Enkele jaren geleden kwam ik er via een maat achter, dat bij een ex-collega en vader van twee puberkinderen op 57 jarige leeftijd (in 2008) alzheimer geconstateerd was. Hij was altijd een beer van een vent, altijd goed voor een geintje, soms laconiek en gemakzuchtig, maar acht jaar na de diagnose is hij geen schim meer van de mens die ik kende.
Zijn vrouw zag langzame veranderingen optreden, zoals het vergeten van afspraken en dagelijkse dingen. Hij bleek zijn werk niet goed meer te kunnen uitvoeren en hij vervreemde van het gezinsleven. Niet ongebruikelijk bij de ziekte is dat de omgeving dan de schuldige is en de partner een zeurpiet is geworden. Uiteindelijk bleek de thuiszorg een te zware belasting voor het gezin en bleef er geen andere optie over dan een permanent verblijf in een verpleeghuis. Tegenwoordig herkent hij zijn kinderen en vrouw nauwelijks, en kan hij nagenoeg niet meer praten.
Bij de ziekte van Alzheimer ontstaan er in de zenuwcellen van de hersenen ophopingen van een bepaald eiwit. De afbraak van dit eiwit verloopt niet goed en door de ophopingen gaan de zenuwcellen en de verbindingen tussen deze zenuwcellen te gronde. Er zijn slechts drie medicijnen, die het proces kunnen verminderen en vertragen, maar de wonderpil is er (nog) niet. Het aantal jong dementerenden is de afgelopen jaren toegenomen.
Onlangs heeft Jonas Winterland een clip gemaakt bij één van zijn liedjes, die tekstueel naadloos aansluit bij (de angst voor) de ziekte. Eén en ander in samenwerking met de Alzheimer Liga Vlaanderen: een patiënten- en vrijwilligersvereniging van, voor en door mantelzorgers en familieleden van personen met (jong)dementie . Hij schreef dit lied toen hij aangedaan was door een documentaire over dementie.
Heel ons leven lang doen wij ons best
Om sporen na te laten
Zo dat iemand ons mist
We schrijven onze namen in het zand
Waarna ze door het water
Worden uitgewist
En toch wil ik ouder worden
Maar alleen zolang je niet vergeet
Wie ik ben en hoe ik heet
Jonas Winterland: Vergeten en vergeten worden is een thema dat mij sowieso bezighoudt en dat dus ook regelmatig in mijn songs opduikt. Uiteindelijk proberen we allemaal op onze eigen kleine manier om sporen na te laten. We willen iets betekenen. Terwijl het eigenlijk doodnormaal is dat je na verloop van tijd vergeten wordt. Onze ouders en onze grootouders herinneren we ons natuurlijk nog, maar daar houdt het meestal op. Dat is ook de normale gang van zaken. Maar dat je tijdens je leven zelf al begint te vergeten, of vergeten wordt door wie je dierbaar is, die gedachte jaagt mij angst aan. Daarom vind ik het belangrijk om aandacht te vragen voor mensen met dementie.
Oost West, thuis best?! Ondergewaardeerde Liedjes is van mening dat we ons gemakkelijk kunnen meten met alle internationale sterren. De zomermaanden zullen we daarom onze aandacht richten op Nederlandse en Belgische bands, zangers en zangeressen, al dan niet instrumentaal en ongeacht de taal waarin ze zingen.
