De 5 nummers die volgens mij in geen enkele lijst van (tijdloze) topsongs mogen ontbreken. Laat staan in de Snob 2000.
Bob Dylan – Like A Rolling Stone: de beste (rock)song aller tijden! Vanaf de openingsknal op de snaredrum tot de allerlaatste noot word je meegezogen in Dylans bijtende commentaar op en verslag van de neergang van een geliefde. Rock & Roll had hersens gekregen.
Hank Williams – I’m So Lonesome I Could Cry: totale eenzaamheid, op hartverscheurende wijze beschreven en gezongen door de Hillbilly Shakespeare, zoals Williams indertijd terecht genoemd werd.
John Lennon – Stand By Me: vervang in dit nummer het woord ‘darling’ door ‘Jesus’ of ‘Lordy’ en je hebt een mooie gospel. In al zijn simpelheid een meesterwerk. De versie van John Lennon uit 1974 is voor mij de allermooiste.
https://www.youtube.com/watch?v=krC2QWHzXz0
Procol Harum – A Whiter Shade Of Pale: indertijd, zomer 1967, had ik nog geen idee dat Johann Sebastian Bach (1685-1750) dit door Gary Brooker zo formidabel gezongen nummer in feite gecomponeerd had. Ik werd die zomer 17 en vierde vakantie op Texel. Herinneringen, meneer….
John Prine – Jesus The Missing Years: Bijbelse geschiedenis volgens John Prine! Op gortdroge wijze doet hij in dit nummer verslag van het leven van Jezus tussen diens 12e en 30e levensjaar. The missing years, dus. Hilarisch!
