Eens komt onherroepelijk dat eerste moment dat je jezelf officieel ‘oud’ voelt. Ik moet eerlijk toegeven dat zelfs dát moment voor mij alweer een hele tijd geleden is. Ik weet niet meer precies wanneer, maar ik raakte met een collegaatje aan de praat over de festivals die wij bezocht hadden. Met veel enthousiasme vertelde ik over mijn allereerste festival: Mysteryland in 1997.
‘1997?! Haha… Toen was ik 8!‘ lachte mijn collegaatje. Au! Zó oud had ik me nog niet eerder gevoeld. Ik heb me dan ook resoluut omgedraaid en ben weer aan het werk gegaan.
Ik heb inmiddels aardig wat festivals versleten. Er zaten historische edities tussen, zoals de allereerste Sensation White, maar ook de rampeneditie van Dance Valley in 2001, waarbij de organisatie in één jaar van 40.000 naar 90.000 bezoekers was gegaan, maar even vergeten was om de logistiek hier ook op af te stemmen.
Maar als je mij vraagt naar mijn favoriete festival-anthem kom ik gek genoeg uit op het thema van een feestje waar ik niet eens geweest ben: Extrema Outdoor 2004. Het nummer The Music & The People van Divided met Don Diablo is dé perfecte weergave van hoe een dancefeest in mijn beleving zou moeten klinken.
Zet ik dit heerlijke nummer weer eens op, waan ik mij direct op een willekeurig festival. Zittend op het gras, de warme zomerzon op mijn gezicht. Een graadje of 25. Genietend van een koel drankje, van de geweldige muziek en al die prachtige mensen om me heen. En dat dan omlijst met die aparte, maar perfect gekozen, bijna blikken sound van The Music & The People.
Heel veel verder dan het eigen festival is het plaatje overigens nooit gekomen. Enkel in België scoorde het zij-project van Don Diablo een krappe hit met het nummer. In Nederland wist het niet eens de Tipparade te bereiken. De opvolger Easy Lover, een remake van het bekende liedje van Phil Collins & Philip Bailey, lukte dat nog wel. Maar dat was ook het laatste dat we van deze gelegenheidscombinatie zouden horen.
