In sommige programma’s is de presentator niet langer de man die het interview in goede banen leidt, maar een gesprekspartner. En regelmatig te nadrukkelijk, want zijn (soms narcistische) mening is vanwege zijn vermeende kennis over het onderwerp belangrijker dan die van de gasten. Jack van Gelder heeft er een handje van en hetzelfde is (soms) van toepassing op Ivo Niehe met zijn programma over de rijke en bekende wereldburgers. Er waren tijden dat ik met plezier naar de TV Show keek, maar het afgelopen decennium is de man zijn eigen mythe gaan geloven. Zo was hij op bezoek bij Claude-Michel Schönberg, die onder andere verantwoordelijk is voor Les Misérables. Een gigant in de muziekwereld. Voor elke vraag die hij stelde, kreeg Schönberg circa 10 seconden voordat Niehe besloot de rest zelf maar in te vullen. Gênant en je kon aan het gezicht van de geïnterviewde zien dat hij zich afvroeg wat die rare man eigenlijk kwam doen. Eigenlijk wil Ivo Niehe het liefste Ivo Niehe interviewen.
Toegegeven, Niehe’s taalbeheersing is fantastisch en zeker wanneer je dit vergelijkt met zijn allereerste poging met zijn bandje Ivo and the Furies (1966). En bescheiden als hij is besloot hij zijn talent aan te wenden in avondvullende theaterprogramma’s. Ik erken dat de man vele talenten heeft, maar grapjes maken en zingen horen daar niet echt bij. Tijdens een interview door Pauw en Witteman was hij niet langer te stoppen en stortte hij een spraakdiarree over de kijkers uit; Pauw en Witteman kregen er geen speld tussen en keken met het schaamrood op te kaken toe. Geen valse schaamte: hij was een belachelijk groot succes geworden. Hij was ontdekt.
Heb je het gezien? Zag je dat?, lispelde Hij. Dit is toch geweldig, het is ongelofelijk. Hij keek de ovale tafel rond of iedere aanwezige begreep en bevestigde wat Hij gezien had. In Zijn gedachten was Hij trots op zichzelf. Zo veel schoonheid en Hij, Hij kon dit delen met de kijker. Met een beetje goede wil kon je zelfs een vochtige ooghoek zien, want de schoonheid in al zijn puurheid was Hem niet ontgaan. Met een enthousiaste blik van een jonge hond bevestigt één aanwezige de buitenaardse grandeur. Een nieuwe kunstvorm! Hij had het dus goed gezien. Hoe kon het toch zijn dat de andere aanwezigen Zijn optreden niet bejubelden en door een gebrek aan enthousiasme zelfs kleineerde? Dit kan toch niet waar zijn, dacht Hij. Waarom accepteren zij mijn statuur niet? Word ik van repliek gediend waar lof en glorie Mijn deel zouden moeten zijn? Voorzichtig besluit Hij nogmaals de aanwezigen te overtuigen en kijkt vragend naar zijn buurman, die aangeeft dat het een kunststukje is. Juist, denkt Hij, ik heb het goed gezien; het is fabelachtig. En Hij zag al wat Hij gemaakt had, en ziet, het was zeer goed.
OK, ik geef toe…..gechargeerd, maar mag het een onsje minder ego? Kijk, Niehe verdient wel degelijk respect als het gezicht van fondsenwervende TV-programma’s ten behoeve van KWF Kankerbestrijding, Unicef en het Prinses Beatrix Spierfonds. Echter, de muziek en televisiewereld zit vol met personen, die uit ijdelheid hun leesbril weigeren op te zetten of zichzelf heel erg grappig vinden. Zij, die zichzelf uitzonderlijk goed vinden en geen spiegel voorbij kunnen gaan zonder er even in te kijken. Zij, die denken dat alles wat ze aanraken in goud verandert. Zij, waarbij de roem en eigendunk naar en waarschijnlijk ver boven het hoofd gestegen is.
Elton John heeft daar natuurlijk nooit last van gehad. Altijd een normale jongen gebleven. Geen enkele vorm van extravaganza aanwezig. Gewoon gek op bloemetjes, zodat hij in 20 maanden het schamele bedragje van UK£ 293.000 hieraan uitgaf. Geen hoogmoedswaanzin, tenzij je de naam Starship One voor zijn eigen Boeing 720 abnormaal vindt of toen hij in 1991 op luchthaven Heathrow met maar 42 koffers aangetroffen werd. Trotse bezitter van 3.000 brillen en een pruik, die met een verhuiswagen naar zijn 50ste verjaardagsfeestje gebracht moest worden dat maar 2 miljoen Britse ponden kostte. Waar lullen we over?
Een goedlachse en vriendelijke buurman. Madonna is zijn beste vriendin: best live act? Fuck off. Since when has lip-syncing been live? En: Her tour is a disaster and it couldn’t happen to a bigger cunt. She looks like a fucking fairground stripper.
Nee, Sir Elton had geen ego-problemen en kon dus schaamteloos hier iets over schrijven. Oorspronkelijk zou Ego op Blue Moves terecht komen, maar werd uiteindelijk van het dubbelalbum afgelaten om als single uitgebracht te worden. Een zeer mager hitje in de V.S. en Engeland. Pas 20 jaar later werd op de re-release van A Single Man in 1998 het lied als bonustrack er bij gezet.
Take a look at me now and take a taste of the money
I’m not in it for the bread I’m in it for the gravy, honey
Inflate my ego gently, tell them heaven sent me
‘Cause I’m so expressive and I’m so obsessed with my ego
My ego and it’s message
Oh inform the press, invite the guests
I need the press tonight
Ego was just something I had lying around, and I wanted to release it for a long time. Unfortunately, the time wasn’t right. It’s been disappointing. I really had hoped it would do well because I really liked it. I wrote the song jointly with Bernie Taupin, and we never thought of it as an autobiography until it came out. It’s about the silliness of rock ‘n’ roll stars, and the video film was supposed to show just how stupid rock ‘n’ roll can be. It’s the grotesque side of rock ‘n’ roll. And it’s turned out to be one of the most sincere songs we’ve ever written.
