Een paar jaar geleden maakte Boudewijn de Groot bekend dat hij, na nog één theatertour, voorgoed zou stoppen met het spelen van zijn grootste hits. Geen Jimmy, Meisje Van Zestien, Testament of Meneer de President meer. De Groot was er zogezegd ‘klaar mee’: Die oude hits zitten aan me gebakken, maar ik wil er vanaf. Ik heb ze duizenden keren gezongen, 48 jaar lang. Ik heb ze uitgemolken. Ik ben er klaar mee.
Ik heb daar altijd een dubbel gevoel bij. Aan de éné kant snap ik het maar al te goed. Als je 48 jaar lang, waarschijnlijk 168.542 keer Testament hebt gezongen, dan ben je daar inderdaad wel klaar mee, lijkt me. Aan de andere kant, je bent artiest. En artiesten hebben hits (de meesten dan). De mensen die je komen zien – misschien maar één keer in hun leven – willen toch wel graag enige vorm van herkenning beleven. Vaak is het net die ene hit die veel voor iemand betekent. Als artiest je hits niet meer willen spelen? Ik weet het niet hoor.
Paul McCartney is een mooi voorbeeld. Ik bedoel, hoe vaak heeft die man al die Beatles/Wings/solo hits al niet gespeeld? Tot vervelends aan toe. Compleet kapot gezongen. En toch zegt hij zelf: Ik speel eerst de nummers die de fans willen horen, daarna de nummers die ik zelf graag speel, en daarna misschien wat nieuwe nummers. En zo zou het wel moeten zijn denk ik.
Of Boudewijn de Groot het nummer Een Tip Van De Sluier nog speelt vandaag de dag, durf ik niet meer te zeggen. Is het een hit geweest? Ook geen idee. Het is in ieder geval een nummer dat erg goed is. Niet zo krachtig misschien als bijvoorbeeld De Vondeling Van Ameland, maar zeker niet minder mooi.
De Groot schreef het nummer met zijn vaste schrijfpartner Lennaert Nijgh in 1980. Hij produceerde het nummer zelf. Het beschrijft het gevoel van blind vertrouwen, het gevoel iemand te kennen, maar dan toch keer op keer zijn er weer nieuwe dingen. Nieuwe vragen. Mysterie.
Wanneer geef jij je bloot, laat jij jezelf eens zien?
Ben je bang voor anderen of voor jezelf misschien.
Ik probeer je scherp te volgen, toch blijf je vaag voor mij.
En voor ieder antwoord dat je geeft komt er weer een raadsel bij.Achter iedere deur die ik open doe, doe jij een andere deur weer dicht.
En zo blijf je verborgen, nooit wordt er meer dan een tip van de sluier opgelicht.
Het is een rustig nummer. Kalm. Haast sereen. En dat maakt het, in combinatie met die toch wel voor velen herkenbare tekst, tot een pareltje in het oeuvre van De Groot.
Of hij hem tegenwoordig nog speelt durf ik dus niet te zeggen. Maar laat ik zoals altijd proberen een positieve invalshoek te kiezen; gelukkig hebben we de plaat nog. En die kunnen we zo vaak spelen als we zelf maar willen. Die plaat, die is er namelijk nooit ‘klaar mee’. Gelukkig maar.
Oost West, thuis best?! Ondergewaardeerde Liedjes is van mening dat we ons gemakkelijk kunnen meten met alle internationale sterren. De zomermaanden zullen we daarom onze aandacht richten op Nederlandse en Belgische bands, zangers en zangeressen, al dan niet instrumentaal en ongeacht de taal waarin ze zingen.
