Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Zomer, mooi weer, toeren met de auto en wat zet je dan op? Het lekkerst zijn die typische autonummers. Daar zijn zelfs ranglijsten van gemaakt. Prominent daarop aanwezig, wereldwijd: Radar Love, met een de nacht doorrijdende Barry Hay die, luisterend naar Brenda Lee, is shifting gear, en een daar op zijn gitaar antwoordende George Kooijmans. George, van meer markten thuis, biedt het haakje naar Sjako! Hij produceerde hun album Livewire uit ’93, met als opener I Won’t Quit Now, en ook daar rij je zo mee weg.
Het hele album kent een vette, mooi open en heldere productie. De glansrol is voor zanger gitarist Wouter Planteijdt. Aan zijn spel te horen, is Wouter met een gitaar in zijn hand geboren. Dat moet een zware bevalling zijn geweest. Moet de nog naamloze Wouter bij de uitgang zijn gitaar aan een onbekende afgeven, zich afvragende of hij ook die weg zal gaan en het instrument wel zal terugzien? Moet ie ‘m achterlaten in de baarmoeder, niet wetende of ie ‘m ooit nog terugkrijgt? God, één worsteling met de vroedvrouw, wat zal dat een gedoe gegeven hebben.
Gedoe of niet, spelen kan ie als geen ander. Aanvankelijk maakte Sjako! complexe King Crimson-achtige muziek, in de stijl van het album Discipline, met ongebruikelijke maten en onverwachte en onnavolgbare breaks en overgangen. Nadat Sjako! een driemansformatie werd – de tweede gitarist stapte op – en verschoof richting de powerrock, werd het allemaal toegankelijker. Wel bleven de freaky accenten en momenten met vleugjes jazz. En de rubberen gezichten. Drukt Wouter zijn snaren omhoog, dan gaan naast een knie minstens ook wenkbrauwen en mondhoeken mee. Minstens.
Terug naar de auto. Stop Livewire in de CD- of cassettespeler of sluit je telefoon of iPod aan, press play en draai het volume op. Daar komt ie, I Won’t Quit Now, eerst stapvoets, maar bij het eerste refrein rolt de wagen lekker door en zingt Wouter op z’n beste Neil Youngs:
Get me outta this wasteland,
Make some room in the car,
Take me straight to the bandstand,
And let me play my guitar.
Het nummer is op z’n best, we zijn tenslotte in Nederland, op een provinciale weg, geen bloedsnelheid maar wel een lekkere, steady vaart, net effe zestig per uur, vloekende en tierende, haastige mafkezen achter je: schiet op lul! Oké dan, aangekomen bij het instrumentale middendeel druk je het gaspedaal vanzelf wat dieper in, want dat klinkt – denk aan de bevalling – als een paar van moedermelk uit elkaar knallende borsten, die stuwing, dat stuwende ritme: vrroooeeeemmmmm.
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
