Net als bijvoorbeeld Cream kreeg Chickenfoot meteen na de oprichting de eretitel ‘supergroep’ in de veronderstelling dat het geheel meer is dan de som der delen. Helaas blijkt in de geschiedenis dat deze stelling in de meeste gevallen onjuist is, los van het feit dat tegenwoordig de naam ‘supergroep’ wel erg gemakkelijk gebruikt wordt.
Chickenfoot is de uitzondering, die de regel bevestigd. Niet dat de hits elkaar opvolgen, maar concerten zijn uitverkocht en hun eerste CD was goed voor goud. De opvolger liet ruim 2 jaar op zich wachten vanwege individuele projecten van Sammy Hagar, Joe Satriani, Michael Anthony en Chad Smith. De werknaam van het album tijdens de opnamen werd uiteindelijk om diverse redenen III, omdat:
- Vrijwel alle succesvolle bands hebben moeite met de tweede CD. De luisteraar verwacht de overtreffende trap van het debuut, maar de band wil niet in herhaling vallen.
- De muziek was dermate geëvolueerd dat de naam II afbreuk zou doen aan de kwaliteit.
- Met de titel III wilden ze met een kwinkslag de opvolger anders neerzetten.
In een interview stelde Hagar: The only song that kind of bridges the gap is ‘Big Foot.’ The rest of the stuff is way in the distance, man.
Don’t you worry, it’s gonna be alright
I’m in a hurry, I’m gonna drive all night
Be there in the morning, you can bet your ass
I got both hands on the wheel and my big foot on the gas
Elke keer wanneer ik dit nummer in de auto draai krijg ik de onhebbelijke neiging de maximale snelheid te overschrijden. Niet met 10 kilometer per uur, maar diep in het rood met een draaikolk in je tank. Met een zware voet rijden, zeggen de Belgen. Even lekker het verstand op nul.
Wellicht denken die kerels in hun derde jeugd er ook zo over; diegenen in een cabrio met kalend hoofd en een staartje met zo’n enorm lullig elastiekje. Of, met een heel slecht toupetje. Maar het kan nog lulliger.
Start de clip maar.
