De ‘Ondergewaardeerde 30’ is onze non-hitlijst en wordt samengesteld door muzikanten. Liedjes die in hun oren nog steeds ondergewaardeerd zijn.
Elke twee weken is er een nieuwe bijdrage.
Vandaag een bijdrage van Bartman, de trotse bezitter van een Duiveltje voor beste basgitarist van Nederland in 2006. Sinds 1998 mede verantwoordelijk voor het succes van Peter Pan Speedrock; een band die in 2016 besloot te stoppen, omdat alle ambities waargemaakt en alle dromen uitgekomen waren met een gigantisch aantal shows op de teller (1.980) en naamgever aan het Premium Speedrock Heavy Lager Bier.
We rekenden op een onbekende rockparel en die verwachting is meer dan waargemaakt. Rock uit de oude doos. Muziek van een band, die maar één single op hun naam hebben staan, maar dankzij bootlegs en (gelukkig) live-registraties voortleeft. Hoe ondergewaardeerd kan het worden?!
Het meest Ondergewaardeerde liedje aller tijden volgens Bart Geevers (Peter Pan Speedrock): Sonic’s Rendezvous Band – Slow Down (Take a Look) (1976)
Het meest ondergewaardeerde liedje óóit. Tsja, interessante kwestie, en zeker geen gemakkelijke keuze, aangezien mijn platenkast uitpuilt van de ondergewaardeerde liedjes en artiesten. Om even snel een paar voorbeelden te noemen, en ik zal me voor de gelegenheid beperken tot een stuk of tien: Roky Erickson, Big Star, The Flying Burrito Brothers, The Dictators, Elvis Costello, The Specials, Soundtrack Of Our Lives, Reigning Sound, The Bellrays, Faces, The Kinks, en da’s nog maar het begin.
Enfin, na enig wikken en wegen viel de keuze op Slow Down (Take a Look) van Sonic’s Rendezvous Band (Detroit, Michigan, 1976). Een bloedmooi maar desondanks behoorlijk onbekend gebleven nummer van een zeer onterecht al even onbekend gebleven band. Ik kwam de heren ergens eind jaren ’90 op het spoor. Ik was al snel compleet verslingerd, en zowel band als nummer waren sindsdien niet meer uit mijn ‘favoriete aller tijden’ en ‘beste óóit’ lijstjes weg te denken. Met dank aan de eveneens flink ondergewaardeerde Zweedse band The Hellacopters, die behalve dit Slow Down… door de jaren heen nog tenminste drie andere SRB songs opnamen, en mij daarmee de ogen en oren openden. Maar daarover later meer.
Dat het met Sonic’s Rendezvous Band nooit echt wat geworden is, lag in elk geval niet aan de bezetting; die bestond namelijk uit muzikanten die stuk voor stuk hun sporen al ruimschoots hadden verdiend in de roemruchte Detroit rockscene van de jaren ’60 en ’70. Oprichter Scott Morgan maakte furore met onder andere The Rationals, en staat tot op de dag van vandaag bekend als één van de beste blanke soulzangers, die Amerika ooit voortbracht. Luister in dit verband vooral ook naar The Solution, zijn tamelijk recente soul-project met Nick Royale – frontman van eerdergenoemde Hellacopters – met wie hij twee succesvolle albums maakte. SRB-bassist Gary Rasmussen speelde eerder in The Up, achter de drums zat niemand minder dan Scott ‘Rock Action’ Asheton, natuurlijk beter bekend als drummer van The Stooges, en tenslotte was er de naamgever van de band, Fred ‘Sonic’ Smith, die met collega Wayne Kramer één van de dodelijkste gitaristenduo’s aller tijden vormde in misschien wel de meest invloedrijke Detroit rockband ooit, MC5.
Rolling Stone magazine zette hem nog eens op nummer 93 in hun lijst van ‘100 best guitarplayers of all time’; een knap lage notering als je het mij vraagt, maar toch… Bovendien was hij van grote invloed op Patti Smith, waar hij muzikaal veel mee samenwerkte, en met wie hij bovendien vanaf 1980 tot aan zijn vroege dood, eind ’94, getrouwd was.
