De kans dat je een album van hem in de kast hebt staan is klein, maar Allan Holdsworth heeft er meer dan 45 op zijn naam staan (waarvan 15 als soloartiest). Hij speelde op platen van (Ian Carr’s) Nucleus, The Soft Machine, Jean-Luc Ponty, Bruford, U.K., Krokus, Stanley Clarke, Chad Wackerman, Level 42 en Jimmy Haslip (The Yellowjackets).
Nog steeds geen idee? De man wordt gewaardeerd door de groten in de muziekwereld; een musician’s musician. Hij was een inspiratiebron voor gitaristen als Eddie Van Halen, Joe Satriani, Neal Schon (Journey, Bad English), John Petrucci, Alex Lifeson (Rush), Yngwie Malmsteen, Guthrie Govan (Asia, The Aristocrats), Gary Moore, Michael Romeo (Symphony X), Robben Ford en Tom Morello. Zelfs Frank Zappa noemde hem one of the most interesting guys on guitar on the planet.
Holdsworth is eergisteren op 70-jarige leeftijd overleden. Bij het luisterpubliek is hij ondergewaardeerd in de overtreffende trap, tenzij een liefhebber van fusion.
Tom Morello van Rage Against The Machine stelde dat Metal Fatigue uit 1985 hem uitdaagde om ‘outside the box’ te denken en de gitaar te bespelen. I remember a friend of mine playing me his song Metal Fatigue. And admittedly, while the singing is kinda hokey, the guitar playing is insane. It was the first time I heard someone go outside of the expected melodic parameters, and that sounded fantastic to me. Zowel Morello als Van Halen stelden dat Holdsworth zo verschrikkelijk goed is dat ze zijn stijl en vingervlugheid niet kunnen kopiëren, omdat ze niet begrijpen hoe hij het doet.
Een groter eerbetoon is niet denkbaar.
