Ik beken; ik ben schuldig. Ook ik heb wel eens naar Jan van Veen’s Candlelight geluisterd (in de jaren zeventig en tachtig). U weet wel; dat radioprogramma waar de donkere stem van Jan van Veen zelfgeschreven gedichtjes van luisteraars voorleest gevolgd door een romantisch liedje. Het idee voor het programma ontstond bij Radio Veronica: toen Van Veen in een uitzending voor de grap een liefdesgedicht voordroeg, begonnen luisteraars in grote getale gedichten op te sturen. In 1967 is het programma voor het eerst te horen en met uitzondering van 2003-2005 is het programma nooit van de radio geweest. In al die jaren is de formule niet veranderd. Steevast begint het programma met de openingstune Can I Get There By Candlelight van David McWilliams. De achtergrondmuziek bij de gedichten is Greensleeves in de uitvoering van Mantovani.
Mijn probleem met het programma was de plaatkeuze, want ik had na het beluisteren van een paar afleveringen het gevoel dat ze maar keuze hadden uit 20 liedjes. En dat terwijl er zoveel andere schitterende liefdesliedjes zijn. Toegegeven, sinds ze een online radiostation zijn geworden is de keuze behoorlijk breder geworden, maar toen kwam na verloop van tijd Best Of My Love van The Eagles mijn strot uit. En dat is jammer, want het is een steengoed lied.
Ik maak wel eens mixes voor de liefhebbers in mijn vriendenkring en kon het dus niet laten om mijn versie van Candlelight te maken met onbekende muziek en – om de sfeer na te bootsen – twee mierzoete gedichtjes. Onder andere met Rita Coolidge met The Hungry Years, Julien Clerc met Une Vie De Rien, Beth Nielsen Chapman met Seven Shades Of Blue, Barry Manilow met As Sure As I’m Standing Here, Keith Urban met Tonight I Wanna Cry en het bloedstollend mooie You Are My Miracle van Vittorio Grigolo & Katherine Jenkins. Luister op YouTube maar eens.
In ruime mate heb ik de mix verdeeld en na verloop van tijd kreeg ik spontaan schouderklopjes van de mannen en verterende blikken van de aanhang. Kennelijk had ik – als een soort Dr. Phil – een gevoelige snaar geraakt en was er tijdens het beluisteren van de mix in de avonduren een zeer romantische sfeer ontstaan.
(Raad en advies over liefdeszaken buiten kantooruren).
Als afsluiter had ik voor een soulplaat gekozen. Ann Nesby, voormalig zangeres van The Sounds Of Blackness, heeft een stem als een misthoorn en eerwaarde Al Green heeft door de jaren heen nauwelijks aan kracht en soul ingeboet. Hij staat terecht bekend als de laatste van de grote soulzangers. Deze twee stemmen samen is magisch en je hebt het gevoel dat je meeluistert naar een gesprek tussen twee geliefden. De vrouw wil de liefde vereeuwigen en de man begrijpt het gevoel en zet de finale stap door het officieel te maken. En dat alles op een zeer bedwelmend ritme van de muziek, dat weinig aan de sensuele fantasie overlaat.
Things are gettin’ kinda serious
When there’s no one else around
I ain’t into shackin’ up
So we gotta lock it down
Gotta put it on paperShe’s so real
Don’t wanna bring no shame
I feel so good about her
I wanna change your name
