Los van de forse cd-kast en mijn voortdurende zoektocht naar de ‘nuggets’ in de muziek is alles begonnen met een gekregen singletje van mijn nichtje: The Monkees- Last train to Clarksville. Nee, hier ga ik het niet over hebben, en ook niet van mijn jeugdige fan-zijn van David Bowie. Steengoed (met enkele dipjes in de jaren tachtig), maar mijn oren gingen pas echt open toen mijn vader (na weer een lange reis) uit Hong Kong een dubbel-lp meenam:Roxy & Elsewhere van Frank Zappa & Mothers of Invention.
Wow!
Ik was direct verkocht; de strakke muziek met toch improvisatie, de kritische maar toch grappige teksten en geen blad voor de mond nemend. Ik wilde begrijpen waar hij het over had, dus ging ik studeren op zijn teksten. Het aangename gevolg was dat mijn 5 in Engels naar een 9 ging, maar dit is bijzaak.
Zappa is een kennelijk een ‘musician’s musician’, want voor het brede publiek is misschien Overnite Sensation bekend en in de Top 2000 staat zijn (wellicht slechtste nummer) Dancin’ Fool. Grappige tekst, maar het behoort zeker niet tot het beste van zijn repertoire (alhoewel de live-versie beduidend beter is).
Roxy & Elsewhere heeft nooit de erkenning gehad die een plaat van deze kwaliteit zou moeten hebben. Begeleid door George Duke, Tom Fowler (It’s a Beautiful Day, Ray Charles & Steve Hackett), Chester Thompson (Weather Report & Genesis), Ian Underwood en Napoleon Murphy Brock, die nu als zanger in Zappa Plays Zappa met zoon Dweezil Zappa toert. De LP staat bol van tempo en stijl-wisselingen, en tot de dag van vandaag kan je me hiervoor wakker maken. Het verveelt nooit en elke keer hoor je weer iets nieuws. Ik was als een kind zo blij toen dit jaar (eindelijk) Roxy By Proxy door Zappa’s vrouw (Gail) uitgebracht werd. Frank zette alles op tape, zodat er nog regelmatig oud-nieuw materiaal het daglicht ziet; enkele andere nummers (ten opzichte van Roxy & Elsewhere) en andere uitvoeringen.
Echter, mijn favoriet staat op de Roxy & Elsewhere uit 1974; de platenhoes was pikant te noemen, want er staat een dame met haar hand in Frank’s broek te graaien. Hij kijkt gelukzalig; ze zal wel zachte handjes gehad hebben.
More Trouble Everyday is een adaptie van Trouble Everyday op zijn debuut-(dubbel) LP Freak Out. Het origineel ging over de oproer in de wijk Watts In L.A. (1965), maar met een kleine tekstuele aanpassing kon deze track op vrijwel alle sociale misstanden betrokken worden. Ergo, More Trouble! Ook heden ten dage is de tekst nog steeds actueel, en de muziek levendig.
Het enige minpuntje aan de track is dat het uitge-fade is tijdens een gitaarsolo. Jammer, jammer, jammer, want gitaar spelen kon Frank als de allerbeste.
Voor mij gaat er niets boven Zappa de gitarist.