Iedereen kent haar van Lady Marmalade (Voulez Vous Coucher Avec Moi) en ongetwijfeld ook van On My Own met Michael McDonald. De soulliefhebbers onder ons denken misschien terug aan het duet met Bobby Womack (Love Has Finally Come At Last) of We’re Not Making Love Anymore met Michael Bolton. Hoe dan ook, ik ken weinig zangeressen met hetzelfde bereik en met zo’n loepzuivere stem en geweldige intonatie. De meeste hedendaagse zangeressen kunnen hoog uithalen, maar zuiver zingen en de toonladder beheersen is andere koek.
Zoals velen zong ze op jonge leeftijd in de kerk, voordat ze in 1962 haar eerste plaatje opnam als The Bluebelles. In 1971 veranderde de naam naar LaBelle, maar na het grote succes met Lady Marmalade kwam er geen opvolger, alhoewel Isn’t It Shame nog de 8ste plek in de R&B lijst wist te bereiken. Er ontstonden spanningen in de groep en na een zenuwinzinking van Nona Hendryx tijdens een optreden werd het trio in december 1976 ontbonden.
Haar solo-carrière kwam moeizaam op gang. Pas in 1983 had ze weer een #1 hit met If Only You Knew, maar daarna had ze tot de eeuwwisseling om het jaar minimaal één Top 20 hit. Ze kan inmiddels een extra kamer inrichten met alle prijzen en awards.
Het geloof heeft altijd een belangrijke rol gespeeld en heeft haar geholpen bij het verwerken van het verlies van haar ouders en haar drie zusters aan kanker, die allen niet ouder dan 43 zijn geworden. In 2003 zong ze Way Up There voor het verzamelalbum Church: Songs of Soul and Inspiration. Het lied was ook het NASA thema-lied als eerbetoon aan de viering van honderd jaar sinds de Wright Brothers hun eerste vlucht maakten en aan ruimtevaart in het algemeen. Patti LaBelle zong het tijdens een herdenkingsdient voor de overleden astronauten van de Columbia shuttle. Tevens heeft ze Way Up There gezongen als eerbetoon aan Luther Vandross op de dag van zijn overlijden in 2005.
Ik ben een overtuigd atheïst, maar dit is een schitterende lied. Vol emotie.
