Zo… 2016 is achter de rug. Een rampjaar in vele opzichten. Ook voor de popmuziek. Maar een prachtig jaar voor óns, want in mei werden we verblijd met de komst van onze dochter. Maar het was ook het jaar waarin wij sinds lange tijd weer op een uitvaart stonden. Twee keer in één week tijd zelfs. En onherroepelijk borrelt dan toch die vraag op: wat wil ík mijn naasten meegeven als het zover is? Schrijft u even mee notaris?
Dat er muziek gedraaid gaat worden mag duidelijk zijn. Sta niet verbaasd te kijken als je ergens rond 2070 een paar hoogbejaarde mannen en vrouwen hakkend over de begraafplaats ziet gaan. Maar er wordt ook zeker een speciaal plekje ingeruimd voor het nummer I Lived van OneRepublic.
Wat is dát een fijn nummer. En wat is de tekst goed! Want als er íets is dat ik mijn nabestaanden wil meegeven dan is dat om te ‘leven’. Zodat ze straks, als zij hun laatste adem uitblazen, geen spijt hebben van de dingen die ze níet gedaan hebben maar vooral blij zijn om de keren dat ze zich níet lieten tegenhouden door van alles en nog wat en ze kunnen concluderen: het was het in ieder geval waard!
OneRepublic verbeeldt het voortreffelijk in hun clip. We maken kennis met Bryan, een 15-jarige fan van de band. Hij heeft cystic fibrosis. Een ziekte waarmee je met de huidige stand van de techniek niet ouder wordt dan 36. Een ziekte die langzaam maar zeker je longen sloopt. Ademen is moeilijk en je moet elke dag je longen schoonmaken. En toch zien we Bryan de dingen doen die hij gaaf vindt: fietsen, skaten, ijshockey.
De boodschap bereikte Nederland jammer genoeg niet. Geen airplay op de radio, geen notering in de Nederlandse Top 40. Ik moest het nummer ontdekken via mijn favoriete podcast: Group Therapy van de Engelse DJ’s Above & Beyond. Zij draaiden in 2014 de Arty-remix in één van hun podcasts en het raakte mij direct. Sindsdien heeft het dat speciale plekje in mijn hart veroverd. Ik houd het niet droog bij het horen ervan. Maar dat kan ook te maken met mijn chronische slaaptekort.
