Ik stofzuig dagelijks; noodzakelijk met twee harige stofbalen van honden in huis en ik verschoon de bedden elke week. En ik strijk! Ja, mannen van Nederland: ik strijk en nee, het is geen hobby. Ik word er ook niet rustig van en vind het helemaal geen vorm van ontspanning. Desalniettemin is het tijdens het strijken (op zolder), dat ik vrijwel altijd dezelfde muziek opzet via de Bluetooth speaker. Rock tot keiharde rock van de laatste jaren. Nummers, die nooit vervelen en die ik, als een soort rock-zombie, achter de strijkplank mee sta te brullen. Het moge duidelijk zijn dat deze liedjes niet alleen in de Snob 2000 moeten, maar minstens in de Top 100 van die lijst. Voor minder doe ik het gewoon niet.
Ik had dit jaar al over Pop Evil met Trenches (hier), No Man’s Valley met Love Or Axe Murder (hier) en Five Finger Death Punch met Wrong Side Of Heaven (hier) geblogd, want anders waren ze zeker in deze lijst opgenomen.
Mijn andere favorieten in een willekeurige volgorde:
Trucker Diablo – Party Like They Started the End of The World: de band is opgericht in 2008, maar pas in 2012 zag hun debuutalbum het licht. Vorig jaar kwam hun derde album uit (Rise Above The Noise) met mijn keuze. Echt zo’n lied om al springend met een vinger in de lucht en een arm om de schouder van de aantrekkelijke buurvrouw in de feestvreugde te delen. Nu het nog kan…
The Glorious Sons – Sometimes On A Sunday: het begint zo simpel en rustig, maar na anderhalve minuut gaat de beuk er in met heel smerig gitaarspel. Een recalcitrante tekst over het zinloze geweld op deze aardkloot.
Het zal eenzaam zijn in de hemel. Ik durf te wedden dat God de blues zingt. Soms is de duivel het enige wat je hebt.
Niets stille zondag met dit nummer; strijkijzer even neerzetten en luchtgitaar spelen. En kijk goed naar de macabere zwart-wit clip. Deze betoverende zonen verdienen een plek in de Top 10 met dit nummer. En dan te bedenken dat dit slechts een bonus-track (via iTunes) van hun eerste album (The Union) is.
Hellyeah – Hush: een supergroep met (ex)leden van onder andere Pantera en Mudvayne. Het lied heeft een pakkend refrein en ritme en gaat over de jeugdherinneringen vol van huiselijk geweld van zanger Chad Gray. Speciaal geschreven voor een organisatie, die deze vorm van geweld én seksueel misbruik het gehele jaar door bespreekbaar wil maken. Gray stelt dat hij niet niet had geweten wat er had kunnen gebeuren, indien hij zonder (hard rock) muziek had moeten opgroeien.
Failure Anthem – Paralyzed: gevonden tijdens een YouTube zoektochtje. Een nieuwe band, die gelijk hun stempel op mijn favorieten gedrukt heeft. Een rustige opbouw om dan in het melodie volledig los te gaan. Wie zegt dat liefdesliedjes rustige ballades moeten zijn? Hier wordt keihard een zoen op de platte bek gegeven.
Black Joe Lewis & The Honeybears – Skulldiggin’: Vier albums met een mix van blues, funk en soul à la James Brown. Heerlijke muziek uit Austin (Texas), die je terug voert naar de zestiger jaren en waar je ongewild in het ritme kruipt en mee gaat bewegen. En dan ineens komt hij met Electric Slave (2013) en draait de intensiteit en geluidsknop nog een paar tandjes hoger. Het openingslied van het album blaast je volledig van je sokken. Wow, soul nieuwe stijl.
