Het Goede Doel – Hou Van Mij

De jaren 80.

Is er over een ander willekeurig decennium meer over muziek gezegd/gesproken? Nee. Ik denk het niet. Het decennium van veel haar, de CD, schoudervullingen en een even wonderbaarlijke als haast huiveringwekkende hoofdrol voor de synthesizer.

Hate it of love it; De 80’s hebben hun schoudervullende stempel behoorlijk dominant op de muziekgeschiedenis gedrukt. En terecht wil ik daar graag aan toevoegen. Ik krijg er geen genoeg van namelijk. Mijn Spotify 80’s playlist gaat richting de 350 nummers, en bij elk van die nummers denk ik ‘Oh! Heerlijk!

Een genre dat in de jaren ’80 ook op zijn hoogtepunt was is Nederlandstalige nederpop. Bands als Toontje Lager, Bloem, Kadanz, Klein Orkest en natuurlijk Doe Maar draaiden overuren.

Die laatste overschaduwde alles. Met name het succes van Het Goede Doel, misschien wel de beste Nederlandstalige band uit de 80’s. Dat is nogal een statement. Ik weet het. Maar toch, als je de hits bekijkt van deze band, is het rijtje haast eindeloos. Muzikaal ijzersterk. En toch kent amper iemand ze nog. Nou ja, dat is wellicht overdreven, maar u begrijpt mijn punt.

Het album België uit 1982 is naar mijn bescheiden mening het beste Nederlandstalige album ooit, én tevens één van de beste uit de jaren ’80. Het is ongelooflijk hoe goed het album in elkaar steekt. Muzikaal, tekstueel, het klopt als een elektrische garde door verse slagroom. Een dijk van een album, nog steeds, bijna 35(!) jaar later.

Bekende nummers te over op deze parel, waaronder naast het titelnummer België, hits als Vriendschap, In Het Leven en het omstreden Gijzelaar. Ze volgen elkaar in rap tempo op. De kroon die dit alles zijn grootse gouden rand meegeeft, is echter het fe-no-me-na-le Hou Van Mij.

Om te beschrijven hoe goed dit nummer is, kom ik woorden tekort ben ik bang. Waar begin je? Alles is gewoon goed aan dit nummer. Het grenst aan angstige perfectie. Die eerste 40 seconden zijn gelijk raak. Het gitaarspel, het tempo, de drums. Spot On. En dan dat baslijntje. Minstens net zo goed als het iconische Maneater van Hall & Oates (grappig genoeg in dezelfde periode uitgebracht).

De ene Henk, Westbroek in dit geval, voorziet het nummer van vocalen. En hoe. Het lijkt een ongrijpbare mix van bozige nonchalance en verdriet. Waarom wil er nou niemand van hem houden? ‘Hou van mij, Oh hou van mij!’ schreeuwt hij wanhopig uit vanachter zijn enorme bril. Zijn grote liefde ziet hem niet staan. Ondanks de dikke bossen bloemen en de briefkaarten (Google maar even kinderen). Niks. Nada. De frustratie slaat toe. En als zijn woorden niets meer uit kunnen richten, dan neemt de gitaar het over. En die gitaarsolo spreekt boekdelen.

Mensen, wat is dit een goed nummer. Belachelijk gewoon.

Het Goede Doel. De beste nederpopband die veel te weinig zon ving door de immense schaduw die Doe Maar heette. Gelukkig hebben we de muziek nog.

Oost West, thuis best?! Ondergewaardeerde Liedjes is van mening dat we ons gemakkelijk kunnen meten met alle internationale sterren. De zomermaanden zullen we daarom onze aandacht richten op Nederlandse en Belgische bands, zangers en zangeressen, al dan niet instrumentaal en ongeacht de taal waarin ze zingen.