Snobroep: Wereldmuziek

Er was eens muziek, die moeilijk in hokjes te plaatsen viel. Men noemde het maar volksmuziek, maar het klonk zo truttig. Een visioen van huppelende dames en heren. Louis van Gaal in Lederhosen. En aldus verzonnen de internationale muziekgeesten een nieuwe kreet, die de verzameling liedjes een opwaardering gaven en gelijk alles wat niet benoemd kon worden alsnog een geschikt plaatsje in de platenbak kreeg. En misschien veel belangrijker….als muziekliefhebber verviel de schaamte en het gemompel, wanneer je op een feestje naar jouw favoriete muziek gevraagd werd.

Wereldmuziek. Fado werd cultuur, salsa een beleving en Oosterse en Afrikaanse muziek werd een ontdekking.

Er is zo veel mooie onbekende muziek (her)ontdekt. Werelds!

Alabina Ishtar & Los Niños de Sara – Lolole: Krijg nou wat! Dit ken ik, zal de eerste gedachte zijn. Jazeker, en begrijp me niet verkeerd, het lied heeft sinds Nina Simone’s uitvoering door de jaren diverse keren een mooie nieuwe jas aangemeten gekregen. Maar deze combinatie van Oosterse klanken, Flamenco en gezongen door de bevallige Israëlische Alabina Ishtar met ondersteuning van Franse zigeunergroep Los Niños de Sara (maar in het Spaans zingend) maakt het tot een internationaal lied.

 

Alejandro Filio & Vicente Feliú – No Te Cambio: muziek met wortels in de Cubaanse (Nueva) Trova-muziekstijl. Tevens een combinatie van de Mexicaanse Alejandro en Cubaanse Vicente, die als twee troubadours lyrische en poëtische teksten schrijven en zingen. Gevoelig mooi. Mijn mening zal niet veranderen, dus luisteren!

 

Mariza – Chuva: voor mijn werk tussen 1985 en 1994 ben ik heel vaak in Portugal geweest. Ik heb er hier onder begeleiding van de zuivere klanken van Cristina Branco al eerder over geblogd. Met weemoed denk ik altijd terug aan de fado. De emotie, het gevoel en de beleving van vrijwel elke inwoner – die spontaan opstaat en in volle borst een fado ten gehore brengt – hebben een onuitwisbare indruk op mij achter gelaten. Ik mis Portugal, ik mis de restaurantjes, ik mis bovenal de fado. Gelukkig wordt de muzieksoort sinds twee decennia wereldwijd op waarde geschat en is vrijwel overal te koop of te beluisteren, want de fado wordt opgenomen in je DNA om nooit meer te verdwijnen.

Eén van de allermooiste is ongetwijfeld Chuva van Jorge Fernando, die op zijn twintigste al in de band van de oermoeder van de fado, Amália Rodrigues, speelde. Hij zingt het gevoelig en mooi, maar Mariza weet de overtreffende trap te vinden.

 

Angelo Branduardi – Cogli La Prima Mela (live): in 1976 kocht ik album Alla Fiera Dell’est van deze Italiaanse folkzanger. De elpee was ook te koop in het Engels en het Frans, maar aan mijn lijf geen polonaise. De man is Italiaan en dus luister ik naar hem in het Italiaans, ondanks dat ik er vrijwel niets van versta. Ook zijn twee opvolgers, La Pulce D’aqua en Cogli La Prima Mela, kwamen in mijn platenkast terecht. Waar Cogli La Prima Mela in de studiouitvoering gewoon een leuk folkliedje met violen is, werd de live-uitvoering in Antwerpen een muzikaal hoogtepunt van zijn kunnen. En waarom zou je het met een schamele drie minuten doen, wanneer je 10 minuten lang naar een muzikaal kunststuk met een Spaanse gitaar en accordeon mag luisteren?

 

Gloria Estefan – Oye! (Mi Cuerpo Pide Salsa): natuurlijk waren alle commercieel succesvolle Engelstalige platen ook in het Spaans te krijgen, maar toen zij medio jaren negentig haar taalkeuze naar haar moedertaal verlegde en zonder Engelstalige muziekdragers, was de liefde van het Nederlandse luisterpubliek snel bekoeld. Zonde en volledig misplaatst, want ze ging gewoon door met heerlijke muziek maken met de nadruk op salsa. In 1998 werd Oye! (niet te verwarren met Oye Mi Canto uit 1990) in de Latijnse landen een megahit. Het lied is ook volledig in het Spaans te vinden, maar de combinatie van Spaans en Engels maakt het nét iets beter. Heerlijk ritme en een dampende clip. Ideaal voor de koude winteravonden.

Foto: Alabina Ishtar