Golden Earring – I Can’t Get A Hold On Her

Ergens in 1979 stapte ik in mijn barrel. Op weg naar mijn werk in het centrum van Den Haag, waar je in achterafstraatjes nog gratis kon parkeren. Ik woonde toen op kamers om vol van de geneugten van het stappen te kunnen genieten. In de Torenstraat stapte ineens een gozer over zonder uit z’n doppen te kijken. Misschien had hij haast om een Italiaans ijsje bij Florencia te scoren, want elke rechtgeaarde (en zelfs import) Hagenees kwam wel eens in deze ijssalon met zijn circa 436 smaken en heerlijke koffie. Vol in de remmen en net op tijd stond ik stil. Het type schrok zich een hoedje en stak verontschuldigend zijn hand op. Bijna was ik verantwoordelijk geweest voor een enkele reis van Barry Hay naar de Twilight Zone.

Ik heb getwijfeld of ik een blog moest schrijven over de Earrings, want we kunnen ze nauwelijks ondergewaardeerd noemen. De Top 2000 is vergeven van hun hits en ik moet de Nederlander nog tegenkomen, die hun muziek niet kent. In alle eerlijkheid moet ik wel bekennen regelmatig moeite te hebben met hun liedjes. Neem bijvoorbeeld Burning Stuntman: een sterk begin en zelfs Radar Love kwaliteiten, maar de melodie…..gebrek aan inspiratie? Opgebrand? Man, wat is dat slecht. De naakte waarheid is dat ze met regelmaat zulke uitglijders maakten en juist deze inconsistentie (of juist consistentie) is de reden dat het buitenlandse succes steeds kortstondig is geweest.

Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de beginjaren zeventig. Vanaf Eight Miles High tot en met Moontan: 5 albums met (soms psychedelische) rockmuziek van topkwaliteit. Ik moet er overigens gelijk bij zeggen dat Millbrook USA en Tits ’n Ass mij (kwalitatief) ook zeer bevallen. Misschien, omdat ze meer tijd nemen en het heilige moeten niet meer aanwezig is.

Afijn, toen She Flies On Strange Wings op single uitkwam zat ik net op de Middelbare School. Een heerlijk nummer en waarschijnlijk mijn all-time favoriet van de mannen. Rustig begin, dan weer stevige rock, even temporiseren en dan keiharde sax. Alles met een bijna esotherische tekst, die door iedereen op eigen wijze ingevuld kan worden. Het enige waardeloze van de single was dat het lied (7:22m) in tweeën was geknipt en verdeeld over de twee kanten, waardoor een gedeelte van de kracht uit het lied verdween. Ik had dus geen andere keuze dan de elpee Seven Tears aan te schaffen. Maar nee, ik ga geen lans breken voor dit nummer. Volkomen overbodig.

In 1972 waren de Golden Earring de ‘support-act’ van The Who op hun Europese tour geweest. Deze ervaring werkte muzikale volwassenwording en professionalisme in de hand, die met name productioneel terug te vinden is op Moontan. Als gevolg van het geweldige succes en de gouden plaat in de U.S.A. vanwege meer dan 1 miljoen verkochte Moontans, stak de Golden Earring de plas over voor een tournee. In (onder andere) San Francisco gaven ze een concert van bijna 2 uur in Winterland. De lokale krant, The Chronicle, noemde hen ‘New Rock And Roll Stars’:

Golden Earring put on a great performance at Winterland. Although they were Dutch, they had many of the same qualities that was seen in British bands. They were flashy and exciting, making the most of their time on stage, and they clearly knew how to engage an audience. Barry Hay, the singer, worked hard to keep things moving from one song to the next. He frequently did a funny sort of dance, playfully moving from one side of the stage to the other, and with his curly hair and flute, he looked like the Greek god, Pan. Throughout their set, the four members of Golden Earring performed with a strong understanding of what it takes to put on a show.

In 1975 waren ze weer terug (met Robert Jan Stips) voor een legendarisch concert op de toppen van hun kunnen. Van dit optreden is een bootleg in omloop. Ze speelden de zaal (wederom) plat met voornamelijk nummers van Moontan en Switch en natuurlijk mijn keuze I Can’t Get A Hold On Her. Het origineel is nooit op elpee uitgebracht; het was de achterkant van de single Another 45 Miles uit 1969. De studio uitvoering van dik 6 minuten wordt na het intro (3 minuten) in de Winterland live-uitvoering ‘ietsje’ opgerekt naar bijna 14 minuten, met ruimte voor soli van de bandleden. Het geeft een uitstekend beeld van het kunnen van de band op het podium. Een topper….maar dat wisten wij Europeanen al veel langer!

Oost West, thuis best?! Ondergewaardeerde Liedjes is van mening dat we ons gemakkelijk kunnen meten met alle internationale sterren. De zomermaanden zullen we daarom onze aandacht richten op Nederlandse en Belgische bands, zangers en zangeressen, al dan niet instrumentaal en ongeacht de taal waarin ze zingen.