Wat? Hè? Dit waren mijn eerste gearticuleerde woorden toen mijn vrouw mij vertelde dat George Michael thuis ingeslapen was. Waarschijnlijk hartfalen.
Ik herinner mij de chaotische toestanden met gillende meisjes tijdens concerten, nadat Wham! MTV was gaan beheersen; bijna Beatlesesque toestanden. Twee mooie jongens die geen ingewikkelde of hoogstaande muziek maakte, maar lekkere dansbare deuntjes. Pas toen George zijn eigen plan trok kwamen de pareltjes boven drijven met het album Older als hoogtepunt. Ondanks zijn enorme reeks hits heeft hij toch maar 5 studioalbums gemaakt.
De (digitale) kranten zullen de komende week vol staan van eerbetonen over de man, maar voor mij is hij degene, die Freddy Mercury heel even deed vergeten in zijn uitvoering van Somebody To Love. Degene die met zwaar onderschatte teksten donkergekleurde sombere buien kon vertalen in muziek.
En daarom verbaast het mij dat hij maar één keer in de Snob 2000 voorkomt en dan nog met een cover. Een steengoede cover, maar ik had graag gezien dat ook het andere lied uit de keuzelijst Brother Can You Spare Me A Dime de lijst gehaald had. Of Older, of het aparte en dansbare Freeek, of het breekbare My Mother Had A Brother, of het zwaar onderschatte This Is Not Real Love; een duet met Mutya Buena. Of…….
