Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Er zijn dingen in het leven waar je handenwrijvend van enthousiasme naar toe leeft. Dat is niet mijn verjaardag: ik heb een hekel aan die kring van stoelen, opzitten en pootjes geven. Wanneer het dan toch moet dan liever in een bruine kroeg of op een zonovergoten terrasje. In mijn vrijgezellentijd gaf ik jaarlijks wel een feestje, maar zonder stoelen. Staan en daardoor verplicht met andere praten. Beetje dansen. En in een donker hoekje even intiem knuffelen.
Nee, ik heb uitgekeken naar en genoten van het concert van The Pilgrims gisteravond. De band onder leiding van Reniet Vrieze, die dit jaar een rondje concerten geeft en in de zomer de openluchttheaters opzoekt. Lekker buiten. De sfeer is toch anders dan in een gesloten zaal. Toeschouwers lopen door elkaar en dansen voor het podium, terwijl Vrieze de liedjes van een kort commentaar met een kwinkslag voorziet. Hij heeft ondanks zijn 50 jaar een gouden strot. Wat kan die man een lawaai produceren. Geen valse noot te ontdekken. Alles klinkt exact hetzelfde als op zijn digitale album; hoogstens nog iets rauwer, want zijn stem is met zijn leeftijd meegegroeid. Emotioneler en warmer bij de rustige nummers en dieper en ruiger bij de harde rock.
Toen The Pilgrims in eind jaren negentig de plug er uit trokken om in 2005 weer bij elkaar te komen voor een nieuw album (Alienated), trok een herseninfarct van gitarist en muziekbroeder Persijn Joling een dikke streep door de intenties. Ik vroeg Vrieze of hij nummers van dat nooit uitgegeven album gebruikt had voor zijn laatste, maar anders dan drie oudere liedjes in een nieuwe jas zijn ze allemaal nieuw.
Ik heb in de tussenliggende jaren niet stilgezeten en heb circa 1.200 liedjes geschreven. Van rock tot klassiek tot jazz. Daar zitten zeker 100 geweldige tracks tussen.
Dus The Pilgrims zullen na dit jaar niet weer stoppen?
Geen idee; dat moeten we nog beslissen. Het belangrijkste is dat we ‘fun’ hebben. Ik werk samen met een geweldige groep muzikanten en iedereen is aardig tegen elkaar. Dat maakt het geven van concerten een feestje. Misschien dat we het clubcircuit ingaan? Maar dat bepaalt mijn manager, Elise Sman. Ik heb niets te vertellen (zegt hij glimlachend).
Een kwajongen, hoor ik haar naast me zeggen. Nu merk je het zelf.
En plezier hebben ze op het podium en dat merk je in de muziek. Strak maar toch speels en Vrieze betrekt iedereen in het feestje: het publiek, de band én de ‘crew’. Voor het duet Come Undone, dat hij in zijn vorige muzikale leven met de Australische brulboei Jimmy Barnes zong, komt nu één van de zangeressen naar voren die hij voorstelt als de smurfin vanwege haar geringe lengte. Tussen de nummers door pakt hij één cover, Helter Skelter; een uitvoering waar The Beatles trots op zouden zijn. Het grote verschil met de jaren negentig is het gebruik van een orgel, dat de muziek een moddervet geluid geeft en van tijd tot tijd een mix is van Procol Harum vs. Deep Purple. De liedjes krijgen hierdoor een smerig bluesy gevoel en de harde nummers overstijgen de grunge. Ik heb het eerder gezegd, maar toch nog maar een keer: on-voor-stel-baar dat The Pilgrims zo weinig aandacht krijgen bij de nationale zenders. Een band om trots op te zijn.
Alle liedjes van PunkSoulRock’nRoll worden gespeeld, inclusief de gevoelige ode aan zijn oma (You’ve Got It All), zijn broers en zussen (Family) en de roep voor meer verdraagzaamheid (het waanzinnig mooie Hope in My Dreams). Aangevuld met een paar oude klassiekers. Ik kan er in ieder geval geen genoeg van krijgen. Sinds de release van het album draait het standaard in de auto. Elk ritje – kort of lang – gaat de volumeknop voluit (tenzij mijn vrouw mee gaat). En thuis achter de PC en terwijl ik dit blogje schrijf, draai ik het nog een keertje. Eigenlijk komt het elke dag voorbij, en straks op vakantie neem ik ’em mee om als een soort zendeling het muzikale woord te verspreiden. Het is lang geleden dat ik zo onder de indruk was. Man, wat is dit verschrikkelijk goed.
Hope In My Dreams heb ik onlangs (hier) de revue laten passeren, dus ik kies voor de afsluiter van het album: Lost Train. Wat is de achterliggende gedachte? Vrieze: Het gaat over mensen die zichzelf verliezen in hun emotie, verloren in een soort van schemerwereld waar geen einde aankomt. Mensen voor wie het leven in een hoog tempo door dendert zonder er van te kunnen genieten, omdat de financiën en status nog steeds belangrijker zijn dan het leven zelf.
Een powertrack: muzikaal en tekstueel. Ik zet het nog een keertje op.
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
