De verkiezingen staan voor de deur en de (valse) beloften vliegen ons weer om de oren. De coalitie slaat zichzelf op de borst, omdat ze Nederland uit de crisis getrokken hebben. Het kostte ze maar acht jaar, ettelijke tientallen miljarden euro’s en financiële en sociale onzekerheid voor de senioren en zwakkeren in de maatschappij. Persoonlijk ben ik van mening dat – ook wanneer ze helemaal niets gedaan hadden – de economie zich weer tot het huidige punt opgewerkt had. Alles gaat in golfbewegingen tenslotte. Kijk maar naar België. In 2010 volgde de langstdurende formatie in de geschiedenis: 541 dagen. Anderhalf jaar geen economische impulsen of nieuwe wetten en het land is inmiddels net zo ver als Nederland.
Iedereen is bang voor het populisme, maar de soep wordt nooit zo heet gegeten als deze opgediend wordt. Om te regeren moet er altijd water bij de wijn. En daarom zal er bijzonder weinig veranderen. De politieke arena is daarom een grote klucht, maar er valt bitter weinig te lachen. Neem Henk Krol die een uitglijder maakt; kan gebeuren…de man is 50 plus. De AOW kan en moet terug naar 65 jaar en de kosten hiervoor kunnen uit de accijnzen op gelegaliseerde wiet komen. Jesse Klaver reageert dan heel slinks groen dat het heel veel peukies zouden zijn. En dan mis ik een scherpe reactie van Ome Henk. Iets in de stijl van Je hoeft niet alles aan te dikken, Jesse. Of tegen Drs. P. zoiets als Laten we hierover maar een bindend referendum uitschrijven, net zoals over de Oekraïne en geheel in de stijl en visie van uw partij. En wanneer Asscher zijn mond opentrekt met het spottende de ‘AOW-berekeningen van welke dag?’ een repliek dat het eenzelfde berekening is als hoeveel de crisis volgens Wouter Bos en Diederik Samson gekost heeft. Scherp op de man. Laat zien dat je voor de winst gaat.
Dat is wellicht het enige wat ik leuk vind aan Donald Trump. Altijd een antwoord, altijd een (Twitter) reactie, altijd als een windmolen op zich maaiend. Grappig, maar tegelijkertijd vreselijk gevaarlijk. Dit is het beeld van een man, die zich decennia met ja-knikkers omringd heeft en geen enkele vorm van kritiek kan hebben. Een massief ego, die het land dacht te kunnen leiden als een bedrijf. Zonder tegenspraak. Maar goed, in het vreemde kiessysteem van de V.S. is hij tot president gekozen, dus geef hem een kans. Maar wanneer het uit de klauw loopt ook zelf oplossen. Geen leger sturen, die de hete kolen uit het vuur haalt. Gewoon zoals Frankie Goes To Hollywood in 1984 met Two Tribes in de video stelde. Zet de twee kemphanen in een ring en laten zij het maar uitvechten. Een stuk goedkoper. En laten we het dan gelijk doortrekken naar alle ‘overleggen’ over de wereld. Standpunten komen niet overeen? Komt u maar! Frau Merkel tegen de Griekse worstelaar Tsipras, of Hollande tegen Rutte met de KLM als inzet. Pleur op zeg, laat je tanden maar eens zien. Talk is cheap!
Run The Jewels heeft in samenwerking met DJ Shadow hierover een schitterend lied en video gemaakt. Politici die al rappend elkaar de loef proberen af te steken om na 90 seconden in een massagevecht om te slaan (pun intended). Een normale dag in het Turkse en Oekraïense parlement, dus. Shadow zei dat ze een positieve video wilde maken met een beeld van politici op hun best tijdens een verkiezingsjaar. We got this instead.
Wat een fijn, scherp stuk!