Angie, Pamela, Julia, Laura, Candy, Jolene, Layla, Roxanne, Valerie, Peggy Sue en Mary Jane.
Barbara Ann, Eloise, Kayleigh, Maria, Suzie, Maria, Venus, Jeanie, Hélène en Gloria.
Nikita, Domino, Marlene, Caroline, Suzanne, Diane, Eleanor Rigby, Mary Lou, Billie Jean, Eileen, Elise, Susie, Annabel, Sofietje, Dirty Diana, Nikita, Rosanna, Rosalyn en Michelle.
Stuk voor stuk zijn deze namen voor eeuwig verbonden aan de liedjes waarin ze worden bewierookt. Wij bezingen vandaag de meisjes die ook hun eigen liedje hadden, maar een tikkeltje in de vergetelheid zijn geraakt.
Keuze Hanno Maas: Simon & Garfunkel – For Emily, Whenever I May Find Her (1966)
Emily bestond helemaal niet; het liedje gaat over het vinden van je ideale liefde
Ik ken persoonlijk geen Emily. Maar als ik de overlevering mag geloven, gold dat ook voor Paul Simon toen hij For Emily, Whenever I May Find Her schreef.
Het ging meer over een geloof ooit de ware tegen te komen. Het nummer, gezongen door Art Garfunkel, verscheen op het album Parsly, Sage, Rosemary and Thyme uit 1966. De live-versie op Simon and Garfunkel’s Greatest Hits uit 1972 sloeg echter beter aan en is in mijn ogen ook vele malen mooier. Ogenschijnlijk simpel maar uiterst subtiel gitaarspel van Paul Simon gecombineerd met een dichterlijke songtekst vol metaforen. En dan gezongen door Art Garfunkel, hoog, loepzuiver en overtuigend.
Haast iedereen heeft het meegemaakt. Een paar keer je neus stoten voordat je eigenlijk weet wat je precies zoekt in een relatie. En dan droom je wel eens over die ideale partner, de eerste ontmoeting, de spanning. Of zoals Paul Simon dat omschrijft:
And when you ran to me
Your cheeks flushed with the night
We walked on frosted fields
Of juniper and lamplight
I held your hand
En dat je er dan ook ooit naast wakker mag worden.
And when I awoke
And felt you warm and near
I kissed your honey hair
With my grateful tears
Oh I love you girl
Oh I love you
Hij schreef het nummer dus niet voor een bestaande Emily, maar over een geloof en gevoel die ware ooit tegen te komen. En laten we eerlijk zijn, het is natuurlijk wel handig om zoiets op de plank te hebben liggen als je haar eenmaal gevonden hebt en een verjaardag, trouwdag of wat dan ook vergeten bent. Helemaal als je het dan ook nog eens kan brengen zoals deze heren!
Keuze Marèse Peters: Genesis – Me and Sarah Jane (1981)
Genesis neemt je mee op reis en je weet niet waar je uitkomt
Dat mijn liefde voor Genesis begon met de liefde voor een jongen, heb ik al eens verteld. Wat ik daarbij wegliet, is dat die jongen mij soms ‘Sarah Jane’ noemde, naar een van de mooiste nummers van Genesis.
Me and Sarah Jane staat op het album Abacab uit 1981. Met dit album laten ze hun symfonische verleden achter zich en slaan ze een wat meer mainstream weg in. Niet alle nummers op dit album zijn even goed gelukt, maar Abacab, Dodo/Lurker en Me and Sarah Jane zijn onbetwiste hoogtepunten in Genesis’ oeuvre.
Dat we Me and Sarah Jane aan Tony Banks te danken hebben, hoor je aan de prominente rol die de toetsen spelen in dit nummer. Ze zijn de stuwende kracht achter de fantastische vocalen van Phil, die overigens het beste tot hun recht komen in de live-versie op het album Three Sides Live. De structuur van dit nummer is niet alledaags. Niks coupletje, refreintje. Eigenlijk word je meegenomen van het ene stuk naar het andere. Geen herhaling, geen veilig thuiskomen. Je gaat op reis en je weet niet waar je uitkomt.
