Ouwe lullenrock? Dan wordt het tijd dat de jonkies de platenkast van de ouders eens goed door gaan spitten, want Boston is voor alle generaties een topband. De groep heeft dankzij het gitaarwerk van Tom Scholz een typisch geluid, aangevuld met de zang van Brad Delp. Hun debuutalbum in 1976 werd met 17 miljoen albums één van de bestverkochte ooit, en was compleet anders in vergelijk met de rockmuziek in die dagen.
Scholz was in zijn jeugd helemaal niet geïnteresseerd in rockmuziek. Liever bouwde hij motorvliegtuigjes en later versterkers. Pas op MIT kwam hij in aanraking met The Kinks en The Yardbirds, zonder verdere ambities. Na de universiteit ging hij aan de slag bij Polaroid als produkt-ingenieur, waar hij aan onder andere analoog geluidsysteem werkte. Als gevolg hiervan wilde hij een systeem bouwen, waarmee hij de muziek in zijn hoofd exact kon overbrengen. Jaren werkte hij overdag om ’s avonds in zijn kelder te experimenteren met dat systeem. Zijn geluid kan het beste verklaard worden als een laag van meerdere gitaren. Na een paar jaar had hij een demo, die hij aan alle grote platenmaatschappijen stuurde. Uiteindelijk durfde Epic Records de gok te wagen. Boston was binnen een paar weken een gigantisch succes met een uitzinnig publiek.
Sinds hun debuut heeft Boston slechts zes studioalbums gemaakt, mede doordat Scholz een hekel heeft in de schijnwerpers te staan. Hij heeft over het laatste album (december 2013) tien jaar gedaan. In alle eerlijkheid waren de respectievelijke opvolgers telkens een fractie minder dan het eerdere album. Maar dan nog zijn ze allen verschrikkelijk goed, en het debuutalbum is van de buitencategorie. Tegenwoordig houdt Scholz zich voornamelijk bezig met het werk voor goede doelen.
Foreplay is het allereerste lied dat Scholz (al in 1969) opgenomen heeft, maar het is samen met Long Time tot één nummer samengesmolten op het debuutalbum. Ter promotie van de band en Epic Records is erin 1976 een verzamelaar in omloop gebracht, It’s A Knock-Out, met daarop een aangepaste versie en iets langere versie van Foreplay/Fiveplay/Long Time.
Persoonlijk vind ik dit het allerbeste nummer van het album en het is Boston in optima forma.
Boston heeft mijns inziens de mooiste ballad door een heavy rockband op hun naam staan. Op Don’t look back staat het sublieme, zwaar onderschatte ” A man I’ll never be”, waarin de ons veel te vroeg ontvallen Bradley Delp een topprestatie neerzet.
Voor dit soort nummers is de Snob2000 in het leven geroepen. Nooit vergeten. Volgend jaar zal ik het ook pushen. Dat ik het vergeten was, het staat ook op mijn zolder en kan het nog woordelijk meezingen.
En dan te bedenken dat de muziek van Boston nog wel eens weggezet wordt als “guilty pleasure”… Kunst is het, en niets minder.