In de dagen uit het vrij-gezellige verleden was ik een fervent whiskyliefhebber. Niet die goedkope bocht, maar echte single malts met een voorkeur voor de gouden rakkers van de Schotse eilanden, die met turfveen gestookt waren en waardoor er een donkere kleur en rokerige smaak aan zat. Laphroaig was mijn merk. Een maat en ik besloten derhalve een ‘studiereis’ naar Schotland te ondernemen om de lokale likeuren te onderzoeken en om (commercieel als we waren) een reis te organiseren voor gelijkgestemden. Uiteindelijk besloten we het kleinschalig te houden en de groep met minibusjes te vervoeren, waarbij wij de chauffeurs (en gidsen) zouden zijn.
De 8-daagse reis was binnen een poep en een zucht geregeld (en verkocht). We begonnen in het zeer levendige Glasgow en via Loch Lomond, Fort William naar de stokerijen (waaronder Aberlour, Glennlivet). Tussendoor een hapje haggis wat standaard met een glas whisky geserveerd wordt. Ik heb daar geleerd waarom; je hebt de whisky absoluut nodig om de smaak van haggis kwijt te raken. Bah.
Eén der avonden overnachtten we in Pitlochry en met een zeer goede reden. We hadden kaartjes voor een concert van Peter Skellern op de kop kunnen tikken. Ik had meerdere platen van hem in mijn muziekkast staan en vele van zijn schijven worden ondersteund door een big band, dus we hoopten op een daverende show, maar helaas….. helemaal alleen met zijn piano. Toch een beetje een ‘bummer’. Na dik anderhalf uur moest ik mijn onuitgesproken woorden inslikken. Wat een entertainer; met grappige anekdotes sprak hij de liedjes aan elkaar en er was geen moment van verveling. Het laatste lied van de show was zijn enige grote hit You’re a Lady (1972).
Skellern is een typische Engelse musicus, die veelvuldig op de BBC te bewonderen is. In 1984 richtte hij de groep Oasis op. Oasis hoor ik de lezer denken? Ja, Oasis, maar dan met cellist Julian Lloyd Webber en Mary Hopkin. De plaat leverde een zilveren schijf op. Hij heeft dé dato 20 albums gemaakt, waarvan vijf redelijke tot goede verkoopresultaten hadden. Sinds 1985 staat hij regelmatig met Richard Stillgoe op de planken en samen vormen ze een komisch muzikaal duo.
Mijn persoonlijke favoriet is de plaat A String of Pearls (1982), waar hij met een big band ouderwetse klassiekers uit het interbellum een nieuwe jas geeft, gelardeerd met een scheutje Britse humor. Het openingsnummer is Busy Line en gaat over een man, die zijn vriendin probeert te bereiken. Bij nadere inspectie blijkt ze er een andere liaison op na te houden. Het lied is vele malen gecovered, maar nooit zo goed als de uitvoering van Peter Skellern.
