Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Ik was niet zo van de vakantiebandjes. Wel heb ik regelmatig voor anderen cassettes gevuld met muziek waarvan ik vond dat de ontvanger daar maar eens goed naar moest luisteren, omdat het andere koek was. Onbekende koek liefst. Geen groter plezier kon je me doen met een reactie als Jezus Willem, wat goed man, hoe is het mogelijk dat die band niet bekend is? Lange tijd draaide het om symfo, prog of hoe je dat ook wilt noemen. Complex, tempowisselingen, gitaar- en toetsensolo’s en – als het even kon, het allermooiste – een kippenvellende, hypermelancholieke mellotron.
Die onbekende koek bestond doorgaans uit Kuchen, gâteaux of torte. Bij het grote publiek onbekende Duitse, Franse en Italiaanse bands of, ook lekker obscuur, iets Oostblokkerigs of Japans. Mijn favoriet was en blijft het Spaanse Canarios, met de ultieme bewerking van de Vier Jaargetijden van Vivaldi: Cycles. Hoewel ik ook veel andere muziek waardeerde – ik stond met m’n lange haar te pogoën tussen de verbaasde punks – was symfo lange tijd wat mijn platenverzameling grotendeels bepaalde. Andere dingen waren leuk, maar eigenlijk kwam pas later het besef het zelf ook aan te schaffen. Daarop terugkijkend had mijn collectie zoveel rijker kunnen zijn.
Neemt niet weg dat al dat vinyl, tevoorschijn gehaald en afgestoft, toch heel wat pareltjes omvat. Eén daarvan is Nichts für Mich van het Duitse Anyone’s Daughter, vernoemd naar het gelijknamige Dylaneske nummer op het album Fireball van Deep Purple. Na gestart te zijn als coverbandje, onder andere met songs van hun Engelse naamgevers, brachten zij zes albums uit. Op album nummer 3 zingen zij voor het eerst in hun moerstaal over Piktors Verwandlungen. Een muzikale reis gebaseerd op een zwaar-op-de-handverhaal van Herman Hesse over een met zijn identiteit worstelende Piktor.
Op album 4 In Blau is het opnieuw Duits was die Glocke schlagt. Nichts für Mich dus, maar in weerwil van die titel echt wel iets voor mij. En hoe. Dat intro, die aanstappende drums, de inhakende gitaar, één tel rust en dan verder met de zang van Harald Bareth, toetsen erbij en zo door tot 1.30 minuut. Vervolgens gaat het jazzrockerig symfonisch verder met een vette orgelsolo en een fel scheurende gitaar. De zangmelodie komt weer terug, maar – en dat is eigenlijk jammer – niet met die heerlijke beat van het intro. Aber, ein Nörgler die daarop let. En ik heb dan ook nooit een kniesoor horen zeggen: wat hebbie nou op m’n bandje gezet?
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