En dat is ook precies waar dit nummer over gaat: de ik-persoon loopt weg van huis. Rugzak op, in de regen.
With a pack on my back, going swiftly nowhere
Heart in my ear beating like a drum. Where will you go?
All by yourself
Omdat hij zich alleen voelt, verzint hij een metgezel: Sarah Jane. Een bitterzoete geliefde: aan zijn verbeelding ontsproten, en dus ideaal. Maar helaas niet reëel. De zwarte romantiek van een depressieve puber.
And now I’m standing on the corner.
Waiting in the rain
But then in sunlight without warning,
I invent a name
Me and Sarah Jane
We had a special thing going Me and Sarah Jane
Wat er precies gebeurt, is niet helemaal duidelijk. Ze hebben het goed samen, maar iets lijkt hun geluk te verstoren. Op zoek naar de zin van alles eindigt de ik-persoon op het strand. En wat een prachtig einde schreef Banks voor de laatste twee strofen. Als luisteraar word je opgetild, en de golven nemen je mee.
Me and Sarah Jane
In silence walk along the shore
Tears of joy and mocking laughter
Words lost in the wind
The tide was rising
But there we stayed
We had no fear of dying
We weren’t afraid
Keuze Eric van den Kieboom: I Travel – Aching For Emily (1990)
Dit verhaal mocht alleen maar over Emily gaan
Als je al tientallen keren je kinderen hebt getreiterd door weer The Concert in Central Park op te zetten, moet je er niet raar van staan te kijken als je met Kerst een CDtje van Simon & Garfunkel krijgt, gekocht van hun eerste zuur verdiende centjes. Eerst denk je bij jezelf ‘ik heb al die nummers toch al?’, maar je draait hem toch vaker dan gedacht. En je raakt steeds meer onder de indruk van één van die songs die je eigenlijk nog niet kent.
Zoals For Emily, Whenever I May Find Her. En je denkt: verdorie, ik ken toch nog een ander mooi nummer dat over Emily gaat? Je graaft diep in je geheugen en op zolder, en daar ligt hij dan: de cd Masters of Music 1990, een promotie-CD van Phonogram (niet geschikt voor verkoop). Wereldsterren staan er op: Robert Cray, INXS en nog wat, en een verschrikkelijke versie van Another Brick In The Wall door mevrouw Lauper. Bijna op het eind, tussen Bob Geldof en Elton John, staat daar I Travel. Je hebt de naam wel eens gehoord, maar daar blijft het dan bij. Maar dat nummer laat je niet meer los voor een paar maanden, totdat de cd weer op zolder belandt, dankzij je rotatiesysteem.
Meer dan twintig jaar na de release opper je zelf een meisjesnamen-battle, omdat je eigenlijk Amanda of Julia’s Song weer eens onder de aandacht wil brengen. Maar gelukkig kom je er dan op tijd achter dat een ondergewaardeerd liedje met een meisjesnaam alleen maar over Emily mag gaan.
Keuze Freek Janssen: The Tragically Hip – Cordelia (1991)
Tientallen meisjes spookten door mijn hoofd, maar ik blijf trouw aan Cordelia
Tientallen meisjes hebben door mijn hoofd gespookt. Lola zit er al weken, dankzij Martijn Vet. Ik loop al maanden te malen over Mia, misschien wel het meest ondergewaardeerde Belgische meisje in Nederland. Maar ook zij is al vaker bewierookt op deze blog, door Roland Kroes.
Over Belgen gesproken: ik heb zelfs even gedroomd over Domino, mijn guilty-pleasure-meisje. In mijn fantasie werd het arme kind uiteindelijk om zeep geholpen door Sister Dew. What have I done?
