De Ondergewaardeerde 30 met Saskia van Oerle

De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn.
Elke twee weken is er een nieuwe bijdrage.

Elke keer hopen we op dat de laatste bijdrage nog beter is dan de vorige. Elke keer hopen we wederom op het persoonlijke verhaal dat terug grijpt op de jeugdherinneringen van de gastauteur. Man, deze keer is het de overtreffende trap. Niet dat we anders verwacht hadden, want haar eigen liedjes zijn eveneens een terugblik op haar leven en emoties, op haar teleurstellingen en blijdschap.

Haar album leverde geen hits, alhoewel Calling Out nog wel airplay kreeg. Het behoort wel tot de (soul)klassiekers van Nederlandse bodem. Ondergewaardeerd in de overtreffende trap.

Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Saskia van Oerle (Van Orly): Neil Young – Old Man (1972)

Soms val ik ten prooi aan weemoed, het ingetogen zoontje van de angst voor verlies. Weemoed is de angst om te verliezen ontstegen. Er is immers reeds verloren. Het is de angst om dat wat verloren is, nooit meer terug te vinden. Waar doodsangst als grootvader van alle angsten paniek brengt, doet weemoed dat niet. Ze geeft berusting in de bitterzoete pijn van het hart, als was het de koets waarmee elke herinnering van waarde zich laat vervoeren. De onvermijdelijke prijs voor het omkijken. Maar ook voor het vooruitkijken….

Voor dit moment verlies ik mijn hier en mijn nu aan de geur van de rieten kokosmat op mijn paarse tienerkamer. Hormonen, de gitaar-solo in Whola Lotta Love en de smaak van Samson-sjek beheersen er mijn leven.  Ik ben vijftien en vooral de voor mij zeer opwindende muziek van Neil Young zal mijn leven kleuren tot in het kleinste facet, gedurende al mijn dagen, al mijn liefdes, en al het lange leven dat nog moet beginnen.

Old man, look at my life,
twenty-four and there’s so much more.

Als dat zo is voor een oude man van vierentwintig, geldt dat zéker voor een meisje van vijftien. So Much More morft zich in een psychedelische mandala van ontelbare beelden die ik niet kan duiden. In plaats van herinneringen, ervaar ik inneringen. Inneringen aan wat nog moet gaan komen.

In zijn klaaglijke manier van zingen en de typische Neil Young-arrangementen klinkt ook door hoe het verval, onontkoombaar en genadeloos besloten ligt in dat wat zal gebeuren maar gedragen op de golvende gitaarsound glijd ik moeiteloos mee naar daar waar parallelle universa samenvloeien. Daar waar liefde en dood, schoonheid en verval hetzelfde zijn, daar waar elke existentiële nood verdampt.

Neil heeft mij spiritueel ontmaagd. Hij opende de poort naar het bewustzijn dat de dood een illusie is en dat niets mijn kern ooit zal kunnen beschadigen. Neil gaf me waar hij zelf om vroeg

Give me things that don’t get lost,
like a coin that won’t get tossed.

En is de boodschap DE DOOD IS NIETS OM BANG VOOR TE ZIJN! ER GAAT NIETS VERLOREN, NOOIT niet het enige waar we bewust of onbewust, constant naar op zoek zijn? Dank voor dit Goddelijke geschenk, Neil.

Het mag duidelijk zijn dat ik dus levenslang níet meer en van níemand wil horen, dat Neil ‘wel heel erg goed was maar niet echt kon zingen’. Eerst even je ziel laten uitspuiten.

Mano Negra mag verwijderd worden.

De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van Arthur Akkermans, Guido Belcanto, Bertolf, Ad Bouman, Peter van Capelle, Klaas Jan Dijkstra, Bob Fosko, Bart Geevers, Anneke van Giersbergen, Annelotte de Graaf, Specs Hildebrand, Peter Koelewijn, Anne-Maarten van Heuvelen, Jiggy Djé, Michael de Jong, Frans Kraaikamp, Anouk Paus, Dave von Raven, Tricky Dicky, Julian Sas, Rebecca Sier, Henk Temming, Hans Vandenburg, Guus Willemse en Jonas Winterland.