Barclay James Harvest hebben in hun thuisland, Engeland, nooit het succes gekend zoals in de rest van Europa. Met name in Duitsland was de band mateloos populair en hun album Gone To Earth (1977) bleef 197 weken in de Duitse albumlijst en moet daarmee slechts vijf albums voor zich laten. 17 albums en 5 live-albums staat er op hun repertoire tot oprichters John Lees en Les Holroyd in 1998 ruzie kregen en elk een “nieuwe’ BJH oprichtte.
It seemed you had to be based in London and hang out with everyone else at places like The Speakeasy if you wanted to be noticed. But that wasn’t something we wanted to do. None of us wanted to be rock stars so we never played those London games.
In Nederland hadden ze slechts één keer succes: Titles; een lied samengesteld door titels van Beatles’ liedjes (1975), tenzij je Life Is For Living met één weekje in de lijst succesvol wil noemen.
Medio jaren zeventig schreef een muziekjournalist dat Barclay James Harvest een armeluis Moody Blues was, mede door het gebruik van de mellotron. Minder spectaculair, minder succesvol, minder origineel. Zanger en gitarist John Lees had hier dermate de pest over in dat hij een lied componeerde gebaseerd op Nights In White Satin. Desondanks is de melodie totaal anders en het is niet mogelijk de tekst van Nights In White Satin in dit lied te passen. Een knap staaltje en een duidelijk antwoord aan het adres van deze journalist.
Les Holroyd: I met Justin Hayward a long time after we’d done that song and we had a chat about it. He wasn’t too pleased about that song. I can understand why. For me, it was never funny or clever in the first place. John Lees wrote it, and I was uncomfortable recording the song. I wish we’d never done it.
De zurige opmerking kan ook voortkomen uit het feit dat de heren gebrouilleerd zijn, want het lied was één van de standaards en succesvolste van de band in de vriendschappelijke jaren. De cover die geen cover is.