Cordelia heeft het gewonnen, want dat is een jeugdliefde van me. Road Apples van The Tragically Hip is een van de albums die me muzikaal hebben gevormd. Als ik het nu terug luister, snap ik ook waarom ik als een blok viel voor Throwing Copper van Live.
It takes all your powers, but you don’t care. I’m not Cordelia, I will not be there. De meest educated guess is dat de Canadezen hiermee bedoelen dat ze niet zo loyaal zijn als Cordelia, de dochter van King Lear uit het beroemde toneelstuk.
Ik ben dat wel, aan Cordelia.
Keuze Rard Spätjens: Gotcha! – Mathilda (1992)
Een wicked witch met een sexy body. Dat moet wel een topwijf zijn
14 jaar en enorm nieuwsgierig naar alles met gitaarherrie te maken had. MTV had Alternative Nation, Radio 3 had Villa 65 en 2 meter sessies en verder natuurlijk Oor. Zo stuitte ik op Gotcha!. Neerlands funkhoop in bange dagen. Een zooitje Ajax-fans die funky shit maakte en in alles rock en roll uitstraalde. Dat moest ik zien!
De grote dag brak aan en ze deden alles waar ik op gehoopt had. Funk, chaos, pogo, een stagedive vanaf het dak van het podium en natuurlijk elk nummer afsluiten met: Ajax! Dit was wat ik altijd al had willen meemaken.
Dus, op naar de bieb, cd lenen voor een riks en op een bandje zetten. Rippen avant la lettre. Dat viel niet tegen, sterker nog; dit was te gek.
Dan nummer 3: Mathilda. Pianootje, funky drums en bas, warme synths. Een heuse funkballad en een regelrechte liefdesverklaring aan ene Mathilda. Mooie naam, een naam die je niet vaak hoort. Maar een naam die blijft hangen. Deze man is verliefd en niet zo’n beetje.
Mathilda een wicked witch met een sexy body. Dat moet wel een topwijf zijn. Ze kan blijkbaar nogal een potje breken, deze man blijft toch wel wachten. Wat ze ook doet. Man, deze Mathilda wil ik ook wel ontmoeten. Come into my life, I got so much love to show you.
Maar ja, als 14-jarig mannetje blijft het natuurlijk bij dromen. Dan maar even terugspoelen, weer op play drukken en verder dromen. AJAX!
Keuze Edgar Kruize: Ash – Candy (2001)
Na het luisteren zoemt het meisje onwillekeurig (en enigszins vals) door je hoofd
Met hun alleraardigst rammelende debuut Trailer en de puike opvolger 1977 was Ash heel even de grote belofte van de Ierse rockmuziek halverwege de jaren negentig. Daarna bleek al snel dat ze (ondanks fans als Chris Martin van Coldplay die hen nog wel eens covert en zelfs Bono van U2) nooit echt de volgende supergroep zouden worden. Het gebrek aan charisma en vooral de niet immer toonvaste vocalen van frontman Tim Wheeler zijn daar wellicht debet aan.
Neemt niet weg dat Wheeler (nog immer trouwens) prima liedjes schrijft en tot een van de betere van zijn generatie behoort. Poppy, doch rockend. Rafelig, maar radiovriendelijk. Op het moment dat de band ook wel doorhad dat ze hun plafond bereikt hadden namen ze in 2000/2001 tussen (allen ondergewaardeerde) pareltjes als Sometimes, Burn Baby Burn en Shining Light door de vrijheid om te experimenteren. Dat leidde tot een poging tot croonen. Muzikaal dan, met een goed geplaatste sample van The Walker Brothers’ versie van Make It Easy On Yourself.
