Hun debuutalbum zou het beste rock & roll-album ooit worden, zestien miljoen exemplaren verkopen en de band zou hierna ophouden te bestaan. Gelukkig voor de muziekliefhebbers bereikten ze die status niet en maken ze nog steeds fantastische muziek, ondanks het verdwijnen van (en inmiddels dood verklaarde) Richey Edwards in 1995.
De Manic Street Preachers doen Nederland weer eens aan, maar waar de meeste Britpop-bandjes niet meer bestaan of verdronken zijn in hun succes, timmeren zij nog stevig aan de weg. Luister maar eens (en huiver)!
Keuze Freek Janssen: The Everlasting (1998)
Zo standaard, maar toch zo briljant uitgevoerd
Ik heb mijn kruit al een beetje verschoten, qua Manics. Eén van de allereerste blogjes op Ondergewaardeerde Liedjes ging over You Stole The Sun From My Heart, een zeldzaam opgewekt vrolijk liedje voor deze band. Afgelopen september verdedigde ik nog Ocean Spray in de battle over lucht, en ook dat is wat mij betreft een ongekend ondergewaardeerd liedjes.
Gelukkig heeft de band genoeg briljante tracks gemaakt om tot een nieuwe keuze te kunnen komen. Want waarom is The Everlasting eigenlijk nooit een hit geworden? Van het album This Is My Truth, Tell Me Yours is eigenlijk alleen If You Tolerate This, Your Children Will Be Next blijven hangen. Samen met Motorcycle Emptiness is het enige liedje in de Top 2000, wat toch wel een soort van referentiekader is.
The Everlasting is een melancholisch nummer zoals eigenlijk alleen de Manic Street Preachers die kunnen maken. Verder is alles ontzettend standaard aan het nummer: het akkoordenschema, de opbouw, de tekst. Vooral die opbouw bij: ‘Now I’m forgiven, the everlasting’; die is zo standaard, dat iedereen van mijn schamele niveau het zonder enige voorbereiding kan meespelen op gitaar.
Ik moet meteen denken aan de woorden van Martijn Vet toen hij in de 2013-battle het onbekende liedje Lola van Warm Soda verdedigde:
Het is geen heel bijzonder liedje. Dertien in een dozijn, wat u zegt… Het is miljoenen keren eerder gedaan en duizenden keren beter, maar in muzikaal opzicht werd ik in 2013 nergens zo zielsgelukkig van als van de laatste anderhalve minuut van Lola. Maar weer eens een bewijs dat ik van popmuziek nooit genoeg zal krijgen.
Dat is voor mij The Everlasting. Een onbenoembare briljante benadering van muziek die hem waarschijnlijk in de finesses zit.
Keuze Frans Kraaikamp: There By The Grace Of God (2002)
Manic Street Preachers is voor mij nog steeds een behoorlijk ondergewaardeerde band. Pas halverwege de zero’s leerde ik ze voorzichtig kennen – en heb ik een aantal albums van de band gekocht. Met wisselend succes. Voor mij is de plaat: This Is My Truth Tell Me Yours (1998) toch wel mijn persoonlijke favoriet. Het staat vol met pakkende liedjes die een perfecte balans kennen. Maar ja, om de liedjes van die plaat nou als ondergewaardeerd te typeren….. Hopelijk komen er in deze battle liedjes naar boven die mijn interesse in de band verder zullen prikkelen!
Als bijdrage voor deze battle heb ik gekozen voor het liedje: There By The Grace Of God. Deze track staat op Forever Delayed – The Greatest Hits uit 2002, waar dit liedje – als niet eerder uitgebrachte single – aan is toegevoegd. Het toffe aan dit liedje is dat het refrein een typisch opbeurend en opzwepend effect kent, en in duidelijk contrast met het couplet van het lied dat wat dramatischer is – en bijna 80’s New Wave-achtig aandoet.
Check de opname bij Top Of The Pops maar eens. Ik vind het een heerlijk klinkende uitvoering. Van mij mag hij zo in de keuzelijst van de komende Snob 2000.
Keuze Edgar Kruize: (It’s Not War) Just the End of Love (2010)
De cirkel moet rond…
Vrijdag ga ik naar Manic Street Preachers. Ze vieren het 20-jarig jubileum van hun Everything Must Go-album. En dat is best confronterend. Ik weet namelijk nog heel goed het moment, dat ik de band voor het eerst in een concertzaal zag. Ik had kaarten gewonnen bij Kink FM. Inbellen met een ouderwetse telefoon die nog in de muur geplugd zat. Niks geen bevestiging per mail, sms of WhatsApp, gewoon hopen dat er bij de zaal kaartjes lagen.
