Snobroep: Overleden Helden

Helden zijn er in alle soorten en maten. Wat zijn nou helden? Alleen mensen die 18 kinderen redden uit een brandende caravan? Of mensen die zich tot held verheffen door zich in jouw leven te vestigen door ‘slechts’ hun kunsten te vertonen? Sportkunsten. Acteerkunsten. Schrijfkunsten. Muziekkunsten. Over die laatste gaat het hier inderdaad. Want laten we wel wezen, die hebben we allemaal. Het mooie aan helden is dat ze altijd held blijven. Zelfs als ze overlijden. Want ja. Dat doen ook helden.

Tim Buckley – Blue Melody: Vader en zoon Buckley. Wat een tragiek. Vader Tim liet de jonge zoon Jeff op 8-jarige leeftijd achter na een overdosis heroïne. Hoe dat precies kwam blijft onduidelijk, maar feit was dat hij op slechts 28-jarige leeftijd overleed. Tim was een begenadigd muzikant, die in relatief korte tijd een grote schare fans verzamelde. Echte waardering en groot succes kreeg hij pas na zijn dood.

Buckley speelde vrijwel alle stijlen. Van Folk tot Jazz. Dit nummer is één van zijn beste. Een beetje jazzy wellicht, maar bovenal gewoon erg goed. Waar het precies over gaat is een beetje vaag, maar ook dat maakt weinig uit. Vader en zoon Buckley hadden weinig geluk in het leven. Gelukkig blijft hun muziek recht overeind staan. Zoals het hoort.

David Bowie – Cygnet Committee: Bowie: wat is daar nou nog over te zeggen? Weinig. Het meeste is denk ik wel gezegd. De eerste in een (veel te) lange reeks helden, die dit jaar de laatste stap richting een eeuwige herinnering deden. Ik mis hem. Gelukkig is er uiteraard de muziek. Maar toch. Verdomme.

Dit is voor mij zijn mooiste nummer. Tenminste, ik draai het minstens eens per week en het gaat maar niet vervelen. Het probleem is dat vrijwel niemand het kent. Is dat erg? Nee. Ik geniet des te meer, wetend dat dit nog een haast maagdelijk niet kapot gedraaid nummer van de meester zelf is dat ik stilletjes genietend tot me neem. Toch deel ik het maar al te graag met jullie. Het is immers te mooi om voor mezelf te houden.

Elvis Presley – It’s Midnight: Als er iemand in ieder lijstje thuishoort, dan is het natuurlijk wel de King zelf. Elvis. Waarom dit nummer? Gewoon. Erg mooi. En extreem ondergewaardeerd. Zo simpel kan het zijn.

Frank Sinatra – Michael & Peter: Een haast obscuur nummer van een al even obscuur concept album genaamd Watertown uit 1970 dat maar weinig mensen kennen. Zelfs de Sinatra-fans lieten het compleet links liggen. Het was zijn enige grote release, die niet eens de top 100 bereikte. Een drama dus. Nou, niet in z’n geheel. In de jaren na de release kreeg het album langzaam maar zeker bijval en waardering. Het album verteld een dramatisch verhaal over een man wiens vrouw (en uiteindelijk ook de kinderen) hem verlaten hebben.

Het lied Michael & Peter is tergend dramatisch in zijn simpele kale schoonheid. Hij verteld zijn vrouw wat hij allemaal meemaakt. Dat de kinderen zo op beiden lijken. Dat haar moeder zo ontzettend lief is, omdat ze op de jongens, Michael en Peter, past. En dat de tuinman vraagt waar zijn vrouw naar toe is gegaan. Alweer. En de jongens groeien zo snel. Terwijl de lucht nog steeds lekker landelijk ruikt. Dat alles meesterlijk verteld door Sinatra. Die prachtige stem, blijkbaar  volledig in zijn element op dit album. Sinatra zong altijd direct begeleid door een orkest alles in. Zo niet op deze plaat. Het is de eerste en tevens laatste keer, dat hij alles inzong over een van tevoren opgenomen orkestband. Uniek dus.

Glenn Frey – You Belong To The City: Dat 2016 een buitengewoon onprettig jaar voor de muziek is, dat lijkt me over het geheel gezien toch vrij duidelijk. We vergeten haast sommige namen. Glenn Frey is ongetwijfeld zo’n naam waarvan we zeggen ‘verdomd, dat is waar ook!‘ We kennen hem uiteraard als deel van The Eagles, waar hij onder andere de vocalen van hits als New Kid In Town, Take It Easy en Lyin’ Eyes van kleur voorzag.

Na het uiteenvallen van de band had hij in de 80’s ook (redelijk bescheiden) solo succes. The Heat Is On is ongetwijfeld zijn bekendste. Toch is het naar mijn bescheiden mening niet de beste. Nee, de beste dat is deze You Belong To The City. Als je alles jaren ’80 in een grote blender gooit, krijg je een sapje dat een afdronk heeft dat niet anders kan uitpakken dan alles dat in dit nummer doorklinkt. En laat ik daar nou net gek op zijn. Proost.

https://www.youtube.com/watch?v=X5QycZbFKyc