Vocaal kan Wheeler met zijn lichtgewichtstemmetje niet tippen aan enig croonergeweld en het contrast maakt dat je soms met kromme tenen luistert naar het relaas over het meisje Candy. Desalniettemin is het behoorlijk catchy en zoemt het na afloop onwillekeurig (en vals) door je hoofd.
https://www.youtube.com/watch?v=KWsqd9eILhQ
Keuze Joep Jansink: The Veils – Lavinia (2003)
Zo’n liedje dat gemaakt lijkt voor de koude donkere dagen of de late nacht
Mijn favoriete albums zijn opvallend vaak debuutalbums, de eerste kennismaking met een artiest. Ik koester deze albums en blijf er bij terugkeren. Het nummer van mijn keuze staat op zo’n album. Toen Freek een meisjesnamen-battle opperde sprong Lavinia van The Veils meteen in mijn gedachten.
The Veils dus; een band geformeerd rond Finn Andrews, een zanger en songwriter die gezegend is met een heerlijke stem. Ik kan hier een hele verhandeling voeren over The Veils….. (verhuizing naar Londen, bandwisselingen en nog meer bandwisselingen, etc)… maar daar zal ik jullie niet mee vervelen, het gaat om het liedje.
Het nummer is eind 2003 uitgebracht als vooruitgeschoven single voor het album The Runaway Found. Op dat album staat een langere afwijkende versie van wat eerder als single is uitgebracht. Een wat mij betreft betere versie. Sterker gezongen en meer een vertelling.
De meisjesnaam vinden we in de titel van het nummer, maar er speelt nog een dame mee in deze song. Er lijkt een tweestrijd gaande te zijn tussen Lavinia en Lucia, in ieder geval in het hoofd van de verteller. Zijn hart behoort toe aan zijn verloren liefde Lucia, waarvan hij maar geen afscheid kan nemen. Hierdoor kan hij zich niet volledig geven aan zijn nieuwe liefde Lavinia.
That I don’t want to live in your side
Though the rose is vermillion
And I find it so hard to survive
Without when within you
My sweet Lavinia
My sweet Lavinia
Zo’n liedje gemaakt voor de koude donkere dagen of de late nacht. Door zijn getormenteerde stem (en gepijnigde podium uitstraling voor wie The Veils ooit live zag) voel je de verdeeldheid waar deze song over lijkt te verhalen.
Ik laat me graag door dit prachtnummer meevoeren.
Keuze Frans Kraaikamp: A Girl Called Eddy – Kathleen (2004)
Een prachtig liedje over het gemis van een dierbare
Meisjesnamen; een prachtig – en veelvuldig terugkerend – thema in songtitels. Allerlei kanten kun je ermee op. Het lijkt wel voer voor muzikanten om een persoonlijke inbreng aan een liedje te kunnen geven.
Mijn bijdrage aan deze Meisjesnamen blog gaat over Kathleen, een liedje van A Girl Called Eddy. A Girl Called Eddy (Erin Moran) heeft maar één album op haar naam staan, dat: A Girl Called Eddy heet. Het album heeft voor mij iets magisch. Het staat zeker in mijn persoonlijke Top 5 van albums die door vrouwelijke artiesten is opgenomen. Het album is het best te beschrijven als intieme melancholische pop. Het album bevat elf prachtige liedjes die allemaal zeer mooi in elkaar steken en ook erg mooi geïnstrumenteerd zijn. Erin Moran heeft een stem die je blijft aangrijpen. Het laat me niet los tot ze haar laatste noot gezongen heeft.
Als je het nummer Kathleen luistert valt meteen op dat het niet zomaar een oppervlakkig nummer is. De tekst hakt er meteen in:
If I don’t laugh i’ll cry
At all the years going by
Why is it so hard
To say your name tonight
This little room we called home
These things I thought that we owned
And our small piece of the sky
Where did you go
Where did you go
Oh Kathleen
All of the stars in the sky
Went out one by one the day you said goodbye
I still can see your face
Kathleen
All of this got in our way
And left us always waiting for the day
When things were gonna change
And life would re-arrange for us
Kathleen blijkt de overleden moeder van Erin Moran te zijn. Uit de tekst van het liedje blijkt uit alles dat ze haar moeder mist en hoe lastig het kan zijn om je leven door te leven na het ontvallen van een dierbare. Heel mooi hoe ze dit bezingt. Er straalt veel kracht en oprechtheid vanuit!