En die lagen er, in de Melkweg. De band was er om het toen nagelnieuwe Everything Must Go te promoten. Zijn we echt 20 jaar verder? Ben ik verdorie echt een veertiger? Ik voel me nog geen dag ouder. Hooguit wat strammer bij het opstaan in de morgen. De Manic Street Preachers hebben zeker eind jaren ’90 een grote rol in mijn ontwikkeling als muziekjournalist gespeeld. Het is de tweede band die ik ooit interviewde, zo’n twee jaar na die show in De Melkweg. Dat gesprek gaat over wat niet veel later hun commerciële piek zal blijken, This Is My Truth, Tell Me Yours. In het Amsterdamse The Grand hotel stap ik in de lift en de verbazingwekkend kleine frontman James Dean Bradfield staat ineens naast me. Ik ben er om zijn collega Nicky Wire te spreken (erg leuk gesprek!) en kom tegen Bradfield niet verder dan ‘congratulations, great album’. Weer enige tijd later moet ik verslag doen van hun middag- (voor bobo’s en prijswinnaars) én avondshow (voor het gepeupel) in Paradiso en dan spreek ik de hele band, die enorm uitgelaten is over het succes dat hen ten deel valt. Weer een half jaar later op Pinkpop is er de derde ontmoeting binnen een jaar voor een artikel.
Voor velen houdt het verhaal Manic Street Preachers op na de 90’s. Voor mij professioneel ook, maar muzikaal zeker niet. Ik zie ze voor immense mensenmassa’s in het Verenigd Koninkrijk, waar ze enorme publiekstrekkers blijven en verbaas me dat ze in Nederland nooit verder komen dan een nipt uitverkocht Paradiso. Iedereen die ze uit het oog heeft verloren en het eerdere werk tof vond, mist daadwerkelijk wat. Want hoewel het commerciële succes van This Is My Truth, Tell Me Yours uitblijft, levert de band nog steeds het éné na het andere puike album af. Okee, het topzware Know Your Enemy en opvolger Lifeblood waren begin 21ste eeuw wellicht wat stapjes terug, maar recente albums als Send Away The Tigers, Postcards From A Young Man en Futorulogy zijn absolute parels die minstens even sterk of wellicht beter zijn dan hun bekendste werk. Ik heb het altijd enorm gewaardeerd dat deze band stug naar voren heeft gewerkt en steeds weer de nieuwe creatieve uitdaging heeft gezocht.
Een terugbliktournee zoals ze die op dit moment doen, is eigenlijk niet zo passend. Maar ik ga. Al is het maar om een cirkeltje rond te krijgen in mijn hoofd en te beseffen dat het leven sneller gaat dan je vooraf bedenkt. Deze battle wil ik echter ingaan met een meer recent (doch ook alweer 6 jaar oud) werk van het trio uit Wales. Om te bewijzen dat ze hoewel ook ouder, wat dikker en wat strammer nog steeds een fantastische band zijn, die in Nederland te weinig waardering krijgt. Gelukkig is er voor een nóg recentere waardering Richard, met zijn dubbele bijdrage.
Keuze Tricky Dicky: Postcards From A Young Man – Some Kind Of Nothingness (2011)
Echt ondergewaardeerd
Dit is een battle waar ik twijfels had over mijn deelname. Schrijven is niet het probleem, maar behalve If You Tolerate This Your Children Will Be Next en The Everlasting kende ik niet zo heel veel van ze. Ik wil ook geen gebakken lucht verkopen, dus de enige optie die ik had was hun verzamelaar (National Treasures) aanschaffen. Kon ik in alle rust bepalen of ik iets gemist heb.
Het leuke van Ondergewaardeerde Liedjes is dat er muziek uit alle stromingen en onbekende gaten op je af komt. Soms levert dat hoofdschudden op, meestal een glimlach van (h)erkenning en met regelmaat moet ik de conclusie trekken dat ik daadwerkelijk iets gemist heb. Mede-bloggers en lezers….ik ben te laat bij de Manic Street Preachers ingestapt en na The Everlast te vroeg uitgestapt.
Mijn muziekwereld is weer iets breder geworden. Maar…… niet alleen ik moet met de billen bloot! Hoe is het mogelijk, dat de grote broer meer liedjes in hun eindjaars 2000 heeft dan onze veel betere en gevarieerdere Snob? Uitsluitend The Everlasting is er ingestemd.
Afijn, ik ben dermate onder de indruk van de Manic Street Preachers, dat ik eigenlijk niet één maar twee nummers van hetzelfde album back-to-back (Postcards From A Young Man) wilde nomineren. Toen ik deze twee nummers hoorde werd ik gegrepen en heb deze twee maar even op repeat gezet. Nog steeds vervelen ze niet; ik vind ze nog steeds beter worden.
Kijk, de meeste bands maken een plaat…het wordt een succes en het vervolg lijkt er sterk op, maar toch net even iets minder. De Manic Street Preachers kwamen sterk uit de startblokken en zijn doorgegroeid. Postcards From A Young Man klinkt verfrissend ruig en rockerig. Tempowisselingen, prima tekst, lekker gitaarwerk. Mijn tweede keuze zou dus Some Kind Of Nothingness geworden zijn. Heerlijke orkestrale bewerking, gospelkoor en met hulp van Ian McCullough van Echo & the Bunnymen is het misschien wel hun beste nummer ooit is geworden.
Ach, ik kan gewoon niet kiezen, dus ik nomineer ze toch maar beiden. Kies zelf maar!
[polldaddy poll=9398029]
