Bij elk eerbetoon blijkt dat het meestal de zanger of de gitarist van de band de aandacht krijgen. Niet dat de andere bandleden geen inbreng hebben, maar in de regel concentreren we ons op de boegbeelden. Maar soms is de ‘onbekende’ in de groep het bepalende geluid, want wat zou Born To Be Wild zijn zonder het stampende en dragende geluid van de orgel? In de V.S. behaalde het lied in 1968 nét niet de hoogste positie, en in Nederland wist het zelfs drie keer de Top 40 te bereiken. In 1968 was de 32ste plek het maximum, in 1973 was de 16de plek de hoogste notering, maar in 1990 (dankzij een reclamespot) was de 4de plaats het eindstation. Born To Be Wild was de enige hit in Nederland, maar in de V.S. hadden ze 3 Top 10-hits en nog 10 hitjes.
De band bestaat nog steeds als John Kay & Steppenwolf, maar feitelijk waren hun gloriedagen na 1974 voorbij. Wellicht dat het vertrek van organist Goldy McJohn in datzelfde jaar de reden was, want daarna tot 1982 speelden ze zonder organist/toetsenist. Hij kreeg ontslag, omdat volgens zanger John Kay de kwaliteit van zijn ondermaats zou zijn. De ware reden is nooit boven komen drijven, maar vermoedelijk waren geld en de royalties het knelpunt.
Geboren als John Goadsby was hij een klassiek pianist en een pionier in het gebruik van zwaar orgelgeluid in rockmuziek. In 1965 kwam hij bij The Sparrows terecht; een band die uiteindelijk Steppenwolf zou worden. Na Steppenwolf speelde hij nog in de heroprichting van Steve Marriott’s Humble Pie en heeft hij enkele soloalbums uitgebracht, maar heeft nooit meer het grote succes herbeleeft. Op 1 augustus is hij aan een hartaanval overleden.
Born To Be Wild is overbekend en zelfs Magic Carpet Ride en The Pusher worden sporadisch nog wel gedraaid. In 1969 kwam het vijfde album uit: Monster. Alhoewel de individuele leden een geweldige prestatie leveren is het geheel niet spannend. Het meest in het oor springende lied is ongetwijfeld het titelnummer. Een aanklacht tegen de Vietnam-oorlog, het teruglopen van gerechtigheid en dienstweigeraars. Het is een drieluik en een protest van formaat, dat ook vandaag de dag niets aan kracht en realiteit heeft verloren.
Goldy McJohn staat uiterst rechts op de foto.