Misschien was het uitgebleven SRB succes te wijten aan het feit, dat er ondanks een vijfjarige carrière (’75-’80) maar één single werd uitgebracht: City Slang, óók al een geniaal nummer. Volgens Wikipedia fungeerde het wegens gebrek aan studiobudget zowel als A als kant B, maar ik heb andere informatie en weet dat Electrophonic Tonic (ja, óók briljant) van dezelfde sessie afkomstig is. Hoe dan ook, het bleef bij die éné single, en voor de rest moeten we het doen met demo’s, live-opnames, en hier en daar een verdwaalde bootleg. Allemaal materiaal dat decennia lang bijzonder moeilijk verkrijgbaar was, maar het lange zoeken méér dan waard vanwege de constant uitzonderlijk hoge kwaliteit van het repertoire. Dat er nooit albums kwamen is daarom dus extra zuur. Nummers als Sweet Nothing, Heaven, Dangerous, Let’s Do It Again, Earthy, Hearts, China Fields en Love And Learn zijn net als de eerder genoemde drie stuk voor stuk ijzersterk, en hadden – indien de zaken iets anders gelopen waren – met gemak uit kunnen groeien tot klassiekers in de rockgeschiedenis.
Gelukkig begreep men dat ook bij het Engelse Easy Action label, dat zo’n beetje alles wat er van de band te vinden was bij elkaar zocht, en in 2006 een indrukwekkende zes CD’s tellende verzamelbox uitbracht. Verplichte kost voor elke rockliefhebber, mede dankzij het nummer waar het hier allemaal om draait. Opgenomen in Scott Morgan’s kelder, en wat mij betreft veruit de mooiste versie die er bestaat.
En wel om een aantal redenen. Behalve dat het gewoon een erg knap geschreven nummer is vol van listige gitaarpartijen, met een prachtige opbouw richting ultieme climax, en een tekst die na veertig jaar nog steeds actueel is, valt vooral op hoe doordacht alles in elkaar steekt. En hoe perfect de balans is tussen zang en afzonderlijke instrumenten. Alles werkt en alles klopt! De ritmesectie groovet en swingt als een tierelier, Morgan’s soulvolle stemgeluid is mooi van begin tot eind, en zijn slimme gitaarpartijen versterken en vormen de ideale ondersteuning voor de twee onnavolgbare en typische Fred Smith solo’s, die zich kenmerken door de verhalende opbouw en bloedmooie melodie-lijnen. De eerste is al tamelijk briljant, maar vooral bij de eindsolo, na de break, lopen de rillingen me al jarenlang over de rug. Razend knap allemaal!
Kortom: Luister en geniet.
Bart Geevers heeft Us Vs Them van LCD Soundsystem verwijderd.
| 1966 | Jimi Hendrix Experience – Red House |
| 1966 | The Left Banke – Walk Away Renée |
| 1969 | Fairport Convention – Who Knows Where The Time Goes |
| 1969 | James Brown – Mother Popcorn |
| 1969 | The Aerovons – World Of You |
| 1971 | Fields – A Friend Of Mine |
| 1972 | Esther Phillips – From A Whisper To A Scream |
| 1974 | Maria Bethânia – A Felicidade |
| 1976 | Jerry Jeff Walker – Won’t You Give Me One More Chance |
| 1976 | Rory Gallagher – Edged In Blue |
| 1976 | Sonic’s Rendezvous Band – Slow Down (Take a Look) |
| 1978 | Ton van der Meer – Ik Ben Gebeten Door De Poolvos |
| 1979 | Neil Young & Crazy Horse – Powderfinger |
| 1983 | John Spencer – Johnny Vergeet me Niet |
| 1984 | Let’s Active – Waters Part |
| 1985 | Waterboys – Medicine Bow |
| 1989 | Mano Negra – Mala Vida |
| 1989 | Tin Machine – Under The God |
| 1993 | Morphine – Thursday |
| 1993 | Wu Tang Clan – Wu-Tang Clan Ain’t Nuthing Ta F’ Wit |
| 1999 | New Radicals – Someday We’ll Know |
| 1999 | Tommy Castro – Lucky In Love |
| 2003 | The Gathering – You Learn About it |
| 2004 | Iron & Wine – The Trapeze Swinger |
| 2005 | Antony & The Johnsons – Hope There’s Someone |
| 2008 | Elbow – Weather To Fly |
| 2011 | Sarah Siskind – Yellow And Blue |
| 2012 | Sukilove – Somehow Someday |
| 2013 | Sir Yes Sir – Smiling |
| 2014 | Opeth – Cusp Of Eternity |
De huidige Ondergewaardeerde 30 is samengesteld uit bijdragen van Anneke van Giersbergen, Guido Belcanto, Bertolf, Ad Bouman, Peter van Capelle, Klaas Jan Dijkstra, Bob Fosko, Specs Hildebrand, Peter Koelewijn, Anne-Maarten van Heuvelen, Jiggy Djé, Michael de Jong, Frans Kraaikamp, Rowan Middelwijk, Anouk Paus, Dave von Raven, Tricky Dicky, Julian Sas, Rebecca Sier, Henk Temming, Hans Vandenburg, Reniet Vrieze en Jonas Winterland.