De productie van het liedje is heel mooi gelaagd en tijdloos. Alles klopt: er is niets aan dit nummer wat ik niet mooi vind! Ondanks, dat A Girl Called Eddy aardig wat platen verkocht heeft, is ze in Nederland behoorlijk ondergewaardeerd. Het zou toch mooi zijn als deze muzikale parel bij meer muziekliefhebbers in de speler zou belanden. Stiekem hoop ik dat ze – net als Bill Fay – ooit nog een plaat gaat maken en dat ze dan ook een concertrondje door Nederland komt doen! Ik ben erbij!
Keuze Victor Romijn: Glasvegas – Geraldine (2008)
Over een social worker die haar baan opgeeft
Bij de keuze voor mijn inzending voor de meisjesnamen-battle was ik er snel uit: Geraldine. Ik ben inmiddels bijna 10 jaar samen met mijn eigen Geraldine, die overigens liever Dine genoemd word.
Zoals iedereen zichzelf weleens gegoogled heeft, heb ik dat ook op muzikaal gebied gedaan. Voor mezelf komen er een aantal soulzangers uit en wat strijdliederen, maar voor mijn vriendin werd het dus Glasvegas.
Het nummer Geraldine over het meisje dat hun merchandise verkoopt, en ze bestaat dus echt. Ze heeft haar baan als sociaal werker opgegeven om met de band mee te reizen op tour. Het is uiteindelijk Glasvegas’ enige wapenfeit geweest, want de singles die na Geraldine kwamen hadden niet zo’n succes. Wat ik natuurlijk logisch vindt, want er is gewoon niets wat aan Geraldine kan tippen.
Keuze Martijn Janssen: Norah Jones – Miriam (2012)
Een lied dat niet zou misstaan op Nick Cave’s Murder Ballads
Norah Jones, was dat niet dat meisje van die lieve Top 2000 liedjes Don’t Know Why en Sunrise? En van het rustig voortkabbelende Snob 2000-liedje Come Away With Me? Van dat miljoenen verkopende album met dezelfde naam? Ja, dat is Norah Jones.
Maar in Miriam, van het album Little Broken Hearts, komen we een hele andere Norah Jones tegen. Onder productionele leiding van Brian Burton (oftewel Danger Mouse) klinkt ze een stuk donkerder. Dit is een liedje dat niet zou misstaan op het album Murder Ballads van Nick Cave. Er is wel een klein verschil, het lijdend voorwerp (letterlijk!) is nog niet vermoord. Maar dat lijkt niet lang meer te duren…
Oh Miriam that’s such a pretty name
And I’ll keep saying it, until you die
Miriam, you know you done me wrong
I’m gonna smile when you say goodbye
You know you done me wrong,
I’m gonna smile when I take your life
Kleine meisjes worden groot. En zijn dan soms niet lief meer.
Keuze Roland Kroes: The Kik – Simone (2012)
Het is onmogelijk om Simone niet leuk te vinden – al is dat gevoel niet wederzijds
En toen we klein waren, toen had papa op vakantie altijd dezelfde muziek in de playlist staan en daar moesten we altijd naar luisteren. Ja, en dat was dus The Kik. Vaste prik op vakantie sinds een jaar of twee. Groot voordeel: het is onmogelijk deze band niet leuk te vinden. Want de lol spat uit de speakers vanaf het eerste moment.
Met het album Springlevend in het algemeen en Simone in het bijzonder klinkt The Kik precies zoals je je vroeger voorstelde dat een gitaarbandje zou klinken. Energieke gitaarmuziek waar het speelplezier van afspat. En het gaat ook nog over een meisje dat onze zanger niet ziet staan. Nadeel is wel dat ik sinds Simone geen enkele Simone kan ontmoeten zonder in mijn hoofd te zingen: Si-moooonuh Si-moooonuh
[polldaddy poll=7807168]
Credits afbeelding: Gemengde berichten
