Als muzikant kun je natuurlijk niet alleen maar vrienden maken. Zeker in de ‘scene’ zelf is het vaak haat en nijd. Als artiest kun je dan drie dingen doen: 1) je negeert het, 2) je reageert erop, 3) je vecht het uit op social media. Omdat we dat laatste in 1998 nog niet hadden, want in dat jaar zijn we aanbeland, houden we het vandaag daarom op optie 2; je reageert erop. Als artiest met enige zelfwaardering en cachet doe je dat natuurlijk muzikaal. Een fijne uithaal onder de noemer ‘artistieke vrijheid’ en voilà. Klaar ben je.
Zo ook Robbie Williams. We weten allemaal dat hij in de jaren ’90 in het immens populaire Take That zat. Voor de jongere lezers; dat was een soort One Direction van vroeger. Er ging daar intern een hoop mis, maar laten we het kort houden; in 1995 vertrok Williams (gedwongen) uit de band. De rest is geschiedenis.
Het lachertje uit Take That groeide uit tot één van de grootste solo artiesten ooit. En hoe. Ik heb hem twee keer live gezien (één keer zelfs mét Take That, don’t judge…) en als er een man het stempel ‘entertainer’ verdiend is het wel deze man. Zelf ben ik altijd wel gecharmeerd geweest van de muziek van Robbie Williams. Toch lijkt er nog steeds een soort zweem van muzikale afkeuring rond omheen te zweven. Waarom eigenlijk?
Hoe dan ook, toch zat het hele gedoe en het uiteindelijke vertrek uit de band hem niet lekker, zo werd pijnlijk duidelijk in het nummer met de weinig aan de verbeelding overlatende titel No Regrets uit 1998.
Tell me a story
Where we all change
And we’d live our lives together
And not enstrangedI didn’t lose my mind it was
Mine to give away
Couldn’t stay to watch me cry
You didn’t have the time
So I softly slip away…
Met name Take That Godfather en beoogde wonderboy Gary Barlow schijnt het te moeten ontgelden. Leuk is wel dat men op managementniveau nog steeds meer vertrouwen had in bovengenoemde dan in Williams. Een klein succes met de hit Forever Love (erg fout-fijn trouwens) en dat was het. Van Barlow hoorden we solo nooit meer iets. Robbie Williams verkocht meer dan 75 miljoen platen.
No regrets they don’t work
No regrets they only hurt
Het laatste couplet is een pulserende gesproken opsomming van verwijten en herinneringen die resoluut eindigt met het definitief doodverklaren van de relatie. Pijnlijk.
Maar lieve mensen, inmiddels weten we allemaal dat deze muzikale fittie uiteindelijk ook weer een mooi einde kreeg met de hereniging van de volledige band. Is dat nou niet fijn? Leuk detail is trouwens dat niemand minder dan Neil ‘Pet Shop Boys‘ Tennant de backing vocals verzorgd. Let er maar op. Onmiskenbaar.
Wat een topnummer. Ik draai het graag. No Regrets.
En wat dacht je van de track Karma killer!
Eens! Ook zo’n geweldig nummer. Het is een ondergewaardeerd artiest. Jammer.
Neil Tennant is niet de enige die backing vocals verzorgt op dit nummer. Er is ook een rol weggelegd voor Neil Hannon, zanger van The Divine Comedy. Die zingt op een bepaald moment zelfs een compleet refrein. Samen waren ze “The Two Neils”…