Je hoeft geen helderziende te zijn om te beseffen dat de feestdagen in huize Young een zwarte rand hebben. 22 oktober ontviel George en 18 november kwam de man met de zeis voor Malcolm langs. Hij overleed op 64-jarige leeftijd aan de gevolgen van alzheimer.
Young was mede-oprichter van de hardrockband AC/DC en vanaf het begin in 1973 van de gitaarpartij met uitzondering van een korte periode in 1988 vanwege een alcoholprobleem.In 2008 werd bij hem longkanker geconstateerd, maar door vroegtijdige behandeling werd het overwonnen, maar in 2014 verliet hij de band definitief om vervangen te worden door neefje Steve. Vrijwel alle songs zijn gezamenlijk door Malcolm en Angus geschreven; eerst de riffs en het refrein door Malcolm, waarna Angus er een geheel van maakte.
Net zoals vele oudere jongeren ben ook ik opgegroeid met de stampende rock & roll van AC/DC, en zonder de band of de fans tekort te willen doen komen het leeuwendeel van hun allerbeste tracks uit de zeventiger jaren én Back In Black (1980). Het laatste album opent met Hells Bells; een track opgedragen aan de plotselinge dood van zanger Bon Scott (acute alcoholvergiftiging). Het lied zet in met het luiden van een kerkklok. Na het klok start Angus zijn riff, gevolgd door Malcolm.
De term Hells Bells is een uitdrukking van verbazing, maar in het lied wordt gerefereerd aan de Bijbelse onderwereld en ‘raising hell’. Iets wat zanger Scott tot in de puntjes beheerste. Hells Bells is net zo goed een eerbetoon aan Malcolm vanwege zijn alcoholprobleem en levensstijl. Maar bovenal vanwege zijn aparte manier van slaggitaar spelen, die hem één van de beste ter wereld maakte.
I’m a rolling thunder, a pouring rain
I’m comin’ on like a hurricane
My lightning’s flashing across the sky
You’re only young but you’re gonna die
