Belofte maakt Schuld. Vanwege het beperkte aantal soulnummers in de Snob 2000 heb ik in januari – als een soort Nieuwjaarsresolutie – beloofd elke maand een soullied te belichten. En dan niet het bekende werk, maar juist die onbekende zangers en zangeressen en het liefste met een live-opname, zodat de kracht en emotie er van af spat.
Barry White begon met zingen in een gospelkoor om in zijn puberteit naar funk en rock over te stappen. Hij werkte tevens in een platenzaak, waar hij van tijd tot tijd een lied ten gehore gaf en werd daar opgemerkt door gitarist Peter Greenberg van de garagerock band Lyres, White startte zijn eigen band. Hij ziet zichzelf als een ‘soul screamer’ in de geest van Little Richard, Wilson Pickett en Solomon Burke. Wel besloot hij – om verwarring te voorkomen – de artiestennaam Barrence Whitfield aan te nemen. In 1984 kwam het debuutalbum uit; de teller staat sindsdien op 13 albums. De muziek valt het beste te omschrijven als energieke R&B soul-rockabilly, terwijl ze tegelijkertijd garage rock spelen. Maar dan met een saxofoon. Opnamen in de studio geschieden veelal live, zodat de rauwe energie ook op de plaat komt.
Zijn doorbraak in Engeland kwam na een optreden in 1985, toen hij op het podium dusdanig uitzinnig en dol was dat hij flauwviel en van het podium gedragen moest worden. Eén der toeschouwers was de invloedrijke DJ Andy Kershaw. Whitfield is inmiddels zestig, maar gaat nog steeds als een jonge god te keer op het podium. Geen stoelen in de zaal, zodat de toeschouwers lekker uit hun dak kunnen gaan.
Put that phone down – tell your friend when you’re on the phone to get his ass down to the show. Don’t show the image, be part of the image!
Ik had voor het laatste album uit 2015 kunnen kiezen, maar de opener van hun Dig Thy Savage Soul uit 2013 is geweldig en datzelfde jaar speelde hij het lied live bij Later…..with Jools Holland.
