Luister nou eens, zeurde een vriendin voor de tigste keer. Het is echt heel goed! Vast, zei ik, maar in tegenstelling tot Bart Peeters ben ik niet zo Into Folk. Soms fabelachtig mooi, maar vaak al snel een brij van hetzelfde. Dit is géén folk!, was het antwoord. Nou ja, folkachtig. Maar er zitten zoveel meer muziekgenres in. Echt, je gaat mij bedanken voor de tip. Je herinnert je toch dat ik Nynke Laverman onder de aandacht gebracht heb?!
Vooruit dan maar. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, dus Spotify maar eens open gegooid. De allereerste tonen van hun laatste album Tracks klonken vreemd, apart zelfs. Een combinatie van CSNY, de Andrews Sisters en Hank Williams, terwijl de samenzang enige gelijkenis heeft met het voormalige madrigrale Miranda Sex Garden. Tegelijkertijd zijn diverse muziekstijlen door elkaar verweven: pop, folk, klassiek en Afrikaanse invloeden. Hun laatste album Tracks blijkt over grenzeloos reizen, over heimwee en verlangen te gaan. Geïnspireerd door hun vele tours door Europa, Engeland, Mexico en Japan.
De muziek begint te intrigeren en pakt mijn volledig aandacht bij het derde nummer: Going Coo Coo (On A Choo Choo Train). De ene verbazing volgt de andere op. Met open mond luister ik maar de soms rare mix van geluiden. Ineens is er een Franstalig lied (Isabelle) met Cubaanse geluiden: schitterend. En mijn persoonlijke favoriet Going My Way. Let op de bezoeker, die in de clip halverwege het podium oploopt en in een flamencostijl gaat meezingen. Fantastisch.
Helemaal verbazingwekkend is het niet, want de drie dames hadden uiteenlopende carrières, voordat ze Snowapple opstartten. Laurien is een operazangeres, die voor de gein regelmatig met een zigeuner-punkband optreedt. Beïnvloed door Latin-muziek zoals Chavela Vargas. Una is een jazzzangeres en dochter van de Zuid-Afrikaanse saxofonist Sean Bergin, die in de tijd van de Apartheid illegaal met de muzikanten uit de Townships speelde. Laura’s achtergrond is Litouwse folk met een voorliefde voor moderne jazz en Braziliaanse muziek. Het kan dus niet anders dan deze mix aparte muziek oplevert.
Ook nog maar even YouTuben, en daar kom ik uiteindelijk een opname uit 2014 tegen samen met de Engelse folkzangeres Becca Williams (met het korte haar). Een zeldzaam mooi lied en het zwart-wit beeld versterkt dit gevoel. Mooie tekst. Schitterende akoestiek ook. Stemmen die elkaar aanvullen en heel bescheiden begeleid door de instrumentalisten.
Where did they go
All those tomorrows
That turned and fled so fast
I’ve no plans for the future
Just for the past
I don’t fear the fall
I don’t fear it at all
But I call call call to you
Don’t face this fall alone
Ik app de huisvriendin maar even. Je hebt gelijk. Mooi, krijg ik eigenwijs terug. Dan zoek ik alvast het volgende project. Je gaat er toch zeker wel een stukje over schrijven?
Zucht, van die adviezen kom ik nooit meer af…
