Foo Fighters battle

Op 2 maart ging het gerucht viraal, dat de Foo Fighters de plug er uit zouden trekken. Het werd gelukkig snel ontzenuwd door opper-Fighter, Dave Grohl. Dezelfde, die de Raad van Cornwall een brief schreef om Black Leaves of Envy (en jongeren in het algemeen) een oefenruimte te geven, zodat ze hun talenten kunnen aanscherpen. Zogezegd Learn To Fly, dus.

Deze Raad had in hun onmetelijke wijsheid besloten dat de band niet meer dan 30 tot 40 decibel mocht produceren, of zoals Grohl stelde: het geluid van een vaatwasser op 15 meter. Er wordt gelukkig geluisterd, want men is in Cornwall nu bezig een gemeentelijke oefenruimte te realiseren.

Wij voeren hier onze strijd voor de Foo Fighters.

Keuze Marèse Peters: Everlong (1997)

De ultieme romantische rocksong

Everlong is misschien wel het meest gewaardeerde ondergewaardeerde nummer van Foo Fighters. Vrij onbekend bij het grote publiek, maar een lieveling van Foo-fans. En zeker van mij.

Het nummer verscheen in 1997 op The Colour and the Shape, het tweede album van de Foos. Hun doorbraak met There is Nothing Left to Lose (met de hits Learn to Fly and Breakout) moest nog twee jaar op zich laten wachten.

The Colour and the Shape maakte weinig indruk, op mij althans. Het pareltje Everlong ontdekte ik pas 9 jaar later, toen het in een akoestische versie terechtkwam op het live dubbelalbum Skin and Bones (2006). In 1998 had Dave Grohl het een keer akoestisch gespeeld in het radioprogramma van Howard Stern. Dat was blijkbaar zo goed bevallen, dat het nummer een plekje kreeg op het livealbum.

Everlong is ultieme romantische rocksong. Het nummer gaat over verliefd zijn, maar het wordt nooit zoet. Mijn interpretatie is dat de mannelijke ik tijdens een concert verliefd wordt op een meisje terwijl (of omdat?) ze samen hartstochtelijk de nummers van hun favoriete band staan mee te brullen. Samen de extase beleven van een rockconcert: ja, dat kan heel intiem zijn.

Dave Grohl staat bekend om zijn drumwerk en gitaarrifs, maar de teksten van dit nummer mogen ook er zeker zijn. Bijvoorbeeld:

Breathe out
So I can breathe you in

En dan dat refrein. Akoestisch of vol met gitaren: echt het hoogtepunt!

And I wonder
When I sing along with you
If everything could ever feel this real forever
If anything could ever be this good again
The only thing I’ll ever ask of you
You gotta promise not to stop when I say when

Jammer van die lollig bedoelde clip overigens. Die doet voor mij een hoop af aan de intense sfeer van het nummer.

Keuze Martijn Vet: New Way Home (1997)

Altijd schrikken omdat ik nooit precies weet wanneer de uithaal komt

Foo Fighters is voor mij typisch een singleband. This Is A Call, I’ll Stick Around, Monkey Wrench, My Hero, Everlong, Breakout, Learn To Fly, DOA, Times Like These… Dave Grohl mag dan niet de beste zanger zijn, het zijn stuk voor stuk ijzersterke nummers die me altijd wel doen opveren als ze langsshuffelen in Spotify.

De albums, die leende ik wel uit de bieb of ik downloadde ze voor eigen gebruik toen dat nog zomaar mocht, maar ik kan niet zeggen dat nummers als Weenie Beenie, My Poor Brain of Disenchanted Lullaby me iets zeggen.
Er zijn een paar uitzonderingen. Kennelijk heb ik het album The Color And The Shape destijds aan een grondige luisterbeurt onderworpen, want ik heb het gered tot liedje 13, New Way Home.
Nog altijd onweerstaanbaar hoe na twee minuten ‘gewoon goed liedje’ de spanning langzaam wordt opgebouwd en hoe ik tot op de dag van vandaag nog altijd een beetje schrik van Grohls ‘I’m not scared’-uithaal. Omdat ik nooit precies weet waar in het nummer hij ook alweer los gaat.

Keuze Tricky Dicky: Breakout (2000)

Mama’s middelvinger

Wanneer ik de naam Foo Fighters hoor moet ik altijd onbewust denken aan de popi uitdrukking BFF. Ik laat het aan de lezer over om de woorden bij de letters in te vullen. Overigens is een Foo Fighter een verwijzing naar onverklaarde UFO’s, die tegen 1944 talloze malen waargenomen werden door bemanningen van geallieerde bommenwerpers boven nazi-Duitsland.

Ben ik een fan? Nee; ik houd enorm van stevige rock en gitaarwerk, maar om de één of andere reden lijken de meeste nummers te veel op elkaar. Qua Foo Fighters ben ik zo’n type dat met zijn vork over het bord zweeft om uiteindelijk een paar lekkere dingetjes te consumeren. Learn To Fly vind ik absolute wereldklasse en Monkey Wrench is gewoon keiharde fantastische rock & roll. Er zijn nog een aantal tracks, die ik regelmatig door de kamer laat schallen, maar er is ook veel wat me niet kan bekoren. Ik heb al menig keer met de ‘Best’-CD in mijn handen gestaan en elke keer weer terug gezet, maar enkele weken heb ik (dankzij de goedkope prijs) de CD alsnog aan mijn verzameling toegevoegd.

