarvan je vrolijk wordt en als je niet uitkijkt ben je aan het einde nog blij ook dat je de duivel ontdekt hebt.
Oh ja, Marcel Sophie, zanger van Pater Moeskroen en voor velen toch wel een beetje de frontman, verlaat dit najaar de band. Mocht je hem nog in actie willen zien heb je nog vier kansen, tijdens de Pubtour.
Keuze Roland Kroes: Tenacious D – Tribute (2001)
Ondergewaardeerd, omdat het refereert aan de tijd dat rock nog rook naar zweet
Ledigheid is des duivels oor kussen en de lethargie die onze favoriete nietsnut in een paar rollen heeft laten zien, heeft Jack Black een regelrechte tongzoen met het oor van de duivel opgeleverd. Niets van dat al in dit nummer, want Jack & Kyle spelen alsof de duivel ze op de hielen zit. Of beter: zat. Want dankzij het beste liedje aller tijden hebben ze hem afgeschud. Niet dat we weten welk nummer het is. Dit nummer is slechts een ode. Het kan slechter…
Hoewel het Top 40-gewijs als hit nog meeviel, is het nummer in onze geheugens gegrift. Toch is het ondergewaardeerd, omdat het een nummer is dat refereert aan de tijd dat gitaarmuziek nog Rock was. Toen het nog rook naar zweet enzo.
Muzieknerd alert: Niet alleen Dave Grohl in de clip, maar ook Liam Lynch als regisseur. Die je kunt kennen van de one hit wonder United States of Whatever…
Keuze Eric van den Bosch: Europe – Devil Sings The Blues (2008)
Zelfs mét strijkers blijft het een heerlijke rocker. Europe braaf? Puh-lease…
Als gerontorocker heb ik keuze genoeg als het gaat om duivels in mijn muziekcollectie, zelfs wanneer ik als eis stel dat er ergens een duivel in de titel moet zitten. Black Sabbath met Ronnie James Dio bijvoorbeeld, twee grote namen die een carrière hebben gebouwd op duivels en ander addergebroed. Als Heaven & Hell (what’s in a name) voerden ze ooit The Devil Cried uit. Of bijna dertig minuten Duel With The Devil van prog-supergroep Transatlantic. Of het instrumentale, maar verduiveld lekkere El Diablo Suelto van de Venezolaanse proggers RC2. Misschien duivelse Americana, met Moreland & Arbuckle’s The Devil And Me? Uiteindelijk viel mijn keuze op rockers met een onwaarschijnlijk braaf imago, Europe.
Wie ze een beetje gevolgd heeft weet dat ze vanaf hun reünie in 1998 duidelijk voor de rockkant hebben gekozen, met als voorlopig hoogtepunt het laatste album, Bag Of Bones. Een eerder hoogtepunt was het album Almost Unplugged, waarop ze begeleid door strijkers (en gillende Zweedse meiden) eigen tracks én covers van UFO, Thin Lizzy, Led Zeppelin en Pink Floyd uitvoerden. En Devil Sings The Blues, oorspronkelijk van het album Secret Society afkomstig.
Zelfs mét strijkers blijft het een heerlijke rocker, niet in het minst door de alle-remmen-los-solo van John Norum. Europe braaf? Puh-lease…
Keuze Martijn Koetsier: The Devil’s Blood – The Thousandfold Epicentre (2011)
Demonische verleiding in optima forma
Zodra de duivel erbij wordt gehaald gaat het muzikaal al snel op stoerdoenerij lijken. Het occulte spreekt tot de verbeelding en geeft een matige riff al snel duistere ondertonen die een eventueel gebrek aan muzikale fantasie prima compenseren. Op die manier wordt de duivel echter al snel een gimmick die ervoor zorgt dat de je de artiest die zich ervan bedient niet al te serieus neemt. Met die redenering zou je in eerste instantie hetzelfde kunnen denken van een band die zich The Devil’s Blood noemt, besmeurd met dierlijk bloed op het podium staat en haar optredens rituelen in plaats van concerten noemt.
Mocht je tot die gedachte komen, dan heb je de band uit Eindhoven duidelijk nooit live gezien. Dat zal ook niet meer gaan gebeuren, want de band rond Selim en Farida Lemouchi (broer en zus) ging begin 2013 uit elkaar. Van een reünie zal het helaas ook nooit meer komen; gitarist en creatieve spil Selim Lemouchi stapte in maart van dit jaar uit het leven. Een daad die de muzikant in de jaren ervoor al had aangekondigd en in zijn visie onlosmakelijk was verbonden met de essentie van het satanisme.
Hoe wrang ook, ergens past het wel dezelfde lijn van intensiteit die ook door zijn muziek liep. Ik zag de band meerdere malen live en voor middelmaat of routine was simpelweg geen plek. Iedere keer tot het uiterste gaan, waarbij de muziek de muzikanten en het publiek meenam in plaats van andersom. Bovenal ook muziek die in tegenstelling tot veel andere ‘duivelse’ muziek niet opvalt door extremiteit, maar vooral door bloedmooie melodieën. Demonische verleiding in optima forma.
[polldaddy poll=”8388094″]
Afbeelding: inderdaad, Dave Grohl als Satan in Tribute van Tenacious D. Bron: Weekend Notes.