Mijn zoon en schoondochter zijn wel fans en hebben Grohl en consorten 5 november vorig jaar live gezien en gehoord: Natuurlijk zat brekebeen op een troon, maar zelfs dan spat de energie van hem af. Deze gasten zijn live echt fantastisch. Zelfs in iets groots als de Ziggo Dome weten ze toch het hele feestje intiem te maken, en elk nummer is eigenlijk beter dan studiouitvoering. Die mensen, en dan vooral Dave Grohl, zijn gemaakt voor het podium.

Mijn keuze van de dag is Breakout; een overheerlijke rocktrack van hun derde album Nothing Left To Lose. Ten tijde van de opname moest Grohl zich inhouden, want de buren waren niet gecharmeerd van de pleurisherrie. Het nummer is ook in de film Me, Myself & Irene gebruikt. In de videoclip speelt Grohl iemand meteen gespleten persoonlijkheid (net als Jim Carrey in de film). Grohl’s moeder mag ook acte de presence geven door haar zoon de middelvinger te laten zien.

Breakout started off almost as a joke, just a play on the word and taking the piss out of your typical tortured romance love story. It’s supposed to seem kind of ridiculous because I can’t imagine anyone wanting to break off a relationship just because they have acne.

Keuze Ronald Eikelenboom: Come Alive (2007)

Samenvatting van het voorgaande album

Een ondergewaardeerd liedje van de Foo Fighters? Lastig. Vraag je mij nu om een ondergewaardeerd liedje van Dave Grohl, dan is de keuze niet zo moeilijk, dan kom ik al heel snel uit bij Probot. De passie voor heavy metal van Dave Grohl in twaalf liedjes en even zoveel gastzangers. Met Dave Grohl in de rol zoals ik hem het liefst hoor, als drummer. En als ik dan een liedje moet kiezen, dan Red War, met Max Cavalera op zang.

Maar een liedje van de Foo Fighters dus. Come Alive dan maar, van het album  Echoes, Silence, Patience & Grace. Het idee van het voorgaande album In Your Honor, half akoestisch, half elektrisch, maar dan in vijf minuten samengevat. Wel zo beknopt.

Keuze Freek Janssen: Bridge Burning (2011)

Na vijftien jaar middelmatigheid zó’n album afleveren: wow

De Foo Fighters is in veel aspecten een a-typische band. Wereldberoemd ondanks:

• Dat ze eigenlijk geen hits hebben gescoord
• Dat ze eigenlijk het gedoemd waren om te mislukken als Dave Grohl’s projectje na Nirvana
• Dat ze niet bijster origineel zijn

Wat ik bewonder aan de Foo Fighters, is hun nuchterheid en doorzettingsvermogen. Jarenlang was het een middelmatig bandje dat vooral live wel leuk was, maar geen band van wereldformaat. Dat veranderde dankzij het (voorlopige) muzikale hoogtepunt Wasting Lights. Wát een plaat.

Ik had vandaag net zo goed voor White Limo of Rosemary kunnen gaan, maar die openingstrack, die staat voor mij symbool voor Wasting Lights:

These are my famous last WORDS!!

Keuze Daan Verschure: Walk (2011)

De weg kwijt

Het nummer Walk is uitgebracht in mei/juni van het jaar 2011 en stond op het album Wasting Lights. De clip is afgeleid van de (goede) film Falling Down. Het nummer zelf is gebruikt in de film Thor.

Het Lied gaat over iemand, die op dat moment niet goed in het leven staat en de weg helemaal kwijt is. Hij is eigenlijk niet wie hij wil zijn en zit vast in zijn leven/routine. Hij wil niet zijn wie hij op dat moment is, maar ziet geen uitweg. Hij zal ‘opnieuw moeten leren lopen’, zoals hij ooit heeft gedaan en ooit liep. Hij heeft het al vaak geprobeerd, maar het is hem nog niet gelukt. Het terugkeren naar zijn eigen is zijn kracht van het weer leren lopen, zoals hij ooit heeft gedaan en weer zal doen. Uiteindelijk zal hem dit lukken.

Ik denk zelf dat iedereen in zijn/haar leven wel een keer op dit punt beland of dit gevoel zal herkennen.

Momenteel zit ik zelf op dit punt en dit nummer – wat ik sowieso persoonlijk al het beste nummer van de band vind – helpt mij enorm. Wetende dat je weer gaat lopen en dat je er uiteindelijk weer gaat komen zoals je zelf wilt. Echt een ondergewaardeerd nummer in mijn ogen.

Keuze Eric van den Kieboom: This is Rockin’ 1000 – Learn To Fly (2015)

Smeekbede

Nee, ik ga hier niet zitten zeuren hoe goed een bepaald nummer is. Ben ook niet zo’n grote FF-fan.
Walk vind ik dan nog wel weergaloos, zowel als clip als nummer op zich, maar voor de rest…

Nee dit gaat over wat een song kan los maken. Het was ons allen natuurlijk niet ontgaan vorig jaar, toen die Italianen (in Cesena) een soort van smeekbede met zoveel man uitvoerden. Het plezier wat deze mensen uitstralen is onmeetbaar. Daardoor kan je zo’n clipje gerust een keertje of 10 achter elkaar bekijken, en het verveelt nooit. Dat is dus wat muziek in mensen kan losmaken. Ik kan daar enorm van genieten.

Natuurlijk is de originele clip ook leuk, maar van deze uitvoering wordt ik wel zo vrolijk.

[polldaddy poll=9450547]